3 onsterfelijke stukken uit de opera AIDA van Verdi – met de mooiste interpretaties op YouTube (Hits, Best of)

Met “Aida” schiep Verdi een van de absolute hoogtepunten uit de operageschiedenis en biedt hij de muziekliefhebber alles wat opera kan bieden. De populariteit van het werk is ongebroken: Massascènes als de Triomfmars brengen het grote publiek in vervoering, intieme scènes als het afscheid van Aida en Radames raken de liefhebber en operaliefhebber.

 
 
 

Celeste Aida

Aida, de dochter van de Ethiopische koning Amonasro, is een slavin aan het Egyptische hof. De Ethiopische krijgers vallen Egypte aan om Aida te bevrijden. Radames droomt ervan om zijn geheime liefde Aida omkranst met lauwerkransen uit de strijd tegen de Ethipiërs terug te zien.
Verdi biedt aanzienlijke moeilijkheden aan de rol van Radames. De rol is “lirico spinto”, d.w.z. een jeugdige heldentenor. Radames moet zowel de grote heldhaftige aria’s als de lyrische pianopassages kunnen zingen. Meteen in het begin moet de arme Radames de grote aria “Celeste Aida” zingen, zonder opwarming. Sommige tenoren beschouwen Celeste Aida als Verdi’s moeilijkste tenoraria.
De tenorstem moet bestand zijn tegen scherpe trompetklanken en de warmte van de houtblazers kunnen bijhouden. Hij moet ook zelfverzekerd zijn in de hoge noten. De aria, een andere moeilijkheid, begint zonder begeleiding van het orkest. De aria wisselt meerdere malen tussen de polen van strijd (“un esercito di prodi, da me guidato”) en liefde (“Celeste Aida”). De liefdespassages moeten met veel legato worden gezongen en soms in prachtig pianissimo.
 
Luister naar Jussi Björling een uitstekende vertolker van deze rol. Laten we eens luisteren naar de Zweed, door velen omschreven als de beste Verdi-tenor van de 20e eeuw.
Se quel guerriero io fossi…Celeste Aida (1) – Björling

Aida’s grote van de Nijl aria

O Patria mia is een melancholieke aria gezongen in de sfeer van een vollemaannacht op de Nijl. Het begin is in een sombere stemming, want Aida vreest dat ze haar vaderland nooit meer zal zien. Langzaam ontwaakt zij uit deze stemming tot “l’ultimo addio”. Een nostalgische hobo-cantilena leidt het thema van het vaderland in. Beelden van haar vaderland worden opgeroepen. Wanhoop manifesteert zich in de herhaalde herhaling van het “mai piu”. In “che un di promesso” wordt de stem intenser en het volgende o patria wordt begeleid door een intense orkestklank. Aan het eind neemt “non ti vedro” de stemming van het begin weer op, ditmaal met prachtige hoge noten en begeleid door de hobo. De aria eindigt met een prachtige hoge pianissimo C.
Laten we eens luisteren naar Leontyne Price. Fischer beschrijft haar stem als volgt: “Als actrice op het toneel bleef Leontyne Price clichématig in gebaren uit oude operatijd. Waar ze goed in was, was haar fenomenale stemmateriaal en het artistieke gebruik daarvan. De vaak beschreven keelklank van afro-amerikaanse zangeressen was niet in haar stem te vinden, maar zij bezat wat de engelse taal “smoky” noemt. Zij zong met twee duidelijk gescheiden stemkleuren: Het buitengewoon weelderige middengebied en het diepe bereik, dat aan een alt deed denken, hadden dat rokerige karakter, het vloeiende hoge bereik klonk helder en duidelijk, en bleef ongedwongen tot in de hoogste regionen.” (Fischer, Grosse Stimmen).
O patria mia – Prijs

O terra Addio – de grote finale van Aida

Radames is ingesloten binnen de muren van de piramide. Hij hoort een zucht en merkt Aida op, die in het gewelf is gekropen. Aida en Ramades beleven samen hun afscheid van de wereld.
Verdi was zich terdege bewust van de betekenis van deze scène, die enerzijds de lyrische afsluiting vormt na de expressieve voorafgaande scène, maar die ook Verdi’s artistieke zwanenzang had kunnen zijn, als de Shakespeare-drama’s Othello en Falstaff niet 20 jaar later onbedoeld op wonderbaarlijke wijze zijn pad hadden gekruist. Voor deze grandioze scène gebruikt hij voornamelijk gedempte strijkers en harpen, die de exquise melodie van de zangstemmen teder begeleiden. Het einde van het duet wordt gekruist door de stemmen van het priesterkoor en eindigt.
Het duo Björling/Milanov zorgt voor een spannend slot.
O terra addio (1) – Milanov/Björling