Beste van Opera – Mooiste liefdesaria voor sopraan – Top 10

Synopsis: Pinkerton, een Amerikaanse marineofficier, is gestationeerd in Nagasaki en laat de koppelaarster Goro hem een landhuis laten zien dat hij heeft gekocht. Goro heeft ook geregeld dat de vijftienjarige Cio-cio zijn vrouw wordt. Goro kondigt de komst van Vlinder aan. Zij verschijnt met haar vrienden en is opgewonden om zich bij haar toekomstige echtgenoot te voegen.

De aankomst van Butterfly is een van de mooiste scènes die Puccini heeft geschreven. De entree van Cio-cio is doeltreffend geschreven en tegelijkertijd ontroerend. Ze is gelukkig (“Ik ben het gelukkigste meisje in Japan”) en zingt een prachtige aria begeleid door het koor van haar vrienden. De muziek van het orkest is prachtig; Puccini laat drie solostrijkers (een altviool, een viool en een cello) de eindeloze melodie zingen, parallel aan de stem van Cio-cio-san.

Deze scène roept bij menig luisteraar gedachten op aan “La bohème”. Puccini citeert in de opera herhaaldelijk muzikale thema’s en motieven uit de Japanse cultuur. Een prachtig voorbeeld vinden we aan het eind van deze passage, waar Puccini de aria van Cio-cio-san eindigt met een hemels motief. Het bestaat uit een pentatonische melodie gespeeld door harp, fluiten en klokkenspel, een instrumentatiecombinatie die Puccini aan Japanse muziek ontleende.

Luister naar deze geïnspireerde en ontroerende scène met Mirella Freni. Magisch hoe zij de beroemde hoge D tevoorschijn tovert (3:15).

Synopsis: Tatjana ging met Onegin wandelen, ze voelde zich vreemd tot hem aangetrokken, terwijl Onegin koel naast haar liep. s Avonds in haar kamer, kan ze niet in slaap vallen. De gevoelige Tatjana beseft dat ze verliefd is geworden op Onegin. Ze gaat achter haar bureau zitten en schrijft een verrukte liefdesbrief. s Ochtends laat ze die bezorgen bij Onegin.

De briefscène is een van de grote monologen uit de operageschiedenis. Tatjana doorloopt in deze beroemde scène alle emotionele toestanden – van hopeloze wanhoop tot extatische uitgelatenheid. De monoloog is verdeeld in vier delen, die elk op zichzelf zouden kunnen staan. De inleiding beschrijft Tatjana’s vurige verlangen. Het vibrerende tremolo van de strijkers weerspiegelt innerlijke onrust en tweedracht. De overgang in de orkestrale inleiding naar snelle zestiende noten met getokkelde achtste noten van de gejaagde hartslag bootst haar onrust na over het al dan niet schrijven van de brief. Spoedig zet Tatjana in met haar resolutie, “Puskai pogibnu y” (en als het mijn einde was). Het gezang wordt koortsachtiger, neemt in golven toe tot de hoge aas en eindigt met het besluit om onmiddellijk aan het bureau te gaan zitten “vezdye, on predo mnoyu!” (Overal waar ik hem zie!). Als Tatjana achter de schrijftafel gaat zitten, valt zij stil, het orkest komt tot rust en begint aan een nieuwe inleiding, ditmaal in stilte.

Tatjana neemt de pen in haar hand, maar na een paar maten stopt het zingen. Wat moet ze schrijven? Het motief van Onegin duikt op, enkele malen teder gezongen in de hobo.

Maar ze aarzelt: “ne v silakh ya vladyet svoyei dushoi!” (Ik heb de kracht niet om mijn hart te forceren). Wat is het alternatief? Tsjaikovski citeert Tatjana’s eenzaamheidsmotief in de fluiten:

Met Onegins motief in het orkest begint ze “zachem vi posetili nas?” (waarom ben je naar ons gekomen?) te schrijven, ze legt alles bloot. Ze schrijft de bekentenis van haar zielenangst. Tsjaikovski verhoogt het tempo steeds meer, de muziek wordt steeds dringender. Dan verandert de stemming abrupt als de hobo het motief van de liefdesbekentenis zingt:

Tatjana neemt het motief aanvankelijk aarzelend en teder op: “Kto ti: moi angel li khranitel” (Wie ben je? Mijn beschermengel of een sluwe verleider?) De angst voor afwijzing is groot, maar ze wil het proberen. Terwijl zij de brief ondertekent, klinken glorieuze koperblazers en jubelende strijkers en eindigt Tatjana de aria met trillende woorden.

Anna Netrebko’s briefscène is gewoonweg prachtig. Ze beheerst de intieme delen van dit stuk, haar zang is subtiel, de piani zijn adembenemend, om even later in grote vervoering extatische topnoten uit haar volle keel te toveren.

