Archive for category: Aria

Na cmentarzu Aldeburgh, groby Pearsa i Brittena znajdują się obok siebie. Pears przeżył Brittena, który zmarł w 1976 roku, o 10 lat.

Graby Pearsa i Brittena:

Lehár kupił w 1912 roku willę w Salzkammergut i spędzał tu wiele lat. Według jego własnego oświadczenia napisał w tym klejnocie około 30 utworów scenicznych. Zgodnie z jego wolą testamentową, od jego śmierci w 1948 roku willa została przekształcona w muzeum.

Franz Lehár zmarł w Bad Ischl 24 października 1948 roku w wieku 78 lat. Został pochowany na cmentarzu w Bad Ischl.

Grób na cmentarzu w Bad Ischl:

Cmentarz Sant’Andreu

Słynna hiszpańska piosenkarka Montserrat Caballé zmarła 6 października w wieku 85 lat w szpitalu w Barcelonie. Już 6 lat wcześniej musiała odwiedzić szpital podczas trasy koncertowej po Rosji z powodu udaru mózgu.

Została pochowana w rodzinnym grobie na cmentarzu Sant Andreu w Barcelonie. W uroczystości wzięli udział m.in. premier i królowa.
Caballé była osobą obdarzoną dużym poczuciem humoru, jej trener śpiewu opowiadał podczas ceremonii, że ze śmiechem powiedziała mu, iż prawdopodobnie trafi do nieba dzięki wszystkim Ave Marías, które zaśpiewała. Z tej okazji rozbrzmiało również nagranie jej Ave Marías.

Donizetti spędził dzieciństwo w Bergamo w ubogich warunkach. Dzięki wsparciu dyrektora kościelnej szkoły muzycznej, Niemca Simona Mayra, Donizetti otrzymał w Bergamo solidne wykształcenie muzyczne. Po przerwach w Mediolanie, w wieku 24 lat, po pierwszym znaczącym sukcesie w Rzymie, opuścił rodzinne Bergamo i przeniósł się do Neapolu.

W 1840 roku, już jako sławny kompozytor operowy, powrócił do rodzinnego miasta, aby uczcić jego syna galowym przedstawieniem operowym, co było jedną z jego największych satysfakcji.

Powrócił po 25 latach jako ciężko chory i poważnie upośledzony psychicznie pacjent. Przyczyną choroby była jego ciężka, zaawansowana rzeżączka. W 1848 roku zmarł w wieku 51 lat w Bergamo.
O BIOGRAFII GAETANO DONIZETTI
Basilica Santa Maria Maggiore

Bazylika ta jest bardzo nietypowo zbudowana i powstała z wdzięczności po okresie epidemii dżumy w XII wieku. Oni Donizetti i jego nauczyciel Simon May otrzymali w niej honorowy grobowiec. Jego trumna została uroczyście odprowadzona na miejsce pochówku trzy dni po jego śmierci przez 3 chóry i 400 pochodniarzy i pochowana na cmentarzu w Valtesse. W 1875 roku jego ciało zostało złożone w kościele Santa Maria Maggiore obok trumny jego nauczyciela Simona Mayra.

Warto przyjrzeć się grobowcowi Donizettiego z bliska. W górnej części widzimy boginię muzyki z lirą. Jest smutna, bo nie może już na niej grać, bo instrument nie ma już strun, bo Donizetti umarł. W dolnej części widzimy siedmioro dzieci reprezentujących siedem nut. Są one zdezintegrowane, ponieważ bez Donizettiego nie wiedzą już co mają robić.

nbsp;

Grieg na terenie swojego domu

Grieg mieszkał w tym domu, zbudowanym w 1885 roku, przez 22 lata i skomponował wiele swoich najbardziej znanych utworów w domku w ogrodzie. Jest on pięknie położony nad jeziorem Nordåsvannet i nadal jest umeblowany tak jak w 1907 roku, roku śmierci Griega.

W skalnej ścianie nad jeziorem znajduje się również jego grób, który dzieli z żoną Niną.

Dorotheenfriedhof

Otto Nicolai, urodzony w ówczesnej pruskiej Polsce, przybył do Berlina w wieku siedemnastu lat, aby studiować muzykę, a w wieku 23 lat wyjechał z kontraktem na kapelmistrza legacji niemieckiej w Rzymie.

Po wielu latach spędzonych we Włoszech i w Wiedniu, powrócił do Berlina jako kapelmistrz Królewskiej Opery Dworskiej ze swoim najsłynniejszym dziełem, “Wesołymi żonami Windsoru”. Tam osobiście poprowadził pierwsze przedstawienie swojego dzieła. Ku jego rozczarowaniu okazało się ono klapą i musiało zostać odwołane w 1849 roku po 3 przedstawieniach. Zmarł 4 miesiące później z powodu wylewów krwi do mózgu i został pochowany w Dorotheenstädtische Friedhof.

