Gioachino Rossini – jego BIOGRAFIA i jego MIEJSCA

Gioachino Rossini biografia w słowach i obrazach.

Miejsca, w których Rossini pracował i najważniejsze osoby jego życia.

---

Rossini jest jedną z niewielu osób, które urodziły się 29 lutego. Był jedynym dzieckiem dwóch muzyków, urodzonym w niespokojnych czasach rewolucji francuskiej. Swoje pierwsze 8 lat życia Rossini spędził w Pesaro. W 1800 roku Gioachino opuścił Pesaro wraz z rodzicami i powrócił 18 lat później jako sławny już 26-letni mężczyzna z wizytą, aby zainaugurować działalność Teatro.

Od kilkudziesięciu lat miasto intensywnie pielęgnuje dziedzictwo Rossiniego, a dzięki Fondazione Rossini, miasto ma kompetentnego zarządcę ogromnego dziedzictwa Rossiniego.

Pesaro:

Casa Rossini

Miejsce narodzin Rossiniego jest obecnie małym muzeum na czterech piętrach. Na wystawie znajdują się pamiątki, takie jak zdjęcia, itp., szpinet podróżny Rossiniego i mała kuchnia w domu jest imponująca, znajduje się tam również księgarnia. Umeblowanie nie jest oryginalne, ale zostało nowocześnie odrestaurowane. Wizyta jest absolutnie warta dla fanów Rossiniego, pół godziny wystarczy.

Fasada Casa Rossini :

http://www.pesaromusei.it/casa-rossini/

Teatro Rossini I Rossini Opera Festival

Piękna opera w mieście Pesaro pochodzi z 1818 roku i została otwarta “Gazza ladra” jego syna, już wtedy sławnego. Teatr miał burzliwą przeszłość i był dwukrotnie uszkadzany m.in. przez trzęsienia ziemi. W 1966 roku stał się nawet niezdatny do użytku, a w 1980 roku został odnowiony, co dało początek Rossini Opera Festival.

Festiwal szybko zyskał doskonałą reputację i obecnie jest jednym z najbardziej prestiżowych festiwali operowych. Przedstawienia odbywają się w miesiącach letnich w nastrojowym Teatro Rossini oraz w innych obiektach.

Sztuka Teatro Rossini:

https://www.teatridipesaro.it/

https://www.rossinioperafestival.it/

---

Rossini przyjechał do rodzinnego miasta ojca na dwa lata, gdy miał 10 lat. Nauczył się gry na waltorni i klawesynie, miał piękny głos. Jego wuj chciał go wybrać na kastrata, ale Gioachino przez całe życie był wdzięczny matce, że uchroniła syna przed operacją.

Pilnie studiował Mozarta i Haydna w bibliotece znajomego, a swoje pierwsze utwory (kwartety smyczkowe) napisał w Lugo w wieku 12 lat.

Lugo:

Casa Rossini

Lugo otworzyło zupełnie nowe małe muzeum, znajdujące się na starym mieście, w domu jego dziadków. Rossini często tam bywał podczas swoich pobytów w Lugo, ale nie mieszkał w tym domu. On sam mieszkał z rodzicami na Via Manfredi 25.
Muzeum składa się z 5 sal, w których twórczość Rossiniego jest w sposób kreatywny prezentowana zwiedzającym.

Casa Rossini:

https://casarossinilugo.it/

---

Rossini miał 12 lat, gdy jego rodzina przybyła do Bolonii. Jego ojciec, zwolennik rewolucji, przybył tu, aby uciec przed państwem papieskim i zapewnić swojemu jedynemu dziecku dobre wykształcenie muzyczne. Gioachino rozpoczął studia w dzisiejszym Konserwatorium.

W wieku 18 lat musiał zarabiać pieniądze i wyjechał z Bolonii do Wenecji, gdzie napisał swoje pierwsze poważne dzieło (“La cambiale del matrimonio”). Przez całe życie Rossini utrzymywał różne domy w Bolonii i mieszkał tam z przerwami.

Bolonia, Conservatorio:

---

Wenecja była bramą do kariery Rossiniego. Przybył do Wenecji w wieku 18 lat, napisał różne komediowe opery jednoaktowe dla mniejszego teatru.

Z zamówionymi dziełami dla weneckiego Teatro San Moisè, Rossini rozwinął się w zapierającym dech w piersiach tempie w czołowego kompozytora operowego. W tym renomowanym teatrze, dla którego pisał już Vivaldi, w krótkim czasie napisał kilka jednoaktowych oper. Już pierwsze zamówione dzieło (“La cambiale di matrimonio”), które 18-latkowi załatwił przyjaciel rodziny, okazało się sukcesem. Anegdotyczną sławę zyskała uwertura jednoaktowej opery “Il signor Bruschino”, w której drugie skrzypce muszą kilkakrotnie rytmicznie stukać smyczkami o pulpity, co daje czarujący efekt. Wytworni panowie przy pulpitach byli jednak zbyt zażenowani tym efektem 18-letniego nochala i odmówili wykonania stukania, wywołując niemałą wrzawę.

