MANON LESCAUT Giacomo Pucciniego – przewodnik po operze i streszczenie

Online przewodnik operowy i streszczenie do MANON LESCAUT Pucciniego

“Manon Lescaut” to opera, która uczyniła z Pucciniego gwiazdę operowego firmamentu. Dzieło obezwładnia słuchacza motywami i melodiami i nigdy nie było mu bliżej do muzyki Richarda Wagnera niż tutaj. Z “Donna non vidi mai”, Intermezzo i Duetem miłosnym, Puccini napisał utwory ikoniczne.

Treść

♪ Komentarz

♪ Akt I

♪ Akt II

♪ Akt III

♪ Akt IV

Highlights

Tra voi, belle brune e bionde

♪ Cortese damigella

♪ Donna non vidi mai

♪ In queste trine morbide

Poiché tu vuoi saper … Per me tu lotti

♪ Vi prego signorina

♪ Tu, tu amore, tu

♪ Intermezzo

♪ Manon disperato

Presta in filo … Nie! Pazzo son!

♪ Sola, perduta, abbandonate

♪ Fra le tue braccia amore

Recenzja nagrań

♪ Recenzja nagrań

PREMIERE

Torino 1893

LIBRETTO

Pierwszy szkic Marco Prag i Domenico Oliva, późniejsze adaptacje Ruggiero Leoncavallo, Giulio Ricordi, Giacomo Puccini, Giuseppe Giacosa i Luigi Illica, na podstawie powieści Manon Lescaut Abbé Prévosta

GŁÓWNE ROLE

Manon Lescaut, młoda kobieta (sopran) - Lescaut, jej brat (baryton) - Des Grieux, student (tenor) - Geronte di Ravoir, królewski poborca podatkowy (bas)

RECENZJA NAGRANIA

DG, Mirella Freni, Plàcido Domingo, Kurt Rydl, Renato Bruson pod dyrekcją Giuseppe Sinopoli oraz Philharmonia Orchestra and Chor of the Royal Opera House, Convent Garden

Sytuacja wyjściowa

Wydawca Pucciniego, Ricordi, chciał, aby Puccini napisał muzykę do powieści “Tosca”. Puccini był jednak zafascynowany dramatem Prévosta “Manon Lescaut” i jego tytułową bohaterką. Jednak Massenet 10 lat wcześniej ukoronował ten literacki wzorzec genialnym dziełem i Puccini za wszelką cenę chciał uniknąć posądzenia o stworzenie plagiatu tego dzieła. W dodatku Puccini postawił się pod presją sukcesu, gdyż premiera poprzedniego dzieła “Edgar” zakończyła się fiaskiem.

Do BIOGRAFII PUCCINIEGO

Libretto i trudny poród

Po początkowych wahaniach, dramaturg Marco Praga podjął się nakreślenia konspektu dzieła, a Domenico Oliva dostarczył wiersze. W 1890 roku Puccini rozpoczął pracę nad muzyką do libretta. W trakcie komponowania nie był zadowolony z projektu literackiego, usunął nawet całą scenę. Praga podał się do dymisji, a Ruggiero Leoncavallo (który pierwotnie miał napisać libretto) podjął się jego rewizji, ale wkrótce porzucił projekt z powodu nadmiaru pracy. Puccini i Ricordi również udzielili pomocy, aż w końcu Luigi Illica i Giuseppe Giacos dokonali ostatecznych poprawek, zwłaszcza w scenie Levera w drugim akcie i scenie apelu w akcie Hawr. Proces ten trwał całe 3 lata, w końcu Praga nie chciał już podać swojego nazwiska i na premierze uzgodniono, że dzieło zostanie wydane bez wskazania librecisty.
O dziwo, z perspektywy czasu panuje zgoda co do tego, że tekst został dobrze zrobiony. W sferze fabularnej utwór był często krytykowany. Główne zarzuty dotyczą przeskoków fabularnych, które sprawiają, że opowieść jest niezrozumiała dla słuchacza, a ostatni akt ogranicza się do sceny śmierci.
Trudności związane z tworzeniem libretta towarzyszyły Pucciniemu przez całe jego (artystyczne) życie; zawsze był skłócony ze swoimi librecistami i kilkakrotnie współpraca kończyła się nieporozumieniami. Jakie były przyczyny tych trudności w tworzeniu libretta? Główną przyczyną mogło być to, że konwencjonalne schematy formalne, takie jak scena ed aria, concertati, coro d’introduzione, ouvertura itp. pozwalały librecistom belcantowym układać libretta w stylu i formie, które były powszechnie podzielane. Nawet Verdi uciekał się w dużym stopniu do tych form. Wraz z Richardem Wagnerem i weryzmem wszystko się zmieniło. Chciano wysadzić w powietrze konwencje, nie mogąc stworzyć czegoś nowego. Trzeba było więc korzystać z inspiracji i z każdym dziełem wymyślać koło na nowo.