Cmentarz pomnikowy Certosa Bologna

Janáček przybył do morawskiego miasta Brna jako nastolatek. Po krótkich studiach muzycznych w Pradze osiadł w Brnie. Ożenił się z byłą uczennicą gry na fortepianie i został dyrektorem szkoły muzycznej.

Sukcesy w ostatniej dekadzie życia

Równolegle z zawodem komponował; pierwsze dzieło, operę “Jenufa”, rozpoczął w 1894 r., ale ukończył dopiero w 1904 r., kiedy to odbyła się jej premiera w Teatrze Narodowym w Brnie. Pozostała jednak w dużej mierze niezauważona; dopiero wersja z 1916 roku sprawiła, że dzieło stało się znane (wraz z esejem Maxa Broda w Niemczech), a 62-letni wówczas kompozytor po raz pierwszy został zauważony przez szerszą publiczność. Wszystkie pozostałe arcydzieła (Tara Bulba, Sinfonietta, Chytra dzieweczka, Katia Kabanowa i in.) powstały w ostatniej dekadzie życia kompozytora.

Młoda muza

W 1917 roku poznał 26-letnią Kamilę Stösslovą, która stała się jego (platoniczną) muzą, co nadwyrężyło jego małżeństwo. W Sinfonietcie (pierwotnie jednoczęściowym utworze na zamówienie) napisał pomnik miasta Brna z tytułami części “Fanfary, Zamek, Klasztor Królowej, Ulica i Ratusz”, który później wycofał. Jak na ironię, Sinfonietta była jedynym z większych dzieł Janaczka, którego premiera nie odbyła się w Brnie. Janáček zmarł w 1928 roku w szpitalu w Ostrawie.

Pogrzeb

Trumna została złożona najpierw w Teatrze Miejskim (dzisiejszy Teatr Mahena), skąd kondukt żałobny przeszedł na Cmentarz Centralny. Na nagrobku znajdują się wersety z jego utworu chóralnego “Odyseja głupca”.

Alter katholischer Friedhof (stary cmentarz katolicki)

Carl Maria von Weber od pierwszego roku życia był w drodze, czy to w firmie rodziców, szukając idealnej pracy, czy też podróżując jako artysta, aby spłacić długi w Stuttgarcie. W Dreźnie znalazł długo oczekiwaną posadę w artystycznie lepszym środowisku, a dyrekcję i kapelmistrzostwo drezdeńskiej Opery Dworskiej dzielił z Włochem Morlacchim.

Tutaj ożenił się ze śpiewaczką Caroline Brandt i 31-latek po raz pierwszy odnalazł spokój, a pracoholik mimo dużego obciążenia pracą przeżywał artystycznie owocne lata. W szczególności letni dom w Hosterwitz i przepiękne okolice Drezna zainspirowały go do napisania “Freischütz” W ostatnich latach życia Webera dwa ważne wydarzenia miały jednak miejsce poza Dreznem: premiera Freischütza w Berlinie i jego śmierć w Londynie.

Weber zmarł w Londynie i tam został uroczyście pochowany. Jego ciało zostało przeniesione do Drezna 18 lat później z inicjatywy Richarda Wagnera.

Cimitero Centrale Pesaro

Był jednym z wielkich tenorów okresu powojennego. Co prawda kontrowersyjnym, bo znał tylko rysunek wykonawczy “forte” i nigdy nie potrafił śpiewać miękko. “Złoty ryk” – tak brzmiało niepochlebne określenie. Głos miał błyskotliwy i pełen pasji. Był gorącokrwisty i niejeden występ stawał się pojedynkiem z diwą (posłuchaj fragmentu “Andrea Chénier” z Mario del Monaco i Marią Callas):

https://opera-inside.com/andrea-chenier-by-umberto-giordano/#Ora

Mało która rola jest tak trudna do obsadzenia jak Otello. Mario Del Monaco śpiewał ją 427 razy. Nie grał Otella, ale był Otellem. Jego odejście ze sceny z powodu wieku było najczarniejszym dniem w jego życiu. Kiedy zmarł w 1982 roku, jego ostatnim życzeniem było, aby pochowano go w kostiumie Otella.

Alter Friedhof Bonn (Stary Cmentarz)

Bonn jest położone 80 km od Düsseldorfu. Schumann spędził tam swoje ostatnie dwa lata w nowoczesnym szpitalu psychiatrycznym Endenich. W pierwszym roku jego stan znacznie się poprawił i zaczął znowu komponować, ale Clara nie chciała przyjąć Roberta z powrotem. W końcu pogrążył się w letargu, a podczas ostatniej wizyty Clary nie był w stanie mówić. W końcu odmówił jedzenia i zmarł 29 lipca 1856 roku.