W wieku 21 lat otrzymał zamówienie z wielkiej Fenice i dokonał przełomu w “Tancredi”, opuszczając miasto laguny dla Neapolu.

W Wenecji nie pozostało wiele śladów po Rossinim, Teatro San Moisè jest zburzony, Teatro San Benedetto (premierowy teatr “Italiana in Algeri“) od wieków jest kinem (Multisala Rossini), tylko Fenice stoi do dziś

Rossini o czasie swojego pobytu w Wenecji:

Teatro San Moisè

Teatr, położony w centralnym miejscu, został przebudowany już w 1820 roku, a dziś tablica na ładnym, małym placyku nadal upamiętnia początki kariery Gioachino Rossiniego.

Corte del Teatro San Moisè:

Owertura “il Signor Bruschino”:

---

Lata 1810-1820 to galeryjne lata Rossiniego, podczas których napisał ponad 30 utworów dla kilkunastu teatrów. Jednak w biografii Rossiniego Mediolan pozostawał w cieniu Neapolu, Bolonii i Paryża. Mimo to w stolicy Lombardii odbyły się premiery pół tuzina dzieł Rossiniego, w tym “Gazza ladra” i “Il turco in Italia”.

Rossini poznał tam Domenico Barbaja, który był odpowiedzialny za “centrum rozrywki” w La Scali. Scalę czasów Rossiniego trzeba sobie wyobrażać nieco inaczej niż jesteśmy do tego przyzwyczajeni obecnie. O ile muzyka była ważna, o tyle towarzyski aspekt wizyty był co najmniej równie istotny. Scala posiadała również kawiarnię, cukiernię, kuchnię i salę gier. Za te ostatnie odpowiedzialny był zaradny Domenico Barbaja. Wraz z dojściem Francuzów do władzy w latach napoleońskich, hazard został zalegalizowany, a Barbaja przekształcił La Scalę w centrum rozrywki z muzyką, gastronomią i hazardem.

Audytorium la Scali:

Teatro alla Scala

Rossini stał się jednym z najważniejszych kompozytorów La Scali już na samym początku, jego nazwisko wystarczyło, by zapełnić teatry. La Scala uhonorowała Rossiniego dużym pomnikiem w swojej siedzibie.

Pomnik Rossiniego w Scali:

https://www.teatroallascala.org/en/index.html

---

W wieku 21 lat Rossini zdobył znakomitą reputację w północnych Włoszech z “Tancredi” i “Italiana in Algeri“.

Legendarny impresario Barbaja, impresario Opery San Carlo w Neapolu i Teatro Fondo, zaproponował mu dyrekcję być może najbardziej prestiżowego teatru we Włoszech. Dla Rossiniego była to okazja do pisania regularnych utworów dla zespołu, którego supergwiazdą była “Primadonna Assoluta” Isabel Colbran, jednocześnie kochanka Barbaja. Rossini zgodził się, napisał 9 oper dla Neapolu i wziął Colbran na kochankę, co nie przeszkadzało Barbaji.

Rossini pozostał w Neapolu przez siedem lat, pracując jak szalony, pisząc także dla innych teatrów (na przykład “Barbiera di Siviglia” dla Rzymu) i prowadząc Teatro San Carlo do pierwszych złotych lat XIX wieku.

W 1822 roku opuścił Neapol i ożenił się w Bolonii z Isabelle Colbran.

Domenico Barbaja:

Teatro San Carlo

Po wojnach napoleońskich, w wyniku krwawych walk Restauracji, do władzy w Neapolu doszli Burbonowie. Entuzjasta opery Ferdynand II zniósł zakaz hazardu, a sprytny impresario Barbaja skorzystał z okazji i uczynił z Teatro San Carlo największy dom gry w Neapolu.
Sprowadził Rossiniego z Wenecji i uczynił go głównym kompozytorem i dyrektorem artystycznym Teatro San Carlo oraz mniejszego Teatro Fondo (dziś jest to teatr mówiony pod nazwą “Mercadante”).
Podczas gdy Rossini i gwiazdy z ich horrendalnych opłat zapewnił pełne sale i przyciągnął wielu bogatych gości, Barbaja zarobił złoty nos z gośćmi przy stołach do gry, zwłaszcza ruletki, nowo importowane z Paryża, podekscytowany tout Neapol. Tak więc należy sobie wyobrazić Teatro San Carlo z roku 1815 jako jaskinię hazardu i restaurację z dołączonym teatrem na 2.000 miejsc. Dla publiczności opera nie była świątynią muzycznej pobożności, ale ruchliwym, towarzyskim miejscem.
W 1816 roku, rok po przybyciu Rossiniego, San Carlo spłonęło, a genialny Barbaja zdołał odbudować teatr w jego najwspanialszej świetności w ciągu 12 miesięcy. Odwiedźcie piękne San Carlo na przedstawieniu operowym lub w jednej z regularnych wycieczek z przewodnikiem, wciąż jest tego warte.