Charakterystyka muzyczna – wpływ Wagnera

Puccini był zagorzałym wielbicielem twórczości Wagnera, jego ulubioną operą był “Parsifal”, po którego wykonanie pielgrzymował do Bayreuth 20 lat później. W żadnej ze swoich oper nie był bliższy Wagnerowi niż w “Manon Lescaut”. Puccini nie ukrywał echa Wagnera, cytując kilkakrotnie akord Tristana w II akcie. Nigdy też już nie posunął się tak daleko w technice motywów przewodnich, jak w tym dziele. Żaden z jego późniejszych tematów nie stał się tak wagnerowski jak “Nell’occhio” (zob. duet miłosny w dalszej części tekstu). Wielki duet miłosny z drugiego aktu, który dramaturgicznie stanowi odpowiednik Tristana z jego trójkątnym związkiem (kobieta kocha młodego mężczyznę, ale jest żoną starszego), stał się istnym świętem Wagnera.

Charakteryzacja muzyczna – formy antyczne

Słynne stwierdzenie Pucciniego “Massenet czuje ten utwór jako Francuz, z atmosferą pudru i menuetów. Ja będę go odczuwał jako Włoch, z pasją rozpaczy” miało celowo odróżnić go od Francuza. Jednak i Puccini sypał puder bardzo obficie na swoje dzieło; dobitnie świadczą o tym madrygały z pierwszego i drugiego aktu oraz scena menuetowa z drugiego aktu.

Charakterystyka muzyczna – orkiestra

W tym dziele Puccini dokonał już skoku ku dojrzałości swojego stylu. Orkiestra jest bogata kolorystycznie i wyemancypował jej rolę; wiele motywów przewodnich słychać w niej jako pierwszej i na równych prawach wchodzi ona w dialog ze śpiewakami. Szczególnie przykuwa uwagę fakt, że Puccini często kazał instrumentom grać na granicy ich rejestru i wykorzystywał to (podobnie jak współczesny mu Mahler) jako środek stylistyczny do oddania skrajnych stanów emocjonalnych bohaterów. Zwłaszcza melodie Des Grieux są podwajane przez instrumenty w kilku oktawach.

Charakterystyka muzyczna – motywy przewodnie

W żadnym innym dziele Pucciniego motywy przewodnie nie zajmują ważniejszego miejsca. Z tego powodu w komentarzach do utworów w tym przewodniku znajdą Państwo zapisy wielu motywów przewodnich. Motywy są genialnie skomponowane, “Manon Lescaut” była twórczym wybuchem melodyjności Pucciniego. Puccini posługuje się motywami przewodnimi z dramatyczną zręcznością, a one same przybierają niekiedy funkcję komentatora. Ostatni akt staje się nawet “aktem reminiscencji”, elementem stylistycznym, który spotkamy w innych operach Pucciniego, gdzie Puccini zaludnia ostatni akt jedynie motywami z poprzednich aktów.