Został pochowany na Starym Cmentarzu w Bonn. Wielki pomnik odsłonięto 25 lat później, a w celu jego sfinansowania zorganizowano Festiwal Schumanna. Pomnik przedstawia płaskorzeźbę Schumanna, u stóp którego siedzi Clara, która wręcza Robertowi wieniec nieśmiertelności. Obok znajdują się dwa indyki, symbolizujące dwie sztuki literackie, odpowiednio śpiew i muzykę.

Nawiasem mówiąc, na tym cmentarzu znajduje się również grób Matilde i Otto von Wesendonck.

Cmentarz Farkasréti

Béla Bartók mieszkał w Budapeszcie przez większość swojego dorosłego życia. Tam przez 30 lat był profesorem Konserwatorium.

Oprócz kompozycji poświęcił się także pieśni ludowej. Legenda głosi, że zainspirowała go do tego służąca, która podczas pracy nuciła pieśni z ojczyzny. Odbywał niezliczone podróże, aby poznać te pieśni, często razem z przyjacielem Zoltánem Kodály.

Pod koniec lat 30. wyemigrował do USA, gdzie zmarł w 1945 roku.

Grób Bartóka znajduje się na cmentarzu Farkasréti, około 3 km od centrum miasta, po stronie Budy. Jego ciało zostało tam przeniesione w 1989 roku po upadku żelaznej kurtyny, ponieważ zmarł i został pochowany na emigracji w Stanach Zjednoczonych.

Grób Bartóka:

Cmentarz ten słynie z pięknego widoku na Budapeszt oraz pięknego terenu parkowego, który zachęca do spacerów. Warto również zobaczyć kaplicę pogrzebową Farkasréti, która została otwarta w 1980 roku.

Farkasréti Kaplica pogrzebowa:

Bellini, urodzony w 1801 roku, pierwsze 18 lat życia spędził w Katanii. Wychowany w muzykalnej rodzinie złożonej z 6 braci, pierwsze lekcje otrzymał od dziadka i szybko się rozwijał, w wieku 12 lat zaczął grać na fortepianie w salonach Katanii. W wieku 19 lat opuścił Katanię do Neapolu, gdzie studiował w konserwatorium. W 1832 r. rodzinne miasto powitało go triumfalnie. W 1835 r. zmarł niespodziewanie młodo w Paryżu W 1876 roku jego szczątki zostały uroczyście przeniesione z Paryża do Katanii.

Katedra w Katanii (grób Belliniego)

Od 1876 roku szczątki Belliniego spoczywają w katedrze w Katanii. Na jego sarkofagu wyryte są jako inskrypcja nuty i słowa słynnej melodii z opery “La sonnambula”: “Ach, nie sądziłem, że cię zobaczę, tak szybko zgasły, o kwiatku!
Cattedrale Sant’Agata:

http://www.cattedralecatania.it/

Grobowiec w Blevio

Piosenkarka Pasta spędziła w willi drugą połowę swojego życia, zmarła 1 kwietnia 1865 roku w wieku 67 lat i została pochowana na małym cmentarzu w Blevio.

Francuski kompozytor Jules Massenet, za pieniądze uzyskane z wystawienia słynnych “Manon” i “Werthera”, kupił w 1912 roku zamek z dużym parkiem i zlecił jego renowację. Zamek był jego drugim domem i ostatecznie stał się rezydencją rodzinną, w 2001 roku wyprowadził się ostatni potomek. Jednakże, życzeniem potomków było, aby gmina wybudowała tam dom muzyków ku pamięci Masseneta. Kiedy Égreville zakomunikowało, że nie jest w stanie tego zrobić ze względów finansowych, willa została opuszczona wraz z pamiątkami.

Zmarł na raka w szpitalu w Paryżu.

Massenet i jego château:

Grobowiec Masseneta na cmentarzu Égreville (petit cimetière communal):

Kościół Górski jest częścią projektu książąt Esterhazy, który był niegdyś planowany z gigantycznymi rozmiarami. Obecny kościół pierwotnie odpowiadał prezbiterium i miał być wielkim kościołem pielgrzymkowym, stąd jego niezwykły okrągły kształt. Kalwaria” (łacińskie tłumaczenie Golgoty, gdzie ukrzyżowano Chrystusa). Kalwaria to sztucznie usypane na początku XVIII wieku wzgórze z grotami i schodami przedstawiającymi Mękę Pańską. Szczególnym celem pielgrzymów jest figura “Maryi z Dzieciątkiem”.

