Best of Opera – NAJPIĘKNIEJSZE ARIE MIŁOSNE dla tenora – Top 10

Streszczenie: Cavaradossi maluje obraz Madonny w kościele, który ozdobił rysami Toski i drugiej, nieznanej piękności, która często odwiedza kościół. Jest myślami ze swoją ukochaną Florią Toscą.

Ta aria Cavaradossiego jest najważniejszym punktem opery i jest grana na początku pierwszego aktu. Podobnie jak Verdi, Puccini od czasu do czasu żartował z karania notorycznych spóźnialskich.

Aria “Recondita armonia” musi być śpiewana kontemplacyjnie przez tenora, jest to oddanie się rozmyślaniom bez pośpiechu. Puccini wpisuje do partytury “con dolcezza” dla orkiestry. Piękne szczegóły muszą być podkreślone, jak litery “R” z “ardente” i “bruna” opisujące Toskę. Cavaradossi musi śpiewać precyzyjnie, tak jak malarz pracuje z dokładnym okiem. I tak tenor musi inaczej śpiewać frazy “tu azzurro hai l’occhio” (Attavanti) i inaczej “Tosca hai l’occhio nero”, bo pozostaje jasne, że Cavaradossi kocha Toscę.

Ta piękna aria tenorowa z pierwszego aktu jest popisową partią wielu tenorów w recitalach. Posłuchajcie wspaniałej arii “Recondita armonia” śpiewanej przez Jussi Björlinga. Był on jednym z największych tenorów Pucciniego. Jego głos miał srebrzystą barwę, a jego wysokie tony były wybitnej jakości.

Streszczenie:Aida, córka etiopskiego króla Amonasro, żyje jako niewolnica na egipskim dworze. Etiopscy wojownicy najeżdżają Egipt, aby uwolnić Aidę. Egipski oficer Radames marzy o powrocie do swojej sekretnej miłości Aidy, okrytej wieńcem laurowym z bitwy obronnej.

Verdi przedstawia rolę Radamesa z niemałymi trudnościami. Rola napisana jest dla “lirico spinto”, “młodzieńczego tenora bohaterskiego”. Radames musi być w stanie nie tylko śpiewać wielkie arie bohaterskie, ale także być przekonujący w lirycznych pasażach fortepianowych. Głos tenorowy musi być słyszalny ponad ostrymi dźwiękami trąbek i nadążać za ciepłem instrumentów dętych drewnianych. Tenor musi być również pewny siebie w wysokich tonach. Już na samym początku Radames musi zaśpiewać wielką arię “Celeste Aida”, nie będąc śpiewanym. Niektórzy tenorzy uważają Celeste Aidę za najtrudniejszą arię tenorową Verdiego. Scena listu w wykonaniu Anny Netrebko jest po prostu wspaniała. Opanowała intymne partie tego utworu, jej śpiew jest subtelny, piani zapiera dech w piersiach, by chwilę później w wielkim zapale wydobyć z pełnego gardła ekstatyczne najwyższe dźwięki.

Streszczenie: Lisa zakochuje się w ambasadorze Sou-Chongu. Dwoje zdaje sobie sprawę z ich wzajemnej miłości i decydują się wyjechać do Chin razem. Tam Lisa musi zdać sobie sprawę z rozdźwięku między ich kulturami, który ją przygnębia. Głowa rodziny Tschang, żąda, aby książę poślubił cztery kobiety Manchu zgodnie z prawem ziemi, Lisa będzie wtedy piątą żoną. Książę zaczyna zdawać sobie sprawę z beznadziejności sytuacji. Lisa jest nieszczęśliwa na obczyźnie i pełna tęsknoty za swoją wiedeńską ojczyzną. Książę po raz kolejny próbuje ją pocieszyć i odwołuje się do swojej miłości.

Piosenka ta była praktycznie identyczna z tą obecną już w poprzednim dziele “żółtej kurtki”, ale została ledwo zauważona. W remake’u Krainy uśmiechu, utwór ten stał się złotym numerem. Duża w tym zasługa z pewnością tenora Richarda Taubera. Tauber już w latach dwudziestych współpracował z Leharem w 4 operetkach, a pieśni przeznaczone dla Taubera umieszczano zwykle w drugim akcie i nadawano im przydomek “Tauber Lieder”. Pieśń Taubera “Dein ist mein ganzes Herz” jest najbardziej znanym i jednym z najsłynniejszych utworów tenorowych w historii.

Orkiestra wprowadza tę arię tęsknym, chromatycznym akordem. Lehar celowo prowadzi arię do wysokiego As. Lehar napisał wiele arii dla tenora Richarda Taubera. Jego najpiękniejszą pozycją był rejestr środkowy, a słabością – rejestr wysoki. Dlatego też aria ta nie wychodzi poza wysokie As. Partnerstwo artystyczne Taubera i Lehara było w najwyższym stopniu symbiotyczne. W 1920 roku Richard Tauber po raz pierwszy zaśpiewał operetkę Lehara i odniósł natychmiastowy sukces. Lehar cierpiał z powodu upadku gatunku operetkowego i tylko dzięki Tauberowi Lehar mógł powrócić do wczesnych sukcesów Wesołej wdówki.