Charakterystyka muzyczna – śpiewacy

Puccini skupił akcję opery głównie na malowaniu duszy pary, ale zupełnie inaczej potraktował role śpiewacze obu bohaterów. W żadnej innej operze Pucciniego tenor nie jest tak obecny, ma 6 samodzielnych arii i dodatkowe duety, a Des Grieux stał się najdłuższą rolą tenorową Pucciniego. Dla porównania Manon ma tylko dwie arie, ale jest bardziej osadzona w fabule i jej muzyce oraz jest ostrzej zarysowana dramaturgicznie niż Des Grieux’, który pozostaje silnie w roli ofiary i którego głównym zadaniem jest przejmujące opłakiwanie swego losu i wyznawanie Manon miłości. To typowy Pucciniowski kochanek, który w końcu staje się satelitą kobiety, w której się zakochał. Rola Manon jest o wiele bardziej zniuansowana. Jej rozwój zapiera dech w piersiach. Ewoluuje od niewinnej dziewczyny do kokieteryjnej kochanki i namiętnej kochanki, następnie do tragicznej więźniarki, a w ostatnim akcie do umierającej. Barwność partytury dodatkowo podkreślają mniejsze role Lampionaia, nauczyciela tańca i Edmondo, którzy wnoszą własne formy muzyczne.

Sukces premiery

1 lutego 1893 roku, w turyńskim Teatro Reggio, stała się triumfem kompozytora Nadszedł upragniony sukces, a Puccini został jednogłośnie przyjęty przez publiczność i krytykę do pierwszej gwardii kompozytorów współczesnych.

Synopsis: Vor einem Gasthaus in Amiens. Studentki, żołnierze, młode dziewczyny i żołnierze tańczą na placu.

Orkiestrowe otwarcie już na samym początku prezentuje radosny motyw przewodni, który ma symbolizować młodość i lekkość ducha:

Po nim następuje uduchowiony, śpiewny drugi motyw:

Te dwa kontrastujące ze sobą motywy odgrywają ważną rolę w kolejnych scenach. Puccini skomponował do tej sceny początkowej przepiękną część na chór, która jest przeznaczona na cztery głosy.

Ave, Sera gentile – Levine

.

Des Grieux jak na razie nie ma szczęścia w miłości

Synopsis: Uczniowie witają Des Grieux i dokuczają mu, ponieważ nie ma szczęścia w miłości. Ten ostatni zwraca się do dziewcząt z szyderczą serenadą.

Diese inspirierte Arietta “Tra voi, belle brune e bionde” präsentiert Des Grieux als unbeschwerten Studenten.

Tra voi, belle brune e bionde – Pavarotti

]

Manon pojawia się z dyliżansem

Synopsis: Fanfary zapowiadają przybycie dyliżansu. Manon, jej brat Lescaut i Geronte, królewski dzierżawca, wyłaniają się z niego i zatrzymują na noc. Des Grieux widzi młodą Manon i natychmiast się w niej zakochuje. Kiedy Lescaut idzie do gospody, by załatwić sprawę noclegu, zostaje na chwilę sama, a Des Grieux podchodzi do niej. Poznaje jej imię i dowiaduje się, że następnego dnia wyjeżdża, by na polecenie ojca wstąpić do klasztoru. Des Grieux oferuje jej swoją pomoc, by uniknęła swego losu. Manon chce znać jego imię i obiecuje, że wróci tego wieczoru.

Gdy Des Grieux zwraca się do Manon, w wyciszonych skrzypcach rozbrzmiewa piękny, romantyczny motyw:

Dzięki temu motywowi słyszymy od Des Grieux pulsującą melodię, która symbolizuje jego bijące serce i staje się motywem przewodnim jego romantycznej miłości do Manon:

Manon ze swej strony odpowiada swoim motywem przewodnim, romantycznym, niewinnym motywem:

Cortese damigella – Domingo / te Kanawa

]

Des Grieux jest zakochany

Synopsis: Wkrótce ich znajomość zostaje przerwana, jej brat wrócił i prowadzi ją do jej pokoju. Des Grieux zostaje z tyłu. Rozmyśla z zachwytem o pięknej młodej kobiecie.