W górskim kościele znajduje się mauzoleum Haydna. Jego ciało zostało przeniesione w 1820 roku z Wiednia do Eisenstadt, a w 1932 roku w kościele wybudowano mauzoleum z monumentalnym marmurowym sarkofagiem. Na ścianie mauzoleum można zobaczyć figury, które mają przedstawiać jego oratorium “Pory roku”.

W kościele na Górze (oraz w katedrze św. Marcina) znajdują się organy, które zostały zbudowane według specyfikacji Haydna i dlatego nazwano je “organami Haydna”.

Kościół Górski:

Mauzoleum Haydna:

Dokumentacja medyczna Rossiniego pod koniec jego życia była bardzo gruba. Podstawową przyczyną jego licznych dolegliwości była rzeżączka, na którą zachorował stosunkowo wcześnie. W latach paryskich, od 35. roku życia, dolegliwości stawały się coraz bardziej przewlekłe i niekiedy bardzo bolesne. Należały do nich dolegliwości brzuszne, zapalenie oskrzeli i osłabienie serca, które pogłębiała otyłość. Rossini miał, prawdopodobnie wywołane przewlekłym bólem, czasami ciężką depresję i myśli samobójcze. Aby znaleźć ulgę w bólu, Rossini często udawał się do uzdrowisk.

Rossini zmarł ostatecznie w 1868 r. w swoim domu w Plassach w wyniku operacji raka odbytnicy. <Został pochowany w honorowym grobie na cmentarzu Père Lachaise

Florencja przez pewien czas oferowała Rossiniemu schronienie po trudnym okresie spędzonym w Bolonii, ale poza tym nie odegrała większej roli w jego biografii. Jednak ze względów propagandowych młode państwo włoskie chciało sprowadzić słynnego syna do domu 20 lat po jego śmierci i jego ciało zostało przeniesione z cmentarza Père Lachaise w Paryżu do Florencji. Od tego czasu spoczywa w kościele “Santa Croce”, włoskim Partenonie, gdzie spoczywają również słynni Machiavelli, Michał Anioł, Galileusz i wielu innych. Mówi się, że kamień węgielny pod budowę tego kościoła położył Franciszek z Asyżu.

Pomnik pogrzebowy powstał dzięki prywatnym datkom w 1902 roku i został odsłonięty przy muzycznym akompaniamencie 30 skrzypiec grających “modlitwę” Mojżesza z Egiptu pod dyrekcją Pietro Mascagniego. Wykonany jest z kamienia marmurowego i ozdobiony złotem. Przedstawia Włochy w żałobie, uosabiane przez kobietę.

Grobowiec Rossiniego:

http://www.santacroceopera.it/it/default.aspx

Fiński kompozytor zyskał światową sławę dzięki swojemu koncertowi skrzypcowemu, symfoniom i poematowi symfonicznemu Tapiola. Jego muzyka była bardziej popularna w USA niż w Europie. Kiedy wybudował swój wymarzony okazały dom w Javenpäa pod Helsinkami, popadł w poważne długi i przez całe życie zmagał się z problemami finansowymi. Do tego dochodziło jego uzależnienie od alkoholu i częste palenie tytoniu, co odbiło się na jego zdrowiu.

Zmarł w 1957 roku, a jego dom jest obecnie muzeum, a jego grób znajduje się na terenie jego domu, który jest malowniczo położony nad jeziorem i nazwany od imienia jego żony “Aino” Ainola.

Jego kariera

Lauritz Melchior urodził się 20 marca 1890 roku w Kopenhadze. Pierwszy skok w jego karierze nastąpił, gdy otrzymał angaż na występ w jednej z pierwszych audycji radiowych jako partner Nellie Melby. Jego kariera rozwinęła się i w latach 20-tych stał się regularnym gościem Festiwalu w Bayreuth. Cosima Wagner nazywała go “wielkim Duńczykiem”. Od 1931 roku Melchior bojkotował festiwal z powodu jego uwikłań w nazizm. Od 1929 roku święcił triumfy w Met, gdzie odtąd koncentrowała się jego działalność artystyczna.

Melchior niesłychanie często śpiewał wielkie heroiczne partie tenorowe. Na przykład 223 razy Tristana, 183 razy Siegmunda, 144 razy Tannhäusera. Łącznie dało to ponad 1000 przedstawień wagnerowskich! Kilkakrotnie śpiewał też Otella, Radamesa i Canio. Jego najważniejszymi partnerkami były Frida Leider, Kirsten Flagstadt i Lotte Lehmann. Wiele z powstałych w ten sposób płyt jest do dziś nagraniami referencyjnymi.

