Hoewel Rossini’s Tell een groots werk is, wordt het niet vaak opgevoerd. De scenische complexiteit en de moeilijkheden bij het casten zijn te groot. Desalniettemin is het een van de meest invloedrijke werken uit de operageschiedenis, die mede aan de wieg heeft gestaan van de moderne tenor en de grand opéra.

De prachtige romance “Sombre forêt” (“Selva opaca”)

Rossini componeerde voor Mathilde een lyrische aria, spaarzaam en teder begeleid door het orkest. Het is een van de weinige scènes die “in de oude Rossini-stijl” zijn geschreven, met coloraturen en toonsprongen.

Deze aria, met zijn urgente motieven en legato passages, lijkt geschreven voor de strot van Montserrat Caballé.

Selva opaca, deserta brughiera (Sombre forêt) – Caballé

Tell’s ontroerende “Sois immobile”

Gessler komt nu op het verschrikkelijke idee dat Tell voor straf de appel van het hoofd van zijn zoon moet schieten. Als Tell weigert, geeft Gessler opdracht de zoon te doden. Tell werpt zich smekend aan de voeten van Gessler, maar deze lacht spottend en eist dat de appel wordt afgeschoten. Ontroerd zegent Tell zijn zoon. Hij overhandigt hem de kruisboog en de pijlkoker, en stopt heimelijk een tweede pijl in zijn jasje. Opnieuw gaat Tell naar zijn zoon en vraagt hem stil te staan en tot God te bidden.
Aangrijpend begeleid door de solocello zingt Tell de ontroerende woorden. De stem van de bariton gaat naar F (“Jemmy! Jemmy!”) om de pijn van de vader uit te drukken.

Resta immobile (Sois immobile) – Hampson

Arnold’s tour de force aria “Asile héréditaire” (“O muto asil”)

Arnold is in het huisje van zijn vader. Hij herinnert zich hem en neemt afscheid van de plek van zijn jeugd.
Arnolds lyrische aria, in combinatie met de daarop volgende cabaletta, is een van de moeilijkste tenorstukken uit het operarepertoire. Het begint met een kort hoornmotief dat de herinnering aan Arnolds jeugd weergeeft. Binnen een paar maten na de intrede van de tenor moet hij een bes zingen en twee maten later nog een bes. Rossini componeert de pijn van het afscheid met een herhaalde verhoging van de frase “J’appelle en vain,” en de aria eindigt met een hoge C.

Het gaat verder met de beruchte cabaletta “Amis, amis, secondez ma vengeance” (“Corriam! Voliam! S’affretti lo scempio”), die doorspekt is met nog eens 6 hoge C’s, waarvan sommige anderhalve maat moeten worden aangehouden om Arnold’s extase uit te drukken.
Pavarotti’s vertolking is dramatisch getekend. Zijn hoge tonen zijn spectaculair maar enigszins geforceerd. Pavarotti toonde een groot hart in het opnemen van deze rol. Hij heeft er echter bewust van afgezien de rol op het toneel te zingen. Hij wist dat zijn stem beschadigd zou raken als hij de rol een paar dagen achter elkaar zou moeten zingen.

O muto asil del pianto – Pavarotti