Aria, która teraz następuje, jest najsłynniejszym utworem tej opery i pierwszą słynną arią napisaną przez Pucciniego. Metrum ¾ nadaje utworowi leniwy, marzycielski charakter. Akompaniament orkiestrowy melodii jest bardzo bogaty, strojenie instrumentów towarzyszących z dzielonymi smyczkami obejmuje kilka oktaw, podkreślając pasję Des Grieux do nut w skrajnych rejestrach. W emocjonalnej arii Des Grieux powraca romantyczny motyw skrzypiec, który zabrzmiał, gdy zwracał się do Manon.

W drugiej części Des Grieux z czułością i zachwytem cytuje raz po raz motyw Manon “Manon Lescaut mi chiamo”, którym się przedstawiła. Jest to efekt zaskakujący, który sprawia, że aria ta wydaje się niemal duetem. Część trzecia: “O susurro gentil, deh! Non cessar!” powtarza się kilkakrotnie i kończy tę arię namiętnym wysokim B śpiewanym z werwą.

Słyszymy tę arię w trzech interpretacjach:

Björling był w stanie przynieść zarówno pasję Des Grieux i jego wrażliwość w równym stopniu do głosu.

Donna non vidi mai – Björling

Wspierani przez współczesne nagranie orkiestry, słyszymy interpretację Enrico Caruso. Jego głos jest cudownie miękki i płynny. Śpiewa tę arię bardziej szeroko i marzycielsko, i trwa ona o całe 30 sekund dłużej niż na przykład interpretacja Dominga.

Donna non vidi mai – Caruso

Liryczny głos Pavarottiego bliższy był Rodolfo niż bardziej dramatycznemu Des Grieux. Mimo to Donna non vidi mai była jedną z paradnych arii Pavarottiego, w której potrafił oddać swoją niezrównaną mieszankę ciepła i blasku głosu.

Donna non vidi mai – Pavarotti

Synopsis: Lescaut wdaje się w rozmowę ze swoim towarzyszem podróży Geronte i opowiada mu o losach swojej siostry. Zakochał się w Manon i spontanicznie postanawia uprowadzić młodą kobietę do Paryża, zamawiając powóz. Des Grieux dowiaduje się o planach celnika od obserwującego scenę studenta Edmonda. Des Grieux postanawia porwać powóz i uciec z Manon do Paryża. Lescaut interesuje się następnie studentami grającymi w karty i odwraca ich uwagę. Kiedy Manon wraca zgodnie z umową, Des Grieux deklaruje jej swoją miłość.

Scena ta rozpoczyna się recytatywnie i przechodzi w krótki pasaż arioso. Następnie słyszymy wznoszący się motyw na flecie, który zostaje podjęty najpierw przez smyczki, a potem przez głosy. Temperatura wzrasta wraz z wyznaniem miłości przez Grieux, a duet kończy się namiętną cadenzą unisono obu głosów.

Vedete io son fedele – Domingo / te Kanawa

Manon i Des Grieux uciekają

Synopsis: Edmondo powraca i wzywa do pośpiechu, powóz jest gotowy, a Des Grieux prosi Manon o ucieczkę. Manon jest początkowo niezadowolona, ale potem biegnie z Des Grieux do powozu. Chwilę później Geronte orientuje się w ucieczce i idzie do Lescauta. Ten uśmiecha się, bo przejrzał Geronta i zachowuje spokój. Mówi lakonicznie, że jak tylko skończą im się pieniądze, znajdą Manon.

Synopsis: W wystawnej posiadłości Geronte’a pod Paryżem. Zgodnie z przewidywaniami Lescauta, Manon po krótkim czasie wraca do Geronta, jej pragnienie luksusu zwycięża nad miłością do Des Grieux. Dołącza do niej brat i szybko orientuje się, że mimo luksusu Manon jest nieszczęśliwa i tęskni za Des Grieux. Ogarnia ją żal, że opuściła Des Grieux bez pocałunku, nawet bez pożegnalnego uścisku.