W czasie swojej kariery nie miał konkurenta, którego mógłby się obawiać w Heldentenorfach, chociaż pod koniec kariery jego umiejętności aktorskie uległy stagnacji.
Jego sceniczne pożegnanie nastąpiło w 1950 roku w Lohengrinie. Melchior również w podeszłym wieku znakomicie śpiewał wymagające role. Na przykład w wieku 70 lat śpiewał Zygfryda i Otella, co jest udokumentowane w nagraniach.
TO PORTRET LAURITZA MELCHIORA

Znaczenie

Lauritz Melchior uważany jest za “heroicznego tenora XX wieku”. Do dnia dzisiejszego nie znalazł następcy.

Grób Bacha w kościele św. Tomasza:

Od 1950 roku w sali chóru kościoła znajduje się grób Bacha, którego kości trafiły tu w okrężny sposób. Kiedy Bach zmarł, pochowano go bez nagrobka na cmentarzu kościoła św. Jana. Po renesansie Bacha w XIX wieku, wywołanym przez Mendelssohna, chciano ekshumować jego ciało i ponownie pochować w sąsiednim kościele. Jedyną informacją o dokładnej lokalizacji grobu było zachowane stwierdzenie “sześć kroków na wprost od drzwi po stronie południowej”.

Istnieją pewne kontrowersje co do tego, czy ekshumowane ciało jest rzeczywiście ciałem Bacha. Jednak fakt, że ciało znajdowało się w dębowej trumnie jest ważnym argumentem przemawiającym na korzyść, gdyż dotyczyło to zaledwie 1% ówczesnych pochówków. Ostateczne wyjaśnienie przyniosłyby badania DNA. Kościół św. Jana został zbombardowany podczas II wojny światowej, a kości musiały zostać wyciągnięte spod gruzów, by ostatecznie zostać umieszczone w kościele św.
O BIOGRAFII BACHA

Pomnik Bacha przed kościołem św. Tomasza:

Wykonany z brązu pomnik Bacha stoi przed oknem Bacha w kościele św. W trakcie ekshumacji ciała Bacha w XIX wieku wykonano odcisk czaszki, który posłużył jako podstawa do zaprojektowania pomnika. Pomnik przedstawia Bacha dyrygującego (dlaczego ma zwinięty papier nutowy) przed organami.

St. Floriansstift (Święty Florian koło Linzu)

Klasztor ten stał się sławny nie tylko dzięki Antonowi Brucknerowi. Bruckner miał 14 lat, gdy zmarł jego ojciec. Na prośbę matki został przyjęty do klasztoru św. Floriana, gdzie ze względu na swój piękny sopranowy głos został członkiem chóru chłopięcego. Tam też pobierał lekcje gry na instrumentach, m.in. improwizował na organach. <Floriana, aby uczyć się zawodu nauczyciela w Szkole Przygotowawczej w Linzu

W wieku 20 lat zdał egzamin nauczycielski i został zatrudniony jako asystent nauczyciela w St. Florian, gdzie pozostał do 31 roku życia. Zaczął komponować swoje pierwsze poważne utwory. W 1855 roku przeniósł się do Linzu, gdzie jako organista katedralny mógł w pełni poświęcić się muzyce.

Bruckner nigdy nie zapomniał czasów spędzonych w St. Floriansstift, a w miarę starzenia się, głęboko religijny Bruckner gorąco pragnął być pochowany w St. Floriansstift. Floriansstift. Życzenie to zostało mu spełnione.
O BIOGRAFII BRUCKNERA
Klasztor jest okazały i można go zwiedzać z przewodnikiem.

Sala marmurowa:

http://www.stift-st-florian.at/en/home.html

Wielkie organy kolegiaty zostały po raz pierwszy rozbudowane i wyremontowane w 1874 roku. Naturalnie Bruckner grał na inauguracji tych organów. Konsolę można dziś oglądać w Muzeum Brucknera w Ansfelden. Od tego czasu dokonano dalszych zmian i remontów, ale część organów jest nadal wierna oryginałowi i nosi nazwę “organy Brucknera”. Organy Brucknera można regularnie odsłuchiwać, szczegóły na stronie internetowej.

Organy Brucknera:

Na własne życzenie Bruckner został pochowany 11 października 1896 roku w krypcie Bazyliki Kolegiackiej, bezpośrednio pod wielkimi organami. Na cokole sarkofagu widnieje napis “Non confundar in aeternum” (W wieczności nie będę się wstydził), jest to końcowy wers jego Te deum. Według jego własnego oświadczenia Te Deum było dumą jego życia i ważne było dla niego, aby nie zmarnował talentu, który otrzymał od Boga. Liczył więc, że znajdzie w Bogu łaskawego sędziego.

