Beste van Opera – Droevige Aria’s – Top 10

Synopsis: s Nachts in het huis van Don Pasquale. Ernesto zit op ingepakte koffers en wil emigreren naar Amerika. Hij voelt zich in de steek gelaten door de zijnen en is doodongelukkig omdat het huwelijk met de geliefde Norina onmogelijk is geworden.

Donizetti presenteert ons iets ongewoons in deze aria. Een diep trieste trompetsolo leidt ons in de stemming van Ernesto. Normaal associeert de luisteraar dit instrument niet met deze gevoelens. Donizetti heeft dit effect waarschijnlijk opzettelijk uitgelokt om de complexiteit van het verhaal te benadrukken, dat meer moet zijn dan een komedie van een persoonsverwisseling.

Florez toont ons een kwetsbare, maar niet sentimentele Ernesto. Het recitatief van het eerste deel is prachtig vertolkt en doet de wanhoop (“Povero Ernesto”) van de verlatene en verradene voelen, en aan het eind van de lange aria laat hij een loepzuivere en moeiteloze hoge C horen.

Synopsis: Iphigénie is de wanhoop nabij. Na haar ouders gelooft ook zij dat haar broer dood is. Nog steeds hangt de vloek van Tantalus boven de familie. Ze wil niet verder leven en wendt zich tot de godin Diana, die haar in het hiernamaals met haar broer Orest moet verenigen.

Iphigenia’s grote da-capo aria (A-B-A) in akte 1, waarin de priesteres de godin Diana smeekt haar te laten sterven, wordt gekenmerkt door een sobere en nobele eenvoud. Het is een “Aria di cantilena”, gecomponeerd in langzaam tempo en met lange lijnen die met perfect legato moeten worden gezongen.

Na het uitbundige “Pour mon âme,” schakelt het libretto behendig over naar een absoluut contrast. Donizetti was zich ervan bewust dat een goede komedie menselijke emotie nodig heeft. Dit moment wordt geboden door het diep trieste “Il faut partir, een ander hoogtepunt van deze opera. Het stuk, badend in een sombere F mineur, wordt ingeleid en begeleid door een melancholieke solo van de Engelse hoorn.Voor de eerste opvoering van Candide had het casting team grote moeite om een geschikte zangeres te vinden die de hoge noten aankon. Barbara Cook was de eerste cunegonde. Bernstein selecteerde haar persoonlijk en coachte haar voor deze moeilijke rol. Cook vergeleek het zingen van dit stuk later met een atletische krachtsinspanning.

Synopsis:Zijn familie verbiedt Candide onwaardige omgang met Cunegonde en jaagt hem weg. Hij is diep bedroefd dat hij Cunegonde moet verlaten. Maar hij wil vooruit kijken, heeft Dr. Pangloss hem geen optimisme bijgebracht? Hij gelooft in het lot dat voor hem het beste van alle mogelijke werelden in petto heeft.

Het karakter van Candide, met zijn ernstige muziek, doet onmiddellijk denken aan Mozarts tenorrollen als Don Ottavio of Belmonte. Net als in “Don Giovanni” en “Abduction from the Seraglio” is het een ernstige rol in een tragische komedie, met andere woorden een personage uit de opera seria dat ongewild in een opera buffa terechtkomt. Het is de tragedie van Candide dat zijn geliefde geen alter ego is zoals Konstanze of Donna Anna, maar slechts een sluwe, aan luxe verslaafde Cunegonde.

Synopsis: Elsa’s broer is dood en zij wordt ervan verdacht daarvoor verantwoordelijk te zijn. De koning moet Elsa voor de rechter brengen. Elsa krijgt de kans om zich voor de rechter te verdedigen. Ze verschijnt en maakt een afwezige indruk, nog in shock van de dood van haar broer.