Krótka, ale uduchowiona Arietta Manon rozpoczyna się bolesnym lamentem wiolonczel. W pierwszej części słyszymy piękne p we frazie “Ed io che m’ero avvezza a una carezza voluttuosa di labbra ardenti” (I ja, który przywykłem do zmysłowej pieszczoty lub żarliwych ust i namiętnych ramion). W drugiej części słyszymy, jak obój i flet piccolo towarzyszą Manon unisono, dodając blasku i nostalgii pięknej melodii.

W tym fragmencie warto posłuchać Mirelli Freni, której nagranie Sinopolego z 1983 roku ukazało piękną bujność jej lirycznego głosu.

In queste trine morbide – Freni

Synopsis: Lescaut erzählt ihr, że on noch immer Kontakt mit Des Grieux habe i dieser sie suche. Auf sein Anraten suche Des Grieux sein Glück im Spiel, um zu Geld zu kommen i Manon zurückzuholen. Manon jest hingerissen, że Des Grieux um sie kämpfen będzie.

Mit Anklängen an die Arie “Donna non vidi mai” erzählt Lescaut von Des Grieux. Manon fängt wieder Feuer, Lescaut lässt sich musikalisch mitreissen i Manon endet das Duett mit einem ekstatischen hohen C.

Wir höhren dieses Stück mit den grossartigen Spitzentönen der Caballé.

Poiché tu vuoi saper … Per me tu lotti – Domingo / Caballé

Wielka scena z dźwignią

Synopsis: Grupa muzyków pojawia się w komnatach Manon i śpiewa madrygał dla Manon, który skomponował dla niej sam Geronte.

Puccini wykorzystał do wykonania madrygału utwór na mezzosopran i czteroczęściowy chór, który skomponował kilka lat wcześniej do utworu religijnego.

Na koniec każe sakiewkę przeznaczoną dla śpiewaków spakować Lescautowi, który nie chce “sztuki zbrukać brudnymi pieniędzmi”. Samotny waltornia drwiąco komentuje ten czyn.

Sulla vetta tu del monte – Croft / Freni / Bartoli

Synopsis: Manon jest znudzona uwagami Geronte’a. A teraz nauczyciel tańca wchodzi z innymi ludźmi i zaczyna lekcję tańca. Geronte wszedł i z zachwytem przygląda się swojej pani.

Utwór wprowadza dworski, staroświecki menuet, do którego orkiestra naśladuje kwartet smyczkowy, a goście składają Manon hołd. W drugiej części słyszymy muzykę taneczną, która towarzyszy Manon podczas lekcji tańca. W części trzeciej (gdy mistrz tańca woła “A manca”) słyszymy trio, którego temat, realizowany przez obój, zostanie podjęty ponownie pod koniec opery, wraz z ostatnimi słowami Manon przed śmiercią:

Geronte następnie szarmancko tańczy z nią menueta, ale wkrótce brakuje mu tchu. W tej scenie rozbrzmiewa akord Tristana, nawiązujący do trójkątnego związku trzech postaci i będący sygnałem, że Manon opuści Geronta na rzecz Des Grieux. Manon kończy tę scenę barokową pieśnią pastoralną “L’ora o tirsi”. Jest to urocza pieśń, entuzjastycznie akompaniowana przez chór gości i zakończona przez Manon długim wysokim C.

Warto obejrzeć tę scenę w filmowej inscenizacji. Rozpoczyna się ona w poniższym kompletnym nagraniu z Glyndebourne w 49:45

Vi prego signorina – Glyndebourne

.

Występuje Des Grieux – wielki duet miłosny

Synopsis: Teraz chcą wyruszyć na spacer do Paryża, ale Manon chce mieć chwilę dla siebie. Kiedy jest sama w pokoju, przegląda się w lustrze i jest pewna, że będzie najpiękniejszą kobietą, podczas ich podróży do Paryża. Kiedy słyszy hałas, ku swemu zdumieniu widzi Des Grieux, który wszedł do jej komnaty. Przyszedł, by gorzko zganić ją za zniewagę. Miłość Manon rozpala się ponownie i deklaruje ona swoją miłość do Des Grieux. Des Grieux znów ogarnia namiętność i padają sobie w ramiona.