Synopsis: Op de dag van de bruiloft probeert Don Giovanni de bruid Zerlina te verleiden. Deze heeft het bruiloftsfeest in zijn kasteel uitgenodigd. In de tuin maakt de bruidegom Masetto een scène tegen zijn aanstaande omdat hij vermoedt dat zij op zijn avances wil ingaan. Zerlina zweert hem haar trouw.

Dit stuk is een van Mozarts magische liefdesliederen. Ook al windt Zerlina in deze aria haar Masetto om haar vinger en componeerde Mozart plagerige momenten met trillers, het blijft een prachtige liefdesaria. Mozarts prachtige idee van de solocello, die haar stem teder streelt tijdens deze aria, verdient een speciale vermelding.

We horen Lucia Popp de aria zingen met een warme en heldere stem.

Actie: De bel gaat, Paul is al in verwachting van Marietta. Hij kijkt naar de foto van zijn overleden vrouw Marie en is blij dat God haar aan hem heeft teruggegeven! Marietta komt binnen en gefascineerd verbaast Paul zich over haar, zo bedrieglijk lijkend op zijn Marie. Als hij haar een sjaal geeft en zij die over zich heen gooit, roept hij uitbundig: “Marie!” Marietta is een danseres die op doorreis is in Brugge voor een afspraak. Als ze in het appartement een luit ziet, zingt ze Paul vrolijk een liedje toe. Paul is ontroerd, het is precies het liedje dat Marie vroeger ook zong.

Dit stuk is het beroemdste van Korngold ooit. Het is een nostalgisch solostuk (dat overgaat in een duet) midden in een psychodrama. Het karakter van dit stuk is liedachtig of zelfs operette-achtig. Al in het begin sprankelt het orkest, met glockenspiel, celesta en harp, een typische laat-romantische kleuring. De belletjes van de celesta roepen een romantische, bijna kinderlijk naïeve stemming op.

Een soloversie voor sopraan, hemels gezongen door Schwarzkopf, in langzaam tempo. Het smachten van haar stem, schor van opwinding, kwijnt weg in de beste zin van het woord.

Synopsis: Pizarro, de gouverneur van de staatsgevangenis, heeft zijn politieke vijand Florestan willekeurig opgesloten in het maximaal beveiligde gedeelte van de gevangenis. Hij is in paniek omdat de minister een inspectie heeft aangekondigd en zo zou ontdekken dat Florestan illegaal wordt vastgehouden. Hij heeft besloten dat Florestan moet sterven en beveelt Rocco de gevangene te doden. Maar de laatste weigert. Pizarro geeft Rocco de opdracht een graf te graven en zegt dat hij de moord zelf zal uitvoeren. Leonore, de vrouw van Florestan, heeft zich laten inhuren als assistente van de cipier. Zij heeft het gesprek afgeluisterd en moet zich nu haasten om haar man te redden. Liefde geeft haar de kracht voor hoop.

De grote aria van Leonore bestaat uit drie delen: Recitatief, Cavatina, Cabaletta. In deze vorm worden de basisemoties van Leonore beschreven – verontwaardiging, hoop, extase. De muziek die Beethoven ervoor schreef ontvouwt een expressiviteit door zijn verbrijzelende en tegelijk ontroerende expressie. Het is een zeven minuten durende krachttoer voor de zanger, die zowel de hoogste dramatische expressiviteit als de meest oprechte lyriek vereist. Het Adagio dat volgt is een van de absoluut mooiste passages in deze opera. Leonore’s muziek en woorden zijn vol aangrijpende hoop en vertrouwen.

Synopsis: Manrico is verliefd geworden op Leonora, die aan het hof woont van de Conte di Luna, zijn aartsvijand. Leonora beantwoordt zijn gevoelens. Om haar te bezoeken, heeft hij zich vermomd als troubadour. Leonora staat ‘s avonds op de binnenplaats van het kasteel en zingt over haar liefde voor de mysterieuze troubadour die haar leven is binnengedrongen.

Dit stuk bestaat uit een langzame cavatina en een snelle caballetta.

Een kort klarinetmotief brengt ons naar de nachtelijke scène van de afgelegen tuin, romantisch verlicht door een glinsterende volle maan. Aan het begin van de Cavatina schetst de zangeres de nachtelijke stemming met een zacht en licht “Notte placida” (stille nacht) overgaand in een breder “Ciel sereno” (heldere hemel) naar een lichtgevend “La luna viso argenteo” (het zilveren gelaat van de maan). Een fermate op “Muto” leidt naar het B-deel, de herinneringen aan de mysterieuze troubadour “Dolci s’udirò” (Lieflijk en teder klinken de snaren van een luit) om met veel emotie te worden gezongen. Het eerste deel herhaalt zich Cavatina eindigt in een grootse en extatische cadens die leidt naar de hoge Bes.

Terwijl in het eerste deel een contemplatieve, breed uitwaaierende stemming op de voorgrond stond, verandert in de cabaletta de vorm in een snelle coloratuur-aria. Leonora uit haar vreugde met trillers en een geweldige slotuitbreiding in hoge C. Het virtuoze stuk is zeer veeleisend. Het virtuoze stuk is zeer uitdagend voor de zangeres en moet met perfect legato gezongen worden om de elegantie te behouden zonder dat de coloraturen aan glans verliezen.