Na een korte inleiding van fluiten en strijkers begint Elsa haar droom met een zuivere en heldere stem. Het langzame tempo versterkt het gevoel van eenzaamheid. Het volgende deel bevat een groots crescendo. Het begint met “da drang aus meinem Stöhnen” en eindigt met “in die Lüfte”, prachtig begeleid door suizende violen. Elsa zinkt in slaap en een prachtige orkestrale overgang leidt naar het Graalmotief. Haar visioen begint…

Janowitz’ interpretatie van deze aria is gewoonweg prachtig. We horen Elsa’s puurheid, kwetsbaarheid en zelfvertrouwen in deze aria. Haar crescendo is adembenemend en het einde is wereldvermoeiend.

Synopsis: Tamino en Papageno worden naar de volgende proef geleid. De drie jongens verschijnen en brengen de twee hun instrumenten. Verrukt speelt Tamino op de fluit en Pamina verschijnt, aangetrokken door het geluid. Als ze Tamino aanspreekt, zwijgt hij en Pamina denkt dat ze zijn liefde verloren heeft. Ze weet niet dat Tamino’s zwijgen deel uitmaakt van de test.

Deze aria is geschreven in een diep trieste G-klein, met een melodie die lange lijnen in de piano heeft. De frasen moeten mooi gevormd zijn, en elke klinker moet worden uitgezongen. Het orkest begint in een langzaam andante met een treurmars-achtig motief. De leads op “fühls” en “hin” van het eerste couplet geven het stuk een oneindig pijnlijk karakter dat contrasteert met de warme hoge B op “Liebe” in het tweede couplet. Dit wordt gevolgd door een heerlijk nostalgisch “Nimmer kommet ihr, Wonnestunden”. In de volgende passage vraagt Tamina ongelovig aan Tamino “Fühlst Du nicht der Liebe sehnen” en bij het woord “Liebe” klinkt de hoge B slechts droevig en berustend. Bij de passage “so will Ruh im Tode sein” wordt de muziek spookachtig en dof. De etherische pianissimo toonsprongen lijken al te weerklinken uit het hiernamaals.

Luister naar de prachtige vertolking van Barbara Bonney, het is heel lyrisch ondanks het snelle tempo.

Synopsis: Magdalena rouwt om het lot van haar ouders, die zijn omgekomen in het tumult van de Revolutie. Nu is ook haar minnaar Andrea Chénier gearresteerd door de Jacobijnen. Ze zoekt de openbare aanklager Gérard op en vraagt hem Chénier vrij te laten. Gérard bekent Maddalena zijn liefde en Maddalena biedt hem een nacht vol liefde aan als hij Chénier vrijlaat.

Deze aria van Maddalena bestaat uit twee delen. In het begin is een bittere aanklacht tegen de wreedheden van de Revolutie, in het tweede deel horen we een extatische liefdeshymne. De aria begint met een eenzame cello die “Con espressione” inzet. Maddalena begint met tien noten gefluisterd op dezelfde toonhoogte “La Mamma morta”, somber en berustend. Plotseling en vervuld van afschuw versnelt de muziek en ziet zij voor haar oog het brandende huis van haar familie. Huiveringwekkend hoort men in het bleke tremolo van de snaren het geknetter van het vuur. Bij het noemen van Bersi flakkert de warmte op; kort daarna slaat de toon weer om in bitterheid over het feit dat Bersi haar schoonheid naar de markt moest dragen om hun beider voortbestaan te verzekeren. Een eenzame altviool met een pijnlijk en troostend motief van vier stijgende noten leidt het tweede deel in. De stemming verandert binnen een paar maten. Maddalena bezingt haar liefde. Met een prachtige passage “nei miei occhi” gaat het hart letterlijk open. Vervolgens verhoogt Giordano het tempo, de intensiteit neemt meerdere malen toe en bereikt zijn hoogtepunt met de hoogste noot B op “Ah io son l’amor”. Aan het einde valt Maddalena terug in de berusting van het begin met het verschrikkelijke “e vi bacia la morte” en het kust je de dood.

Wie de film “Philadelphia” kent, herinnert zich misschien hoe Tom Hanks aan Denzel Washington de scène uit Andrea Chenier “La Mamma morta” uitlegt, indrukwekkend gezongen door Maria Callas.

Synopsis: Kort voor haar huwelijk met Rinaldo is Almirena ontvoerd door Armida. Ze zit treurig in de tuin van Armida’s paleis.