Teatro San Carlo:

https://www.teatrosancarlo.it/it/

Palazzo Barbaja

Przy ruchliwym deptaku Via Toledo znajdował się pod numerem 205 Palazzo Barbaja, w którym przez długi czas mieszkał Rossini. Fasada jest nadal mniej więcej oryginalna. Anegdota głosi, że Barbaja zamknął kiedyś Rossiniego w pałacu, aby ten mógł dokończyć pisanie swojego “Otella”, które było opóźnione o pięć miesięcy. Dziś dom oferuje przestrzeń magazynową na pierwszym piętrze i apartamenty na górze.

Palazzo Barbaja:

---

Rossini był dyrektorem teatru i kompozytorem w Neapolu, kiedy otrzymał zamówienie dla Teatro Argentina. Przyjął je i w wieku 23 lat w ciągu kilku tygodni napisał jedno z największych i najbardziej przełomowych dzieł operowych. Premiera zakończyła się fiaskiem, ale już po trzecim przedstawieniu Rossini był sławny, a pierwsze wykonanie “Cyrulika” w Teatro Argentina stało się mitem.

Rok później Rossini powraca do Rzymu z kolejnym zamówionym dziełem, tym razem do Teatro della Valle. Jest to “Cenerentola”, jego najtrudniejsza z dotychczasowych oper. Tenor denerwuje się wirtuozowskimi ariami z wysokim C, baryton obawia się wynalezionego przez Rossiniego presto sillabato (śpiewu z szybką mową), a primadonna musi opanować fajerwerki ornamentów, łańcuchów tonalnych i skoków w finałowym utworze “Non più mesta”, który zapiera dech w piersiach. Utwór ten należy do najbardziej wymagających, jakie napisano dla sopranu koloraturowego. A premiera? Historia się powtarza, premiera jest nieudana, ale wkrótce Rzymianie padają u stóp Rossiniego.

Rom, Fontana di trevi:

Teatro Argentina

Argentyna miała zaszczyt być sceną dla jednej z najsłynniejszych premier w historii opery, tumult premiery “Cyrulika” z 20 lutego przeszedł do legendy. Więcej o tym w dygresji poniżej.

Teatr ten znajduje się w miejscu, gdzie kiedyś znajdował się ogromny teatr Pompejusza, w którym w 44 roku p.n.e. zabito Juliusza Cezara. Teatro Argentina został zbudowany w XVIII wieku i nadal stoi w świetności XIX wieku. W naszych czasach jest to miejsce teatru muzycznego i mówionego i jest częścią Teatri di Roma.

Teatro Argentina:

http://www.teatrodiroma.net/doc/3169/teatro-argentina

 

 

Caffè Greco

Ta kawiarnia pochodzi z 1760 roku i nadal zachowuje swój historyczny urok. Znajdują się w niej długie korytarze i sale, w których wiszą setki dzieł sztuki. Była to słynna kawiarnia artystów, a lista gości brzmi jak lista wszystkich artystów XIX wieku od Goethego do Liszta. Bywał tu między innymi Gioacchino Rossini. Jest centralnie położona w pobliżu Schodów Hiszpańskich, w przypadku wizyty przynieście wystarczającą ilość drobnych.

Caffè Greco:

https://anticocaffegreco.eu/

Tło muzyczne: fiasko “Cyrulika” w Teatro Argentina

Premiera dzieła była chaotyczna i nieudana. Do porażki mógł się przyczynić fakt, że poprzednie dzieło Paisiella “Cyrulik sewilski” było bardzo znane i cenione, a publiczność była przytłoczona huraganem Rossiniego. Możliwe, że spektakl został nawet sabotowany przez zwolenników Paisiella. Pierwsze wykonanie “Cyrulika” było burzliwe. Jeden ze śpiewaków potknął się o zapadnię i upadł na twarz. Podczas finału na scenie pojawił się nagle kot. Po przegonieniu wrócił i wskoczył na ramiona śpiewaka. Publiczność zaczęła miauczeć i zachęciła zwierzę do dalszego działania.

Jednym z największych wynalazków Rossiniego, który po raz pierwszy zastosował w “Italiana in Algeri” i w “Cyruliku sewilskim”, jest tzw. crescendo Rossiniego. Jedną z takich scen jest aria Basilio “La calumnia è un venticello”. Tekst tej arii brzmi jak definicja Rossiniowskiego crescendo. Zaczyna się od powiewu wiatru i stopniowo narasta do muzycznego huraganu, aż kończy się wystrzałem z armaty.

