Choć “Tell” Rossiniego jest wielkim dziełem, nie jest często wystawiany. Złożoność sceniczna i trudności obsadowe są zbyt wielkie. Niemniej jednak, jest to jedno z najbardziej wpływowych dzieł w historii opery, które pomogło stworzyć nowoczesnego tenora i grand opéra.
Piękny romans “Sombre forêt” (“Selva opaca”)
.
Rossini skomponował dla Matyldy liryczną arię, oszczędnie i czule akompaniowaną przez orkiestrę. Jest to jedna z niewielu scen napisanych “w starym stylu Rossiniego”, z koloraturą i skokami tonalnymi.
Aria ta, z jej gwałtownymi motywami i pasażami legato, wydaje się napisana na gardło Montserrat Caballé.
Selva opaca, deserta brughiera (Sombre forêt) – Caballé
Tell’s moving “Sois immobile”
Gessler wpada teraz na straszny pomysł, że Tell powinien za karę zestrzelić jabłko z głowy swojego syna. Kiedy Tell odmawia, Gessler każe zabić syna. Tell rzuca się błagalnie do stóp Gesslera, ale ten, śmiejąc się szyderczo, żąda odstrzelenia jabłka. Wzruszony Tell błogosławi syna. Podaje mu kuszę i kołczan, a sam potajemnie wkłada do kurtki drugą strzałę. Tell jeszcze raz podchodzi do syna i prosi go, by stał cicho i modlił się do Boga.
Przejmująco, przy akompaniamencie wiolonczeli solo, Tell wyśpiewuje wzruszające słowa. Głos barytona wznosi się do F (“Jemmy! Jemmy!”), by wyrazić ból ojca.
Resta immobile (Sois immobile) – Hampson
Aria tour de force Arnolda “Asile héréditaire” (“O muto asil”)
Arnold jest w chacie swojego ojca. Wspomina go i żegna się z miejscem swojego dzieciństwa.
Liryczna aria Arnolda, w połączeniu z następującą po niej kabalettą, należy do najtrudniejszych utworów tenorowych w repertuarze operowym. Rozpoczyna się krótkim motywem rogu, który reprezentuje wspomnienie młodości Arnolda. W ciągu kilku środków od wejścia tenor musi zaśpiewać eksponowane B-dur, a dwa środki później kolejne B-dur. Rossini komponuje ból rozstania z wielokrotnym wzmocnieniem frazy “J’appelle en vain”, a arię kończy wysokim C. Kontynuuje ją niesławny kabaret.
Kontynuuje ją niesławna kabaletta “Amis, amis, secondez ma vengeance” (“Corriam! Voliam! S’affretti lo scempio”), w której pojawia się jeszcze 6 wysokich C, z których niektóre muszą być utrzymane przez półtorej miary, by wyrazić ekstazę Arnolda.
Interpretacja Pavarottiego jest dramatycznie narysowana. Jego wysokie dźwięki są spektakularne, ale nieco wymuszone. Pavarotti okazał wielkie serce, podejmując się tej roli. Jednak świadomie powstrzymał się od zaśpiewania tej roli na scenie. Wiedział, że gdyby musiał śpiewać ją kilka dni z rzędu, jego głos uległby uszkodzeniu.
O muto asil del pianto – Pavarotti
Dodaj komentarz
Chcesz się przyłączyć do dyskusji?Feel free to contribute!