Lascia ch’io pianga is een van de beroemdste aria’s van George Frederic Händel. Hij componeerde het al in 1705 en verwerkte het tot een klaagaria voor Rinaldo. Händel slaagde erin een aria te schrijven die ontroert door haar eenvoud. Hij schreef de aria in de vorm van een sarabande, een driedubbele maatsoort met een oprekking van de tweede maat tijd. De combinatie met de typische chromatiek van de notenreeks en de effectieve ¼ rusten resulteren in het beroemde zuchtmotief van Händels Lamento. We horen dit effect meteen aan het begin.

Deze aria is een van de meest unieke stukken uit de operaliteratuur. De zangmachine Olympia staat een half uur op het toneel en zegt lange tijd alleen maar “oui”. Tenslotte ontwaakt zij en begint te zingen. Offenbach tekende natuurlijk een karikatuur van de zangers van de Grand Opéra; de coloratuurzangeres hoeft alleen maar te worden opgewonden en ze produceert noten als een automaat. De aria is virtuoos met veel coloraturen en tegelijkertijd moet de zangeres met haar stem de hakkelige zang en de mechanische dansbewegingen van een marionet imiteren, precies zoals de componist het op ingenieuze wijze op tonen had gezet. Dit is een grote uitdaging voor de zangeres in live uitvoering.

Deze aria is door talloze zangers opgenomen. Luister naar de vertolking door de Amerikaanse sopraan Marilyn Horne. Zij doet het zonder versieringen in het eerste deel, wat de eenvoud van het stuk benadrukt. Het vibrato is zeer expressief en haar verbluffende techniek laat haar prachtige trillers in het middendeel toe.

Synopsis: In de vertrekken van de gravin. De gravin lijdt onder de ontrouw van haar man en sterft liever dan onwaardig verder te leven.

In deze aria mist de gravin de tijd dat de graaf haar dierbaar was. Ongetwijfeld is “Porgi amor” een van de hoogtepunten van de opera en een van de mooiste lyrische stukken geschreven voor sopraan. De muziek is in majeur gezet, hoewel de stemming van de gravin droevig en contemplatief is, dit is misschien zelfs de charme van dit stuk. De aria begint in piano en culmineert in het midden, met de hartverscheurende doodswens “O mi lascia almen morir” tweemaal herhaald, begeleid door de onaardse, pijnlijke cantilena van de klarinet. “Porgi amor” is het eerste optreden van de gravin. Zij staat alleen op het toneel en moet meteen de mooiste aria van de opera zingen, sommige zangers hebben daardoor respect voor dit stuk. Voor de rest zijn er geen grote vocale moeilijkheden, het is een eenvoudige cavatina en de duur is betrekkelijk kort. Maar zoals altijd bij Mozart, zijn de eenvoudige dingen het moeilijkst.

Luister naar deze aria in de prachtige, melancholieke en onovertroffen vertolking van Elisabeth Schwarzkopf. Elk woord krijgt een prachtige klankkleur. Haar ademhaling is onmerkbaar en het grote legato laat de muziek schitteren met prachtige lange fraseringen.

Synopsis: Violetta is in haar slaapkamer. Ze is verzwakt en de dokter fluistert Annina in dat ze nog maar een paar uur te leven heeft. Violetta leest de brief van Germont. Ze verneemt dat Germont een duel met Alfredo heeft uitgevochten en ernstig gewond is geraakt. Alfredo was toen naar het buitenland gevlucht. George Germont zelf had zijn fout ingezien en alles uitgelegd in een brief aan zijn zoon, waarin hij hem vroeg naar Violetta te komen. Violetta is diep bedroefd en vindt dat het te laat is.

Terwijl Violetta de brief van Germont leest, horen we het liefdesthema teder klinken in de strijkers. Nu begint een van de grote afscheidsaria’s uit de operaliteratuur, ingeleid door de hobo en begeleid door zestien gedempte strijkers. Violetta’s zang wordt nu en dan omspeeld door de cor anglais, dan weer verdubbeld. De eerste strofe klinkt somber in mineur, de tweede getransfigureerd in majeur.