La calumnia è und venticello:

https://opera-inside.com/il-barbiere-di-siviglia-by-gioacchino-rossini/#La

---

Rossini odwiedził Wiedeń w 1822 roku i wywołał w cesarskim mieście ogromny “szał Rossiniego”. Schubert napisał dwie uwertury, a nawet Beethoven skomponował mały kanon na cześć Włocha. W ciągu kilku tygodni wystawiono 8 różnych oper Rossiniego w około 60 spektaklach, głównie w Theater am Kärtnertor, którego dyrektor niedługo wcześniej otrzymał nominację na włoskiego Barbaja (impresario Rossiniego w Neapolu). Kärtnertortheater nie istniał od 1870 roku.
Podczas tej wizyty w Wiedniu doszło również do legendarnego spotkania Rossiniego z Beethovenem.

Podczas tej wizyty Rossiniego w Wiedniu doszło również do legendarnego spotkania z Beethovenem (patrz niżej).

Portret Beethovena 1823:

Landstrasse 60 – mieszkanie Beethovena

Rossini mieszkał w hotelu przy Seilergasse 14, a odwiedzał Beethovena w jego mieszkaniu przy Landstrasse 60. Komunikacja między tymi dwoma tak różnymi ludźmi okazała się trudna, gdyż Beethoven w międzyczasie ogłuchł. Rossini relacjonował: “… Wchodząc po schodach do ubogiego domu, w którym mieszkał ten wielki człowiek, miałem pewne trudności z opanowaniem uczuć. Kiedy drzwi się otworzyły, znalazłem się w dość brudnym i okropnie nieuporządkowanym małym pokoiku. Przede wszystkim pamiętam, że sufit, tuż pod dachem, miał wielkie pęknięcia, przez które z pewnością wlewał się deszcz. Portrety Beethovena, które wszyscy znamy, oddają jego fizjonomię, ogólnie rzecz biorąc, dość wiernie. Ale żaden rytownik nie potrafiłby wyrazić nieokreślonego smutku, który emanuje z jego twarzy, a pod gęstymi brwiami, jakby w głębokich gniazdach, oczy, choć małe, zdają się przeszywać cię na wskroś… Potem podniósł głowę i powiedział nagle do mnie w całkiem zrozumiałym języku włoskim: Ach Rossini, czy to pan jest autorem Cyrulika sewilskiego? Gratuluję panu, to znakomita opera buffa; czytałem i cieszyłem się nią z przyjemnością. Tak długo, jak będzie istniała włoska opera, będzie ona wystawiana. Nigdy nie próbuj robić niczego poza operą komiczną; próbować odnieść sukces w jakimkolwiek innym gatunku byłoby wymuszaniem swojego losu.”

Jeśli wybierzecie się na drogę nr 60, nie zauważycie nic więcej z tego wydarzenia, wyobrażenie sobie tego spotkania pozostawiamy waszej fantazji. Dla inspiracji, oto stare zdjęcie z Wiednia z około 1860 roku:

---

W 1822 r. ożenił się w Bolonii ze słynną mezzosopranistką Isabelą Colbran (patrz niżej). Posiadali domy w mieście (do dziś upamiętnia to tablica na Strada Maggiore) i na wsi. W latach trzydziestych oboje się rozstali i Rossini przeniósł centrum swojego życia do Paryża, podczas gdy Colbran pozostała w Bolonii i znalazła miejsce spoczynku na monumentalnym cmentarzu Certosa.

Isabelle Colbran:

Kościół Madonna del Pilar

W 1822 roku Rossini i Isabel Colbran wzięli ślub w tym pięknym barokowym kościele. Dzień ten upamiętnia marmurowa tablica umieszczona u stóp dzwonnicy. Kościół znajduje się poza Bolonią, kilka kilometrów od ich domu w Castenaso.

Chiesa Madonna del Pilar:

Docel Castenaso

Teść Rossiniego, Colbran, zakupił pod Bolonią w Castenaso posiadłość z okazałym domem, która przez długi czas była drugim domem Rossiniego i Colbrana. Skomponował tam m.in. części Guglielmo Tella i Semiramidy. Niestety posiadłość spłonęła w czasie II wojny światowej i dziś o tym miejscu przypomina tylko fontanna.

Fontanna z Castenaso:

---

31-letni Rossini został zaproszony przez Benellego, impresario King’s Theatre w Londynie, do przyjazdu do Anglii i napisania opery dla Londynu (Ugo re d’Italia). Śpiewać miała żona Rossiniego, starzejąca się primadonna Isabelle Colbran. Jednak wizyta tych dwojga w 1823 roku pozostała artystycznie bezproduktywna, Rossini nie wywiązał się ze swoich obowiązków, a Colbran rozczarowała swoimi występami, jej głos był już w zaniku.

Rossini wykorzystał ten czas na uboczną wycieczkę do Brighton, gdzie spotkał się z królem w spektakularnym pawilonie (patrz poniżej).

Niemniej jednak, szlachta szalała za Rossinim. Damy i dżentelmeni z wysokiego rodu angielskiego byli gotowi zapłacić każdą cenę za lekcje śpiewu, małe występy, etc., a świeżo poślubiona para Rossinich mogła naprawdę zarobić w Anglii. Po 5 miesiącach kurz opadł i Rossini opuścił wyspę, nigdy nie powrócił.

