Best of Opera – NAJPIĘKNIEJSZE PIOSENKI DLA CHÓRU – Top 10

Streszczenie: Butterfly jest w domu. Nagle rozlegają się strzały armatnie. To jest Abraham Lincoln. Butterfly jest pewna, że Pinkerton wraca z tym statkiem! Idzie do ogrodu i razem z Suzuki zaczyna zrywać wszystkie kwiaty i dekorować dom. Dom i panna młoda powinni być udekorowani tak, jak w dniu ślubu. Butterfly zakłada swoją suknię ślubną i czeka na Pinkertona.

Zakończenie drugiego aktu dokonuje tzw. Summ Chorus, piękna i niezwykła konkluzja. Chór sopranów i tenorów nuci nostalgiczną melodię w oktawowych odstępach za kulisami, a towarzyszy mu altówka solo, smyczki pizzicato, dęte i reszta orkiestry.

Streszczenie: Dzisiaj jest uroczysty dzień próbnego strzału, dzięki któremu Max ma zdobyć stanowisko dziedzicznego leśnika. W obecności księcia, myśliwi czekają na Maxa w karczmie.

Słynny chór z brzęczącymi rogami stał się uosobieniem niemieckiego romantyzmu.hle ekstatyczne górne nuty do produkcji.

Streszczenie: W sycylijskiej wiosce w niedzielny poranek. Biją kościelne dzwony, czas na mszę. Przez wieś przechodzi uroczysta procesja.

Leoncavallo zainspirowany “Gli aranci olezzano” Mascagniego z “Cavalleria rusticana”, napisał utwór o najpiękniejszym lokalnym kolorycie. Głosy chóru imitują dzwony kościelne.

Streszczenie: Orfeusz chce wejść do podziemi. Ale przed upiorną jaskinią nad rzeką Styks, ukrytą w kłębach dymu, tańczą Furie, które strzegą wejścia do podziemi

Gluck maluje wspaniały obraz Furii, a muzyka brzmi niezmiernie nowocześnie. Niesiony przez tremolo smyczków i smagany wiatrami chór śpiewa unisono bez melodii, tylko tercjami.

Streszczenie: Głowa wiedźmy chce pogrążyć Dydonę w nieszczęściu. Sława, miłość i życie mają zostać jej odebrane. Czarownice są podekscytowane i chcą wiedzieć, jak to się stanie. Czarownica wyjaśnia, że Eneaszowi ukaże się duch w postaci Merkurego, który nakaże mu wyruszyć w rejs i szukać Italii. Najpierw jednak chcą wywołać burzę, która wypędzi Dydonę i Eneasza z lasu z powrotem na ich podwórze w dniu polowania. Furie wykonują taniec na cześć tego wydarzenia.

Ten utwór jest również nazywany “Echo Dance of the Furies”, ponieważ Purcell ma krótkie fragmenty chóralne powtarzane w kółko przez chór w tle jako echo. Zaskakujący i czarujący efekt!

Akt:W klasztorze San Giusto. Mnisi śpiewają psalm.

Scena otwierająca drugi akt jest świetną, efektowną sceną mszy w kościele. Chór mnichów zabrzmiał w słynnym “chiaroscuro”, czyli naprzemienności jasnego dur i ciemnego moll. Fragment ten przypomina sceny kapłańskie w Nabucco i kończy się piękną, bolesną kantyleną w smyczkach.

Fabuła: Kapłan wzywa Egipcjan do oporu wobec najeźdźców. W wielkiej scenie z udziałem tłumu, kapłan i król podbijają tłumy.

W tym fragmencie pojawia się wspaniała scena chóralna z nieodpartym hymnem walczących Egipcjan.

Streszczenie: Leonore desperacko poszukuje swojego męża w więzieniu. W nadziei, że zobaczy Florestana, każe więźniom spacerować po dziedzińcu. Ale nie może go odkryć.

W chórze więźniów słychać już idyllę Pastorału, który Beethoven skomponuje dopiero dwa lata później. To genialne, że Beethoven tak serdeczną muzyką ujął nadzieję więźniów. Nic dziwnego, że Verdi poczuł się zainspirowany do skomponowania drugiego słynnego chóru więźniów czterdzieści lat później.

Posłuchajcie i obejrzyjcie magiczną i hipnotycznie zaśpiewaną interpretację Marii Ewing w filmowej adaptacji Jean-Pierre Ponnelle’a.

Streszczenie: Plac na Kremlu. Przed cerkwią ludzie oczekują na ceremonię koronacji. Procesja udaje się do katedry na koronację nowego cara Borysa Godunowa.

Scena ta znana jest również jako “Scena Koronacyjna”. Mussorgsky długo pracował nad dźwiękiem dzwonów kościelnych, pomógł mu w tym jego przyjaciel i współlokator Rimski-Korsakow. Zabrzmią one na samym początku Sceny Koronacyjnej. Dzwony cerkiewne mają osobliwy i skomplikowany dźwięk, a ponadto ich współgranie nie ma podstaw harmonicznych. Mussorgski imitował dźwięk tych dzwonów dwoma akordami, które razem tworzą atonalny moment, fascynująco działający na słuchacza. Dzwony orkiestry brzmią ekspresyjnie i nowocześnie, a słuchacz czuje się przeniesiony w czasie o 50 lat do Bartoka.

Następnie rozbrzmiewa piękny, kanoniczny chór cerkiewny, w którego powtórzeniu Mussorgski tworzy ogromne crescendo i ekstatyczny efekt dzięki stale rosnącej instrumentacji. W drugiej części części chóru zaczyna on stosować naprzemiennie miary trzy-czwarte i dwie-czwarte, antycypując ważny środek stylistyczny późniejszych okresów.