Leonora was de rol waarmee Price een ster werd: Na een succesvol optreden in Verona werd zij door de toenmalige directeur van de Met, Rudolf Bing, uitgenodigd naar de Met te komen. De Trovatore in het seizoen 60/61 betekende haar Met-debuut voor zowel Corelli als Price. Het eindigde in een onvergetelijk triomfantelijk succes voor Price. De slot ovatie van de januari 1961 voorstelling duurde 40 minuten, een van de langste in de Met geschiedenis. Hoor haar prachtige stem in de op televisie uitgezonden versie uit 1963, van de Metropolitan Opera.

Synopsis: De priesteres moet Samson verleiden om achter zijn geheim van zijn kracht te komen. Dalila twijfelt of haar betovering nog werkt op Simson. Simson verschijnt vol twijfel, wetende dat hij zijn volk verraadt. Dalila maakt hem het hof, maar Simson wijst haar af. Dalila probeert medelijden, maar Simson wil sterk blijven. Toch bekent hij haar zijn liefde. Dalila ziet nu haar kans schoon en belooft hem extase, nu gaat het om Samson.

Dalila is dan wel niet verliefd op Samson, maar ze koestert toch gevoelens voor hem en probeert Samson te verleiden met haar warme, erotische stem. De begeleiding van het orkest is delicaat, soms speels, en geheel zonder koper- en slagwerkinstrumenten. Saint-Saëns’ aanduiding voor de uitvoering is “dolcissimo e cantabile”. De stem en het orkest stralen in lichtgevend majeur. Het orkest speelt aanzwellende en afnemende akkoorden die een zacht, golvend briesje imiteren, een allegorie voor schoonheid en verleiding.

Maar Dalila heeft haar eindbestemming nog niet bereikt. Ze moet achter Samson’s geheim komen. Liefkozend, bijna smekend, vraagt ze Samson tegen haar te spreken, haar tranen te drogen. De toon wordt dringender en zij herhaalt het extatische “versez moi l’ivresse” (vul mij met geluk) waarmee zij Samson voor zich wil winnen. Een prachtige passage door de klarinet neemt het thema op een pijnlijk zoete manier over. In het tweede deel worden de thema’s van het eerste deel weer opgepakt. De klank van het orkest verandert steeds meer met verleidelijke oosterse figuren totdat in het laatste deel de westerse harmonieën weer te horen zijn. Aan het eind geeft Samson zich over, het stuk wordt een duet, en hij zingt meerdere malen “Dalila, je t’aime”.

Elina Garanca heeft een verleidelijke, nogal heldere mezzosopraan die prachtig schittert in deze aria.

Synopsis:De jonge page Cherubino heeft de graaf boos gemaakt en moet op zijn bevel in militaire dienst. Met ontroerende woorden neemt hij afscheid van de gravin.

Cherubino is een broekzakrol voor een jonge sopraan. Hij is de loopjongen van de graaf en op een leeftijd dat emoties ontwaken. “Voi che sapete” is een gezongen liefdesverklaring van een adolescent aan alle vrouwen. Mozart componeerde deze ontroerende scène op een naïeve, kinderlijke toon. De aria opent met een sierlijke melodie, begeleid door gesyncopeerde violen die een gitaar imiteren die door Susanna wordt bespeeld. Na verloop van tijd wordt de muziek intenser. Mozart moduleert de melodie in kleine stapjes, waardoor een hartstochtelijke, stijgende stemming wordt opgeroepen en het personage van Cherubino een buitenaardse gloed krijgt.

Luister en kijk naar een magische en hypnotiserend gezongen vertolking door Maria Ewing in de verfilming van Jean-Pierre Ponnelle.

Synopsis: In het kasteel van graaf Almaviva. De bedienden Figaro en Susanna zijn hun huwelijk aan het plannen. Figaro heeft vernomen dat zijn toekomstige vrouw een rendez-vous heeft met de graaf. Hij is buiten zichzelf. Hij wil de ontmoeting in het geheim bijwonen. Maar het is allemaal bedrog om de graaf te misleiden, Susanna heeft zich vermomd als gravin. Susanna weet dat Figaro zich achter de bosjes verstopt, en de aria is een liefdesverklaring aan hem.

In een wiegend ritme en begeleid door het tedere pizzicato van de strijkers en lieflijke tussenvoegsels van de houtblazers ontvouwt zich Susanna’s rozenaria. Het is een prachtige, lyrische liefdesverklaring aan haar toekomstige echtgenoot Figaro, en de utopie van een wereld waarin klassentegenstellingen niet meer bestaan. De aria is een belangrijk rustpunt in de opera.

De rozenaria is door weinigen zo intiem gezongen als door Lucia Popp, misschien was zij wel de beste Susanna op plaat / CD.