Wanna w Brighton:

Royal Pavillon

Punktem kulminacyjnym podróży było zaproszenie przez kochającego sztukę Jerzego IV do odwiedzenia go w jego gigantycznym orientalnym pawilonie w nadmorskim kurorcie Brighton, który właśnie został zbudowany. W spektakularnej wielkiej sali muzycznej z chińskim wystrojem Rossini zaśpiewał między innymi Figara, a król przyłączył się do niego przed zgromadzoną publicznością. Scenę tę uwiecznił szkicownik. Ta spektakularna sala i równie spektakularny budynek nadal stoją i można je zwiedzać.

Współczesny rysunek przedstawiający duet Rossiniego i Jerzego IV:

Występ w music hallu:

https://brightonMUZEA.org.uk/royalpavilion/

Dzisiejsze zdjęcie Music Hall:

---

32-letni Rossini objął w 1824 roku stanowisko dyrektora Théâtre lyrique w Paryżu. Jego ostatnim miejscem pracy była Opera w Neapolu, a on sam niedawno ożenił się z byłą gwiazdą mezzosopranu Isabel Colbran. W ciągu następnych 5 lat napisał 3 opery dla Paryża, w tym “Guillaume Tell” w 1829 roku, która pozostała jego ostatnią operą. Dlaczego, pozostaje do dziś w niewiedzy. Czy to jego słabnące zdrowie spowodowało depresję (cierpiał na postępującą rzeżączkę), czy to wyczerpanie twórcze po latach nadmiernej produktywności, czy też uznał, że jego muzyka nie pasuje już do czasów?

Théatre lyrique (zburzony w 1873 roku):

---

Wraz z przejęciem odpowiedzialności za Théâtre lyrique, oboje przenieśli się do Paryża. Po zakończeniu kariery śpiewaczej Colbran stała się nieobliczalna i uzależniona od hazardu. W 1829 roku Rossini sprowadził żonę do Bolonii, gdzie odtąd miała mieszkać z rodzicami Rossiniego. W listach ojciec Rossiniego kilkakrotnie skarżył się synowi, mieszkającemu w Paryżu, na dewiacyjne zachowanie Isabelle, ale Gioachino już wcześniej zraził się do niej i odseparował od starszego o 7 lat Colbrana. Widywał ją bardzo sporadycznie. W 1845 roku zmarła i znalazła miejsce spoczynku w Bolonii na monumentalnym cmentarzu Certosa.

Rossini poznał w Paryżu kurtyzanę Olympe Pélissier, ale spędzał czas w Bolonii, ponieważ w 1836 r. objął w Bolonii urząd, który sprowadzał go od czasu do czasu. Najważniejszym wydarzeniem było wykonanie jego Stabat Mater pod dyrekcją Gaetano Donizettiego, ale po śmierci Colbrana Rossini opuścił Bolonię na dobre, tym razem w gniewie. Niektórzy zarzucali mu, że nie popiera Risorgimento, co go rozwścieczyło. Rossini był raczej osobą apolityczną i krążyły pogłoski, że jego druga żona miała na niego zły wpływ. Przyjaciel zdołał go przekonać do napisania hymnu wolności, który został następnie odegrany na Piazza Maggiore. W ten sposób zakończył się ostatni boloński rozdział w życiu Rossiniego.

Archiginnasio, Stabat Mater Audytorium

W tym wspaniałym miejscu znajduje się między innymi sala “Stabat Mater”. Audytorium Uniwersytetu Bolońskiego było gospodarzem najważniejszego wydarzenia artystycznego Rossiniego w Bolonii, jak sama nazwa wskazuje, w 1842 roku odbyła się tu pamiętna włoska premiera jego “Stabat Mater” pod dyrekcją Gaetano Donizettiego. W 1869 roku w sali umieszczono pamiątkową tablicę ze słynną pomyłką pisarską (Donizzetti zamiast Donizetti).

av_font_icon icon=’ue81f’ font=’entypo-fontello’ style=” caption=” link=” linktarget=” size=’40px’ position=’left’ animation=” color=” av_uid=’av-8qb22z’ admin_preview_bg=”][/av_font_icon]

W Archiginnasio mieści się m.in. słynna Sala Chirurgiczna (Teatro anatomico) z 1637 roku.

Dziedziniec Archiginnasio:

http://www.archiginnasio.it/.

 

 

Cmentarz zabytkowy Certosa, grób Isabelli Isabelli Colbran

Isabelle Colbran została pochowana na Monumentalnym Cmentarzu Bolońskim Certosa, gdzie znajdują się również groby najsłynniejszego kastrata Farinellego (Carlo Broschi) i Ottorino Respighiego. Cmentarz jest warty zobaczenia i podobnie jak wiedeński Zentralfriedhof, wypełniony jest spektakularnymi grobowcami. Grób Rossiniego nie znajduje się jednak w Bolonii, został on pochowany najpierw w Paryżu, a następnie we Florencji.