Sarkofag Brucknera:

Kamień Pamięci Brucknera:

Opactwo Westminsterskie

Honorowy grób Henry’ego Purcella znajduje się w Opactwie Westminsterskim. Niektóre źródła przypisują jego śmierć przeziębieniu, które złapał w listopadzie 1695 roku. Uważa się, że jego żona zabroniła służbie wpuszczać Purcella, notorycznego bywalca pubów, po północy. Niestety, przeziębiony muzyk podobno przeziębił się tej listopadowej nocy, gdy znalazł się zamknięty w swoim domu, mocno zamroczony.

Jego grób znajduje się w północnej nawie opactwa, gdzie za jego czasów znajdowały się organy, dlatego mówi się, że leży “pod organami”.

Umberto Giordano był jednym z wielu południowych Włochów, którzy odnieśli sukces zawodowy na północy. Dzięki wielkim operom “Andrea Chenier” i “Fedora” stał się czwartą, obok Mascagniego, Leoncavallo i Pucciniego, gwiazdą na niebie weryzmu.

Urodzony w 1867 roku w Foggii, w skromnych warunkach, sukces nie przyszedł młodemu człowiekowi naturalnie. Przyszedł wraz z jego najważniejszym dziełem, operą “Andréa Chénier“. Wydaje się, że Giordano był człowiekiem pełnym temperamentu. Kiedy jeszcze jako nieznany 25-letni mężczyzna recytował w klubie w Foggii fragmenty swojej nowej opery “Mala vita”, zauważył, że publiczność podchodzi do stołów i gra w karty. Giordano był tak oburzony, że zerwał z rodzinnym miastem i pogodził się dopiero 30 lat później.

Zmarł w Mediolanie i jest pochowany w cimitero monumentale.

Nowodziewicze Cmentarz Moskiewski

Szostakowicz nie został pochowany w swoim rodzinnym Petersburgu, lecz na Rosyjskim Cmentarzu Narodowym Nowodziewiczym (kwatera 2, nr 39). Ostatnie lata życia spędził w Moskwie.

Na jego grobie znajduje się motyw nutowy D, Es, C, B. Symbolizuje on jego niemieckie inicjały (D.Sch), których wielokrotnie używał w swoich kompozycjach.

Grób Szostakowicza:

Waldfriedhof

Fritz Wunderlich był słynnym niemieckim tenorem, który zmarł bardzo wcześnie.

Jedną z ról, która chyba na zawsze będzie kojarzona z Fritzem Wunderlichem jest Fenton z “Wesołych kumoszek z Windsoru”. Posłuchajcie arii “Horch die Lerche singt im Hain” śpiewanej przez niemieckiego tenora:

https://opera-inside.com/the-merry-wives-of-windsor-by-otto-nicolai-the-opera-guide-and-synopsis/#Horch

Grób Enricosa Caruso

Kiedy Caruso zmarł, król Vittorio Emanuele III otworzył królewski kościół San Francesco di Paola i tam złożono Caruso. 19 sierpnia setki tysięcy ludzi ustawiły się na drodze do jego grobu, a fasady domów przykryto czarnymi płótnami. Pochowany jest w prywatnej kaplicy na cmentarzu Santa Maria del Pianto.

Miejsce pochówku:

Włoski kompozytor operowy Francesco Cilea urodził się w Palmi, w Kalabrii. Opuścił rodzinne miasto, by podjąć studia w Neapolu. Największe sukcesy odniósł na północy, gdzie skomponował i prawykonał swoje opery “Adriana Lecouvrer” i “L’Arlesiana”.

W 1962 roku gmina Palmi wybudowała na jego cześć imponujące mauzoleum; w jego wnętrzu znajduje się ozdobiona mozaikami krypta, w której przechowywane są szczątki artysty i jego żony.

Mausoleo Cilea:

Cimetière Levallois-Perret

W 1921 roku 46-letni Ravel kupił dom w Montfort pod Paryżem. Chciał uciec od zgiełku stołecznego Paryża. On, który przez długi czas mieszkał z matką, a później z bratem, był samotnikiem (prawdopodobnie tłumiony homoseksualizm) i tu znalazł spokój do komponowania.

Cmentarz Vyšehrad

Urodzony w 1841 r. na wsi w Czechach, od początku studiów muzycznych w 1857 r. Praga stała się centrum jego życia. Przez 20 lat mieszkał w czeskiej stolicy jako mysi biedny student i muzyk orkiestrowy.
W 1877 r. nastąpił przełom dzięki wyróżnieniom najpierw przez słynnego krytyka Hanslicka, a potem głównie dzięki zachęcie Johannesa Brahmsa. Jednak i w tym okresie doszło do tragedii śmierci dwojga dzieci, które wstrząsnęły nim podczas pracy nad Stabat Mater.

