Best Of Opera – Najpiękniejsze ARIE SENNE – TOP 10

Streszczenie: Micaela przybywa w góry, gdzie José prowadzi swoje życie z przemytnikami. Wciąż jest zakochana w Don José, ale boi się tego środowiska i Carmen. Dodaje sobie otuchy, że nie powinna się niczego bać.

Bizet wprowadza ten utwór krótkim, pięknym motywem rogów. Towarzyszące mu rogi, a także duszne smyczki zestawione z wyciszeniami tworzą przejmujący nastrój.

Posłuchajcie rozmarzonego “Je dis que rien ne m’épouvante” Leontyne Price w słynnym nagraniu Herberta von Karajana.

Streszczenie: Cavaradossi jest uwięziony w celi. Jest tuż przed świtem i jego egzekucja jest nieuchronna. Trzyma w dłoniach amulet Toski i żegna się z nią.

Jest to wspaniała aria napisana w typowym dla Pucciniego stylu; podczas gdy Cavaradossi śpiewa monotonny fragment w pierwszej części utworu, towarzyszy mu ekspresyjna melodia klarnetu.

Wraca myślami do ich miłosnych nocy, aż w “Svani sempre” dominują mroczne, beznadziejne myśli, aż wreszcie w “Muoio disparato” wybucha z niego rozpacz. Po tej arii Puccini poleca tenorowi wybuchnąć płaczem.

Słyszymy Placido Domingo.

Streszczenie: Nedda obawia się zazdrości i przemocy ze strony męża. Jest niespokojna, ponieważ skrycie kocha Silvio, młodego mężczyznę z wioski.

Stado ptaków zlatuje się na nią i jej nastrój rozjaśnia się w następującym “Stridono lassu”. Migotliwe smyczki i muzyka harfy śledzą uderzenia skrzydeł stada ptaków. Nedda pragnie zrobić to samo co ptaki i uciec na wolność.

Posłuchajcie Marii Callas w porywającym nagraniu. Jej przemówienie do ptaka rozpoczyna się pięknym trylem i przez 3 minuty narasta do ekstazy.

Streszczenie: Świta poranek. Leński stoi w odludnym, śnieżnym krajobrazie. Za chwilę Oniegin ma się stawić na pojedynek. w przeczuciu śmierci, jego myśli wędrują do minionej młodości i miłości do Olgi.

Ta elegijna aria ma piękną linię jest napisana w wysokim rejestrze.

Ta aria jest wspaniały mecz dla naturalnie melancholijny głos Björlinga. Piękno tonu i ból w głosie chwytają słuchacza.

Streszczenie: Złe przeczucie ogarnęło Agathe. Miała koszmar przed dniem ślubu. Śpiewa o swojej ufności w Boga, że ją ochroni.

Przy akompaniamencie wiolonczeli solo aria ta oddaje uroczysty nastrój świtającego dnia ślubu. Druga część ma charakter modlitewny i opisuje zaufanie Agaty do Boga. Pobożny von Weber skomponował tę pieśń w sposób intymny i musi być ona śpiewana z niemal dziecięcą ekspresją. Utwór kończy się pięknym nastrojem pierwszej części.

W tej arii słychać Gundulę Janowitz. Jej głos był cudownie czysty, prawie zupełnie pozbawiony wibrato. Ta cecha sprawia, że modlitewność tej arii wydaje się nieziemsko piękna. Nieskazitelna czystość wyróżnia tę interpretację.

Streszczenie: Siegmund staje twarzą w twarz z Sieglindą. Magiczna siła przyciąga go do niej. Burza minęła i magicznie świeci księżyc na niebie.

Do tej pieśni miłosnej Wagner skomponował cantabile, takie, jakiego nie słyszymy nigdzie indziej w całym Pierścieniu. W “włoskiej” manierze, przy akompaniamencie wyciszonych smyczków i falujących triol, rozwija się liryczna aria.

Słyszymy piękną interpretację Jonasa Kaufmanna.

Streszczenie: Hoffmann jest zakochany w Olimpii. Obserwuje jej sen i marzy o byciu z nią.

Ta marzycielska aria urzeka romantyczną melodią i ekspresyjnym dialogiem głosu tenorowego z solową waltornią.

Interpretacji dokonał Juliusz Patzak. Jest ona ekspresyjna i zmysłowa. Wibrato jego głosu przekazuje natychmiastową emocję, która chwyta słuchacza.

Streszczenie: Lohengrin uroczyście ogłasza wszystkim swoje pochodzenie. Jest rycerzem świętego Graala, pochodzi z zamku Montsalvat. Jego ojcem jest Parzival. On sam jest jego rycerzem, zwanym Lohengrin. Został on wysłany przez Graala, by walczyć ze złem i chronić cnotę.

W promiennym A-dur, Lohengrin opowiada o swoim pochodzeniu. Jest to jasna, wysoka tonacja, która zapowiada niebiańskie sfery Graala. Wysokie, mieniące się skrzypce oddają sens uniesienia i tego, co sferyczne.

Usłyszymy interpretację Placido Domingo, który ukształtował tę arię w pełną uniesienia arię snu, jakiej jeszcze nie było.

Streszczenie: Agathe przeczuwa katastrofę. Jest późny wieczór, a jej narzeczony jeszcze nie wrócił. Modli się do Boga, aby bezpiecznie wrócił do domu.

Agathe intonuje pieśń, która należy do najpiękniejszych, jakie stworzył niemiecki romantyzm. Powolny wstęp wprowadza nastrój księżycowej nocy w pełni. Ciepłym głosem, ożywionym miłością, Agathe śpiewa piękną kantylenę “Leise, leise”.

Interpretacja Elisabeth Schwarzkopf charakteryzuje się przytłaczającą intensywnością, a jednocześnie intymnością.