Cmentarz Certosa:

https://www.bolognaservizicimiteriali.it/contatti.html

---

Wieczorem 17 września 1831 roku w Teatro del Giglio w Lucce doszło do trzęsienia ziemi w sztuce operowej. Francuski tenor Gilbert Duprez zaśpiewał pierwsze wysokie C w Wilhelmie Tellu Rossiniego z piersi, tzw. “Ut en poitrine”. Do tej pory normą było śpiewanie tych najwyższych tonów falsetem. Kiedy Rossini usłyszał ten dźwięk po raz pierwszy, podobno został odepchnięty, mówiąc, że “brzmi to jak krzyk kapłona, któremu poderżnięto gardło”.

Sława Dupreza rosła przez kilka następnych lat, a następnie wyparł on swojego słynnego rywala Adolphe’a Nourrita jako pierwszy tenor w Paryżu. Ten ostatni, nie mogąc śpiewać C od klatki piersiowej, uciekł do Neapolu, gdzie następnie popełnił samobójstwo.

Na karykaturze można dostrzec u Dupreza rozciągnięte żebra i rozszerzone oczy podczas śpiewania wysokiego C.

Karykatura Gilberta Dupreza:

https://www.teatrodelgiglio.it/it/home/

Teatro del Giglio Lucca:

https://www.teatrodelgiglio.it/it/

---

Po “Tellu” Rossini prowadził negocjacje z Grand Opéra. Zakładano kontrakt na 10 lat, w czasie którego Rossini miał dostarczyć 4 dzieła i w zamian otrzymać znaczną dożywotnią emeryturę. Jednak z powodu kryzysu finansowego budżetu państwa, wywołanego rewolucją lipcową, plany te przepadły po długim sporze sądowym.

Rossini dojeżdżał do pracy między Paryżem a Bolonią, a w 1832 r. poznał w Paryżu Olympe Pélissier, siedem lat młodszą od niego salonową kurtyzanę. Wcześnie musiała stanąć na własnych nogach i wybrała drogę jako kochanka bogatych mężczyzn. Ich związek rozpoczął się w 1832 roku. Kolejne paryskie lata były jednak naznaczone problemami zdrowotnymi Rossiniego, które powodowały u niego chroniczny ból. Więcej na ten temat w części poświęconej jego pobytom w sanatoriach.

Rozstał się z pierwszą żoną, a po jej śmierci w 1845 roku poślubił Olympe, która wraz z Rossinim prowadziła słynne Samedi-Soires w Paryżu przez ostatnie 10 lat życia Rossiniego (patrz niżej). Rossini miał status wpływowego “starszego męża stanu”, a jego “grzechy starości” – łasuchostwo i ostry język – stały się sławne dzięki różnego rodzaju anegdotom (zob. poniższa anegdota z Adeliną Patti).

Olympe Pélissier (obraz namalowany przez jej kochanka Horace’a Verneta):

Rue de la Chaussée d’Antin

To tutaj odbywały się słynne “Samedi Soires”, muzyczny salon Rossiniego, w którym spotykały się wszystkie muzyczne sławy, aby muzykować, słuchać i dyskutować. Na spotkaniach, organizowanych przez drugą żonę Rossiniego Olimpię, pojawiali się stali goście, tacy jak Saint-Saens, Auber, Meyerbeer, Gounod, Bizet, Liszt i inni. Na te okazje Rossini komponował również małe utwory okolicznościowe (tzw. “Péchés de vieillesse”, grzechy starości), którymi również czasami drażnił swoich gości.

W marcu 1860 roku pod tym adresem miał miejsce niezwykły incydent. 47-letni Richard Wagner odwiedził 68-letniego Rossiniego. Michotte, adlatus Rossiniego, skrupulatnie notował treść rozmowy. Relacjonował, że większość rozmowy toczyła się wokół reformy opery europejskiej. Z tego mała anegdota: “Richard Wagner (który nie był wielbicielem Rossiniego) wychwalał pod niebiosa scenę strzału w jabłko z ‘Guillaume Tell’ Rossiniego i opowiadał się za deklamacją jako muzyką przyszłości, podczas gdy Rossini opowiadał się za melodią. Wagner sprytnie podał jako przykład “Sois immobile” Rossiniego z jego “Tella”. Na to Rossini odparł z uśmiechem: ‘A więc w ten sposób napisałem muzykę dla przyszłości, nie wiedząc o tym?'”.

Na dole znajdziecie muzyczną wycieczkę do “Sois Immobile” wraz z linkiem do jej odsłuchania.

Budynek stoi do dziś, a pomiędzy dwoma balkonami na drugim piętrze można dostrzec pamiątkową tablicę.