W latach 80. do dobrobytu przyczyniły się podróże koncertowe do Anglii, a na początku lat 90. dwuletni pobyt w USA z głośną premierą 9. symfonii w Nowym Jorku, która przyniosła mu sławę. Dvořák zmarł w Pradze w 1904 roku.
Dvorak został pochowany na tym cmentarzu na terenie zamku, tysiące ludzi towarzyszyło ciału w drodze na cmentarz.

Pantheon Rzym

Arcangelo Corelli przybył do Rzymu w wieku 22 lat i odtąd był w służbie dostojników kościelnych. Jego twórczość była bardzo popularna (komponował wyłącznie muzykę instrumentalną) i wpływowa. Na polecenie kardynała jego doczesne szczątki zostały złożone w rzymskim Panteonie, gdzie znajduje się m.in. grobowiec Rafaela.

Cmentarz Tichwiński

Rimski-Korsakoff zmarł na anginę w 1908 roku i otrzymał honorowy grób na Cmentarzu Aleksandra Newskiego.

Kaplica w jego dawnym domu w Torre del lago

W swoim ostatnim okresie Puccini komponował “Turandot”. Już śmiertelnie chory, Puccini nie mógł dokończyć opery. 24 listopada 1924 roku pojechał do Brukseli na ryzykowną operację raka gardła (Puccini był nałogowym palaczem). Musiał jeszcze zmierzyć się z trudnym duetem finałowym i na szkicach tego duetu napisał: “Poi Tristano”. Pięć dni później zmarł.

Decyzją jego wydawcy Ricordi, rodziny Pucciniego i Arturo Toscaniniego, kompozytor Franco Alfano otrzymał zlecenie dokończenia dzieła. Premiera odbyła się w Mediolanie półtora roku po śmierci Pucciniego. Arturo Toscanini, dyrygent premiery, przerwał premierę w trzecim akcie po muzyce śmierci Liù słowami “Tu kończy się słowo mistrza.” Kurtyna się zamknęła. Najpierw zapadła cisza, aż publiczność zerwała się do niekończącej się owacji dla zmarłego mistrza.
DO BIOGRAFII GIACOMO PUCCINIEGO

Ostatnia cześć w katedrze mediolańskiej

W 1924 roku Arturo Toscanini poprowadził uroczystości pogrzebowe zmarłego Pucciniego w katedrze mediolańskiej. Toscanini dźwigał ciężkie brzemię, bo 23 lata wcześniej prowadził ceremonię dla Verdiego, a teraz przyszła kolej na jego przyjaciela i towarzysza Pucciniego. Przemówienie wygłosił nie kto inny jak Benito Mussolini, który próbował wykorzystać śmierć świętego narodowego do celów politycznych.

Za dochody z “Cyganerii” kupił wieżę w Torre del Lago, wyremontował ją i rozbudował posiadłość w okazałą rezydencję. Wiele ze swoich oper (Tosca, Il Trittico, La Rondine i Fanciulla del West) skomponował w tej secesyjnej willi, która stała się inspirującym muzeum.

W kaplicy znajduje się również grób mistrza.

Cmentarz San Michele

Na własne życzenie został złożony obok żony na tym wyspiarskim cmentarzu w 1971 roku, aby miłośnicy muzyki z całego świata mogli odwiedzić jego grób.
O BIOGRAFII IGORA STRAWIŃSKIEGO
Przypadkowo (a może nie?), kilka metrów od grobu Strawińskiego stoi grób Siergieja Diagilewa, słynnego impresaria Baletów Rosyjskich, który zmarł na weneckim wygnaniu w 1929 roku. Na początku swojej kariery Strawiński otrzymał od Diagilewa zamówienie na skomponowanie swoich najsłynniejszych dzieł: baletu Ognisty ptak (1910), Pietruszka (1911), Le sacré du printemps (1913) i Pulcinella (1920).

Strawiński i Diagilew:

Grobowiec Strawinki:

Jej kariera

Birgit Nilsson była dominującą “Hochdramatische” (sopran dramatyczny) w latach powojennych. Jej głos miał największą siłę przebicia, a jej lśniące wysokie tony są niepowtarzalne.

Do jej najsłynniejszych ról należały Izolda, Turandot i Brunhilda. Zwłaszcza Brunhilda jest, obok Izoldy, par excellence “wysoce dramatyczną” rolą w repertuarze wagnerowskim. Nieustannie musi ona śpiewać przeciwko olbrzymiej orkiestrze. Nie zniechęciło to Birgit Nilsson, gdyż była ona wokalnym cudem. “Struny głosowe ze stali” i “trąbka” to atrybuty, które często słyszało się, gdy swoim głosem przyćmiewała innych śpiewaków i orkiestrę. Mówi się, że podczas nagrań Pierścienia w słynnym nagraniu Soltiego z głośnika często rozlegał się dźwięk “Proszę zrobić trzy kroki w tył, gdy słyszy pani wysokie tony, pani Nilsson”, ponieważ fale dźwiękowe przytłaczały mikrofony.