Z okrzykiem zaskoczenia rozpoczyna się długi, namiętny duet. Des Grieux oskarża ją o ucieczkę, coraz bardziej rozpaczliwie woła “Taci” (Zamilcz!) w odpowiedzi na jej riposty. Manon błaga o przebaczenie przy akompaniamencie pięknego motywu, który słyszymy nie po raz ostatni:

Tym czułym motywem przełamuje opór Des Grieux. Słowami “Ah, vieni! colle tue braccia stringi Manon” śpiewanymi na melodię Des Grieux “Donna non vidi mai” łamie jego ostatni opór. Des Grieux odpowiada wagnerowskim motywem, który w tej operze nabierze ważnego znaczenia, że ona jest jego losem (W głębi twych oczu czytam mój los):

Wspólnym powtórzeniem tego motywu, przy akompaniamencie radosnej orkiestry, ten długo przeciągany duet kończy się w burzliwym uścisku.

Widzimy i słyszymy tę scenę pięknie zagraną i zaśpiewaną przez Plàcido Domingo i Renatę Scotto. Oboje śpiewacy wykazali się nie tylko niebywałym kunsztem wokalnym, ale i aktorskim. Fragment ten, prowadzony przez Jamesa Levine’a, pochodził z pierwszej transmisji opery na żywo w Metropolii Europejskiej w 1980 roku i był sensacją. Przyczynił się do niej bogaty, namiętny głos Dominga.

Tu, tu amore, tu – Scotto / Domingo

.

 

Warte obejrzenia i wysłuchania nagranie z recitalu z Jonasem Kaufmannem i Kristine Opolais.

Tu, tu, amore? Tu? – Opolais / Kaufmann

Synopsis: Na scenę wkracza Geronte. Groźnym gestem zwraca się do dwojga i wychodzi z pokoju. Manon wie, że luksus w salonie Gerontego dobiegł końca. W tym momencie Lescaut pojawia się zdyszany i podekscytowany mówi im, że Geronte wezwał policję i chce aresztować Manon. Namawia ich do szybkiej ucieczki. Manon szybko pakuje swoją biżuterię. Jak są one o opuścić dom, spotykają policjantów, którzy aresztować Manon jako złodziej biżuterii, oglądane przez śmiechu Geronte.

Gdy Manon zatrzymuje się i z nostalgią żegna się z luksusem, Des Grieux boleśnie syczy “Ah! Manon mi tradisce il tuo folle pensier” (Ach Manon, twoje głupie myśli mnie zdradzają: zawsze to samo!), w złym przeczuciu, że ta femme fatale pociągnie go w przepaść. Kiedy pojawia się Lescaut, muzyka staje się szaleńcza. Puccini świetnie się bawi, obrazując ucieczkę (wł. “fuga”) fugą (wł. “fuga”) i wzbogacając głos Manon o chromatyzmy tristanowskie.

Lescaut tu qui – Domingo / Freni / Rydl / Gambill / Bruson

Międzymorze

Synopsis: Po aresztowaniu Manon zostaje skazana na deportację do kolonii karnej w Luizjanie. Przebywa w więzieniu w Hawrze, oczekując na statek, który zabierze ją za ocean.

Puccini tym wielkim intermezzo skomponował uczucia rozpaczy Manon i des Grieux z powodu tragicznych wydarzeń. Rozpoczyna się ono opustoszałą kantyleną altówki. Stopniowo wchodzą inne instrumenty i orkiestra prowadzi do wspaniałego głównego tematu intermezza:

Ten motyw jest rozwijany przez dłuższy okres czasu. Pod koniec zmienia się nastrój utworu i Puccini prezentuje niemal eteryczny motyw końcowy, tzw. motyw losu, który jest niebiańsko zabarwiony przez dźwięk dętych drewnianych:

Intermezzo Muti

Synopsis: Des Grieux i Lescaut udał się do Hawru i przekupił strażnika więziennego tam tak, że Des Grieux może mówić do niej przez kraty celi.