Budynek 2, Rue de la Chaussée d’Antin:

Maison Dorée

Restauracja ta była słynnym i drogim lokalem przy Boulevard des Italiens. Rossini był częstym gościem, a szef kuchni Casimir Moisson stworzył tu na jego sugestię danie “Tournedos Rossini” dla smakosza Rossiniego. Escoffier uwiecznił je później w swoim słynnym “guide culinaire”.

Restauracja nie istnieje od 1906 roku, budynek nadal stoi, ale obecnie mieści się w nim Poczta Francuska.

Historyczny Maison Dorée:

Palais Garnier

Najważniejsza opera Rossiniego dla Paryża, jego “Guillaume Tell”, została wystawiona w Salle Pelletier w Grand Opéra. Ta gigantyczna paryska instytucja była najbardziej profesjonalną sceną operową na świecie w tamtym czasie. Niestety, tego budynku opery nie można już zwiedzać, ponieważ i jego spotkał los niszczycielskiego pożaru w 1873 roku, który szalał przez 27 godzin i całkowicie go zniszczył.

Na polecenie Napoleona III, dwa lata później w jego miejsce otwarto Palais Garnier.

https://www.operadeparis.fr/

Pożar Grand Opéra (rysunek współczesny):

Tło muzyczne: “Sois immobile” aus Guillaume Tel

Gessler wpada na straszny pomysł, by Tell za karę zestrzelił jabłko z głowy syna. Kiedy Tell odmawia, Gessler każe zabić jego syna. Wtedy Tell rzuca się do stóp Gesslera, Gessler pogardliwie żąda odstrzelenia jabłka. Tell jest wzruszony i błogosławi syna. Podaje mu kuszę i kołczan, a sam potajemnie wbija drugą strzałę w kurtkę. Tell jeszcze raz podchodzi do syna i prosi go, by stał nieruchomo i modlił się do Boga.

Wzruszająco przy akompaniamencie wiolonczeli solo Tell wyśpiewuje wzruszające słowa. Głos barytonu wznosi się na wysokość F (“Gemmy! Gemmy!”), by wyrazić ból ojca.

Sois Immobile (Resta immobile):

https://opera-inside.com/guillaume-tell-by-gioacchino-rossini-the-opera-guide-and-SYNOPSIS/#Resta

Anegdota z Adeliną Patti

Życie towarzyskie Paryża toczy się w salonach. Kiedy śpiewa arię “Una voce poco fa” z “Cyrulika sewilskiego” Rossiniego z akompaniamentem fortepianowym Strakoscha, wśród publiczności siedzi maestro Rossini. Zdumiony zauważa, że młoda dama korzysta z wielu swobód i hojnie dekoruje arię według własnego gustu. Po entuzjastycznym aplauzie publiczności Rossini złośliwie pyta młodą kobietę, co zaśpiewała. Zaskoczona Patti odpowiada: “Ależ Monsieur, to pański utwór”. Na co Rossini odwzajemnia się jednym ze swoich słynnych Bon mots: “Moi? Impossible, c’est plutôt une Stracochonnerie” (Ode mnie? Impossible, to był Strako-mess).

Patti wyciąga wnioski z tego incydentu i kilka dni później udaje się do Rossiniego, by uzyskać od niego ojcowską radę. Kiedy następnym razem śpiewa Rozynę, on siedzi w teatrze. Jego komentarz jest prosty: “urocza”. Kilka lat później Rossini umiera, a Patti śpiewa na pogrzebie jego mszę “Stabat Mater”. Charles Gounod, twórca “Fausta”, siedzi wtedy w kościele jako słuchacz. Później opisuje ten moment z Patti jako niebiańską chwilę swojego życia.Adelina Patti:

---

Dokumentacja medyczna Rossiniego pod koniec jego życia była bardzo gęsta. Podstawową przyczyną jego licznych dolegliwości była rzeżączka, na którą zachorował stosunkowo wcześnie. W latach paryskich, od 35. roku życia, dolegliwości stawały się coraz bardziej przewlekłe i niekiedy bardzo bolesne. Należały do nich dolegliwości brzuszne, zapalenie oskrzeli i osłabienie serca, które pogłębiała otyłość. Rossini miał, prawdopodobnie wywołane przewlekłym bólem, czasami ciężką depresję i myśli samobójcze. Aby znaleźć ulgę w bólu, Rossini często udawał się do uzdrowisk.

Latem 1856 r. Rossini, który był chronicznie chory, za radą swoich lekarzy odwiedził wraz z żoną Olympe uzdrowiska w Schwarzwaldzie. Najpierw pojechał do uzdrowiska w Wildbad, a następnie do Bad Kissingen, aby napić się wody żelazistej. W Bad Kissingen zatrzymał się w ówczesnym hotelu Hailmann, dzisiejszym Haus Collard. Rossini zameldował się jako “Joachim Rossini, rycerz kilku wysokich orderów”. Właściwie chciał podróżować incognito, ale już następnego dnia po południu musiał pojawić się na balkonie, ponieważ słuchano mu serenady. O wysokiej wizycie z Paryża przypomina napis na budynku.