Była osobą obdarzoną poczuciem humoru i wiele anegdot krąży wokół jej relacji z pieniędzmi. Na pytanie, czy Nilsson była trudna, były dyrektor Metry Rudolf Bing odpowiedział kiedyś: “Wcale nie, wkładasz wystarczająco dużo pieniędzy i wychodzi wspaniały dźwięk”.

Zmarła w 2005 roku i została pochowana na cmentarzu w miejscu swojego urodzenia, Västra Karup, obok swoich rodziców.

Kościół Najświętszej Marii Panny w Warszawie

W kolumnach tego kościoła spoczywa serce Chopina. Podróż tam była pełna przygód, jego siostra spieszyła na łoże śmierci w Paryżu i dowiedziała się od brata, że jego życzeniem jest, aby ciało wróciło do Polski. Nie było to możliwe ze względu na sytuację polityczną i przyjaciele zdecydowali, że powinna ona przemycić serce zakonserwowane w koniaku do Warszawy, gdzie było ono najpierw przechowywane w jej mieszkaniu. Jej kościół chrzcielny przyjął serce, ale przechowywał je w podziemiach kościoła, ponieważ urzędnicy kościelni nie wierzyli, że Chopin prowadzi pobożne życie w Paryżu. Dopiero po 40 latach trafiło ono do kościoła, na honorowe miejsce z marmurowym pomnikiem na kolumnowej ścianie. Serce miało być wyjmowane jeszcze dwa razy, pierwszy raz, gdy z pomocą niemieckiego księdza udało się je wynieść w bezpieczne miejsce w czasie II wojny światowej, zanim kościół został wysadzony w powietrze, a drugi raz w 2014 roku po odbudowie kościoła, gdy poddano je badaniom medycznym i jako przyczynę śmierci wpisano zapalenie osierdzia, które miało podłoże w jego gruźlicy.

Kościół Świętego Krzyża:

Epitafium Chopina:

Jej kariera

W 1942 roku została zaangażowana do Opery Wiedeńskiej. W 1946 roku odbyła przesłuchanie u Waltera Legge’a, późniejszego słynnego producenta i męża Schwarzkopfa, oraz u Herberta von Karajana, co przeszło do anegdoty. Jej kariera nabrała tempa. Legge, który później został jej mężem, dokładnie to zaplanował. “Składała się z trzech filarów: dobrze dawkowanych przedstawień operowych w ekskluzywnych salach na świecie, najlepszych możliwych nagrań oraz ożywionej działalności koncertowej i recitalowej”. (Fischer, grosse Stimmen)

Słynny zespół Mozartowski w Wiedniu został znakomicie skompletowany przez Josefa Kripsa. Śpiewały w nim wielkie Ljuba Welitsch, Irmgard Seefried, Hilde Güden i Sena Jurinac, a ich praca jest udokumentowana na różnych nagraniach.

Do legendy przeszło, jak Schwarzkopf pod kierunkiem Legge’a studiowała wielu starych mistrzów (Ponselle, Melba, Seinemeyer…) i od każdego z nich adaptowała to, co najlepsze. Zarzucali jej to niekiedy zazdrośnicy, ale rezultat w operach Mozarta i Straussa był porywający. Była kimś w rodzaju Marii Callas niemieckiego repertuaru. I podobnie jak Maria Callas, była postacią kontrowersyjną, przyciągającą zarówno krytyków, jak i zagorzałych zwolenników.

Jej głos

Schwarzkopf obdarzona była głosem sopranu lirycznego. Sama mówiła, że jej najsilniejszą bronią jest to, że “śpiewa tylko kolorami”. Ale barwa to nie tylko powierzchnia, to także spektrum emocji (od zmysłowych i pięknych po dramatyczne i ekscytujące).

Uznawana jest za jeden z czołowych sopranów drugiej połowy XX wieku. Jej Marscahllin i Hrabina stały się stylistycznymi kreacjami dla całego pokolenia. Również jej operetki stały się referencjami, “których rangi nie odzyskano do dziś” (Fischer).

Jej znaczenie jako śpiewaczki pieśni jest wybitne, a jej 4 ostatnie pieśni Straussa mają nieprzemijającą wartość.

Została pochowana obok męża na cmentarzu w Zumikon (niedaleko Zurychu), gdzie mieszkała w latach 1982-2003.