Des Grieux po raz kolejny przywołuje zbawienie Manon, towarzyszy mu jedynie religijny motyw w altówkach, zapożyczony z wcześniejszego kwartetu smyczkowego, który skomponował do muzyki żałobnej. Po raz kolejny rozkwita nadzieja, a główny temat intermezza rozbrzmiewa chwalebnie, gdy oboje po raz kolejny stykają się taktami.

Manon disperato – Olivero / Domingo

Des Grieux udaje się dostać na statek

Synopsis: Lescaut próbuje podburzyć lud, ale próba się nie udaje i więźniowie, w większości prostytutki, zostają zabrani na apel pod okiem wieśniaków, gdzie rejestruje ich kapitan statku.

Gdy Manon jest prowadzona na statek, strzeżony przez żołnierzy, Des Grieux spieszy do przełożonego i wygłasza rozpaczliwy, bezowocny apel o jej uwolnienie. Następnie spieszy do kapitana i błaga go, by wpuścił go na statek. W orkiestrze rozbrzmiewa dramatyczny motyw, z którym zetkniemy się ponownie w części czwartej:

Kiedy kapitan przychyla się do jego prośby i wpuszcza go na statek jako najemnego marynarza, motyw losu z intermezza rozbrzmiewa promieniście na zakończenie aktu.

Presta in filo … Nie! Pazzo son! – Björling

Synopsis: Des Grieux i Manon są sami na ponurej pustyni w pobliżu Nowego Orleanu. Są na ucieczce i na skraju śmierci z pragnienia. Manon cierpi na omdlenie.

W operze nie dowiadujemy się nic o przyczynie ucieczki. Z opowieści Abbé Prevosta dowiadujemy się, że Des Grieux, po przybyciu do Nowego Orleanu, zabił bratanka gubernatora, gdy ten próbował porwać Manon. Rozpacz Des Grieux narasta i słyszymy bolesne motywy z poprzednich aktów.

Manon, senti, amor mio

 

Łabędzi śpiew Manona

Synopsis: Manon prosi Des Grieux, by poszukał wody. Niechętnie Des Grieux opuszcza ją, wiedząc, że może już nie zobaczyć jej żywej. Kiedy zostaje sama, Manon po raz kolejny zastanawia się nad swoim pięknem, które zaprowadziło ją w otchłań.

Po raz kolejny rozbrzmiewa motyw losu, tym razem w formie pocieszającej. Przerywa go nagle upiorny marsz żałobny obwieszczający jej śmierć, a Manon rozpoczyna swoją gorączkową wizję: “Sola, perduta, abbandonata”. Znów się odchyla, nie chcąc umierać.
Słyszymy ten dramatyczny fragment śpiewany przez Marię Callas. Callas potrafiła wydobyć z takich scen głos o swoistej ponurej, ale jednocześnie bogatej barwie tonu, który wnikał w skórę. Jej krzyk na końcu jest po prostu wstrząsający.

Sola, perduta, abbandonate – Callas

 

Słyszymy kolejną imponującą interpretację Angeli Gheorghiu.

Sola, perduta, abbandonate – Gheorgiu

Śmierć Manona

Synopsis: Po powrocie Des Grieux znajduje Manon jeszcze żywą, ale musi jej przekazać straszną wiadomość, że nie znalazł wody, co oznacza jej wyrok śmierci. Dwoje żegna się ze sobą i Des Grieux pada nieprzytomny obok martwej Manon.

Po raz kolejny Manon zostaje pokonana przez emocje miłości i po raz ostatni deklaruje mu swoją miłość. W nagłej zmianie nastroju, Des Grieux lamentuje nad jej losem “Gelo di morte”. Ale Manon nie chce umierać łzami, lecz pocałunkami. Wraz z jej ostatnimi słowami wybrzmiewa złowieszczy temat, który zabrzmiał w salonie Geronta w trio menueta:

Fra le tue braccia amore – Domingo / Scotto

Peter Lutz, opera-inside, internetowy przewodnik operowy po MANON LESCAUT Giacomo Pucciniego.