Bad Kissingen:

House Collard, Bad Kissingen:

---

Rossini zmarł ostatecznie w 1868 roku w swoim domu w Plassy w wyniku operacji raka odbytnicy. Złożono go w grobie honorowym na cmentarzu Père Lachaise.

Plassy, miejsce śmierci Rossiniego

Rossini mieszkał w willi na skraju parku Passy w 16. dzielnicy w miesiącach letnich od 1857 roku. Zmarł tam w 1868 roku. Dom obecnie już nie stoi, dokładna lokalizacja to 2, Avenue Ingrès.

Historyczne zdjęcie Maison Rossini :

Rossini w Passy, 1862

Cmentarz Père Lachaise

Ciało Rossiniego po uroczystym pogrzebie zostało pochowane obok Chopina i Belliniego na cmentarzu Père Lachaise w Paryżu. W maju 1887 roku jego szczątki zostały przeniesione do Florencji.

Jego grób honorowy znajduje się w kwaterze 4.

Grób Rossiniego:

https://www.paris.fr/equipements/cimetiere-du-pere-lachaise-4080

---

Florencja zaoferowała Rossiniemu pewien czas jako schronienie po jego kłopotliwym okresie w Bolonii, ale poza tym nie odegrała większej roli w jego biografii. Jednak ze względów propagandowych młode państwo włoskie chciało sprowadzić słynnego syna do domu 20 lat po jego śmierci, a jego ciało zostało przeniesione z cmentarza Père Lachaise w Paryżu do Florencji. Od tego czasu spoczywa w kościele “Santa Croce”, włoskim Partenonie, gdzie spoczywają również słynni Machiavelli, Michał Anioł, Galileusz i wielu innych. Mówi się, że kamień węgielny pod budowę tego kościoła położył Franciszek z Asyżu.

Santa Croce Florenz:

Pomnik pogrzebowy powstał dzięki prywatnym datkom w 1902 r. i został odsłonięty przy muzycznym akompaniamencie 30 skrzypiec grających “modlitwę” Mojżesza z Egiptu pod dyrekcją Pietro Mascagniego. Wykonany jest z kamienia marmurowego i ozdobiony złotem. Przedstawia Włochy w żałobie, uosabiane przez kobietę.

Grobowiec Rossiniego:

http://www.santacroceopera.it/it/default.aspx

---

https://opera-inside.com/guillaume-tell-by-gioacchino-rossini-the-opera-guide-and-SYNOPSIS/

https://opera-inside.com/il-barbiere-di-siviglia-by-gioacchino-rossini/

https://opera-inside.com/la-cenerentola-by-gioacchino-rossini-the-opera-guide-SYNOPSIS/

https://opera-inside.com/litaliana-in-algeri-by-gioacchino-rossini-opera-guide-and-SYNOPSIS/ https://opera-inside.com/litaliana-in-algeri-by-gioacchino-rossini-opera-guide-and-SYNOPSIS/

---

Rossini Factsheet

Gdzie urodził się Rossini?

Pesaro

Jak miała na imię jego żona?

Pierwsza żona nazywała się Isabelle Colbran i była słynną śpiewaczką, druga żona nazywała się Olympe Pélissier i była kurtyzaną i salonowcem

W jakich miejscach mieszkał Rossini ?

Pesaro, Lugo, Bolonia, Wenecja, Neapol, Paryż, Florencja

Jakie były jego najważniejsze dzieła?

Jego opery i Stabat Mater

Gdzie zmarł Rossini?

W swoim domu w Paryżu

Gdzie jest jego grób?

W miejscu jego pierwszego pochówku w Père Lachaise w Paryżu jest jego honorowy grób. W 1887 roku został przeniesiony do Florencji do kościoła Santa Croce

Jaki był wiek Rossiniego w chwili śmierci?

76 lat

Jaka była przyczyna śmierci Rossiniego?

Zmarł z powodu powikłań po operacji raka odbytnicy. Przyczyną było nie zdezynfekowane narzędzie.

Jaka była data śmierci Rossiniego?

13 listopada 1868

Kto był najważniejszym rywalem Rossiniego?

Rossini wcześnie ugruntował swoją pozycję i nie miał szczególnych rywali. Nie darzył zbyt wielkim szacunkiem muzyki Richarda Wagnera.

Z jakimi artystami Rossini dogadywał się szczególnie dobrze?

Rossini bardzo dobrze dogadywał się z Donizettim. Bardzo szanował Beethovena i spotkał się z nim w 1822 roku. Z wieloma muzykami spotykał się regularnie w swoim salonie.

Jakie były dzieci Rossiniego?

Rossini nie miał dzieci

Jakie były nazwiska librecistów Rossiniego?

Dla Rossiniego libretta nie były tak ważne i miał ponad 20 różnych librecistów przydzielonych mu przez teatry do jego ponad trzydziestu dzieł.

---