3 onsterfelijke stukken uit de opera OTELLO van Verdi – met de mooiste interpretaties op YouTube (Hits, Best of)

Deze opera van Giuseppe Verdi wordt beschouwd als een sympathiek werk over Shakespeare’s bijdrage aan de wereldliteratuur. Voor veel tenoren is de rol van Otello de bekroning van hun carrière.

 
 
 

Het grote liefdesduet

Otello heeft het lawaai gehoord en verschijnt. Hij ziet dat Cassio de oude commandant Montano heeft verwond. Hij ontneemt Cassio de rang van kapitein en stuurt ze allemaal naar huis. Hij blijft alleen achter met Desdemona, waar hij rust vindt in haar armen.
Dit liefdesduet is een van de hoogtepunten van de opera. De twee staan ‘s avonds op het terras en kijken uit over de kalme zee. Gedempte solo-cello’s brengen ons in de romantische nachtelijke stemming, en Desdemona wordt begeleid door schetterende harpen. Maar Verdi componeert geen typisch liefdesduet, te veel wanhoop en dramatiek zijn voelbaar. In het tweede deel creëert Verdi een prachtig, bijna Wagneriaans thema met een dringend effect:

Dit zogenaamde “kusmotief” zullen we in de laatste akte nog eens tegenkomen, onder andere in Otello’s sterfscène. De scène eindigt met fluiten en harpen, begeleid door strijkers.

Domingo boeit in deze opname als een urgente en extatische Otello.

Già della notte – Domingo / Studer

Het grote Duet van Iago en Otello – Si, pel ciel

Synopsis: Nu is Othello overtuigd van Desdemona’s schuld. Hij zweert een plechtige eed van wraak en Iago sluit zich bij hem aan.

In de eedscène zie je nog de overblijfselen van de oude Verdiaanse opera. In de stijl van een cabaletta, een snelle eenstrofische climax, componeert Verdi het einde van de tweede akte. Vóór de eed klinken de drie beroemde “Sangue” kreten. In deze scène kan men muzikaal waarnemen hoe Otello in het begin zijn eigen muzikale vorm heeft, maar zich geleidelijk aanpast aan Iago’s stijl van declameren tot hij vervalt in een loutere imitatie van Iago, een teken dat Iago de volledige controle over Otello heeft gekregen.

We horen deze sleutelscène in vier verschillende opnames.

Mario del Monaco was geen zanger van nuances. Dus de meningen over del Monaco waren verdeeld. Niemand heeft de rol zo vaak op plaat gezongen. In deze opname, “wordt del Monaco gedreven door een elektriserende furie die iedereen in beroering brengt. De Si pel ciel is adembenemend, en hun sangue screams duwen zelfs de platenluisteraar in zijn stoel – het is de uitvoering waarmee hij zichzelf de Olympus van Otello in zong.” (Fischer, grote stemmen).

Si, pel ciel marmoreo giuro (1) – del Monaco / Warren

Otello’s innerlijke drama

Als Desdemona weg is, stort Otello in. De liefde voor Desdemona was het belangrijkste in zijn leven. Zijn levenslicht is verdwenen, zijn ziel is weggevreten en hij hunkert naar wraak.
Het ware drama van dit werk van Shakespeare speelt zich af binnenin de personages. Otello moet alle schakeringen van de persoonlijkheid tot leven brengen. Verdi eist van Otello een voortdurende afwisseling tussen recitatief, declamatie en cantabile zang. De partituur van de tenor is bezaaid met steeds wisselende expressietekens (piano, morendo, dolce, con espressione, etc.). “Dio mi potevi scagliar” begint op de bleke toon van de wanhoop, gaat over in een middendeel in piano en eindigt in het fortissimo van “Ah dannazione”.

Verdi en Boito laten de drie hoofdrolspelers elk een beroep doen op God in een grote scène. Iago’s Credo in akte 2, Desdemona’s “Ave Maria” in akte 3 en Otello’s “Dio mi potevia scagliar”. Alle drie zijn het portretten van de rollen. Terwijl Iago het “kwade” vertegenwoordigt en Desdemona het “goede”, is Otello (in modern gebruik) het “slachtoffer”, hij wordt een berustend individu dat muteert in een instrument van het kwaad om het goede te vernietigen.
Voor velen was Vinay het archetype van Otello na Tamagno. Uitgerust met dikke stembanden, zong de Chileense tenor eerst als bariton en schakelde daarna over op de heldentenor. Otello was de rol van zijn leven, maar hij verpestte zijn stem met Wagner-rollen. Zo zong hij Otello minder dan 10 jaar. Het volgende fragment is van de complete opname met Toscanini. Toscanini’s interpretatie heeft een vleugje van het origineel. Hij was cellist in het orkest bij de eerste uitvoering in 1883 en werkte later met Verdi als dirigent van diens werken. Daarmee heeft deze opname een historisch verheven status. Deze complete opname wordt algemeen beschouwd als een van de beste opnamen in de geschiedenis van de opera.

Dio mi potevi scagliar tutti i mali (1) – Vinay