Streszczenie: Przed zajazdem w Amiens. Fanfary zapowiadają przybycie dyliżansu. Pojawia się w nim Manon i jej brat Lescaut, którzy zatrzymują się na nocleg. Des Grieux zauważa młodą Manon i natychmiast się w niej zakochuje. Kiedy Lescaut idzie do gospody, by załatwić sprawę noclegu, zostaje na chwilę sama, a Des Grieux podchodzi do niej. Poznaje jej imię i dowiaduje się, że następnego dnia wyjeżdża na polecenie ojca do klasztoru. Des Grieux oferuje jej swoją pomoc, by uniknęła swego losu. Manon chce poznać jego imię i obiecuje, że wróci wieczorem. Wkrótce ich rozmowa zostaje przerwana, jej brat powrócił i prowadzi ją do jej pokoju. Des Grieux pozostaje z tyłu. Rapsodizując, myśli o pięknej młodej kobiecie.

Aria, która teraz następuje, jest najsłynniejszym utworem tej opery i pierwszą słynną arią napisaną przez Pucciniego, który miał wtedy 33 lata…. Metrum ¾ nadaje utworowi leniwy, marzycielski charakter. Akompaniament orkiestrowy melodii jest bardzo bogaty, strojenie instrumentów towarzyszących z dzielonymi smyczkami rozciąga się na kilka oktaw, podkreślając pasję Lescauta do nut w skrajnych rejestrach.

W drugiej części Des Grieux z czułością i zachwytem cytuje raz po raz motyw Manon “Manon Lescaut mi chiamo“, którym się przedstawiła. Jest to efekt zaskakujący, który sprawia, że aria ta wydaje się niemal duetem. Część trzecia, “O susurro gentil, deh! Non cessar!“, kilkakrotnie powtórzona, kończy się namiętnym wysokim B śpiewanym z werwą:

Streszczenie: Filozof Colline wraca do domu. Jest w złym humorze, bo nie mógł nic zastawić w lombardzie, gdyż w Wigilię był zamknięty. Tylko muzyk Schaunard mógł coś zarobić i przynosi wino, drewno na opał i trochę pieniędzy. Postanawiają więc spędzić Wigilię w Café Momus. Przerywa im gospodarz Benoit, który przysyła upomnienie za zaległy czynsz. Pozbywają się go i idą do kawiarni. Tylko Rodolfo zostaje, bo musi jeszcze dokończyć pewien artykuł. Rozlega się pukanie do drzwi. To Mimi, krawcowa z mieszkania obok. Prosi o światło do zgaszonej świecy. Mimi czuje się słabo i Rodolfo opiekuje się nią. Oboje rozmawiają o swoim życiu i marzeniach. Rodolfo zaczyna i opowiada o sobie, poecie, milionerze marzeń.

Aria zaczyna się pianissimo i dolcissimo, a pierwsza część kończy się pięknym rallentando, kiedy Rodolfo wskazuje na piękny księżyc, który romantycznie mieni się w pokoju (“e qui la luna”). Rodolfo przedstawia się ekspresyjnym “Chi son“, w którym opisuje siebie jako poetę i kiepskiego artystę. W trzeciej części opowiada o swoich marzeniach, których kulminacją jest chwalebne słowo “Millionaria“. W części czwartej śpiewa o Mimi, którą właśnie poznał. Nieskończenie romantyczna jest słynna sekwencja finałowa z wysokim C (Ma il furto non m’accora, poiché, poichè v’ha preso stanza, la speranza).

Wielu znawców uważa Pavarottiego za najlepszego Rodolfo w historii nagrań. Według słów Kestinga: “Schlechthin überragend, auch und gerade darstellisch setzt sich Pavarotti als Rodolfo unter Karajan in Szene. Jest to jeden z rzadkich portretów wokalnych, który uwidacznia postać. W żadnym innym nagraniu – pomijając La fille du régiment – nie śpiewał bardziej swobodnie i luźno, w żadnym nie miał bogatszej palety barw.”

Akcja: W ogrodzie za domem Reichsów. Junker Spärlich chce zaproponować Annie serenadę, gdy przerywa mu dr Cajus, który planuje to samo. Fenton również wpadł na ten sam pomysł, na jego widok jego dwaj rywale chowają się i przysłuchują mu się.

Przy akompaniamencie świergotu ptaków w orkiestrze, Fenton śpiewa romantyczną serenadę. Aria ta chyba już na zawsze będzie kojarzona z Fritzem Wunderlichem, który miękkością głosu i prawdziwą muzykalnością ukształtował tę serenadę nie w sentymentalny utwór sentymentalny, ale w uduchowiony romans.

Streszczenie: Faust zawarł pakt z Mefistem. Mefisto pomaga starzejącemu się naukowcowi w miłosnym beziheungu. W zamian, jego dusza należy do niego w życiu pozagrobowym. Mefisto sprawia, że Margarete pojawia się przy kołowrotku w postaci wizji. Faust jest oszołomiony i zachwycony. Szybko podpisuje papier Mefista, a w zamian otrzymuje eliksir odmłodzenia, który wypija łapczywie. Następnego dnia Faust widzi Małgorzatę i zbliża się do niej. Ona jednak odrzuca go, a Faust nie zraża się tym, lecz kocha ją jeszcze bardziej. Następnego dnia Faust pojawia się w jej ogrodzie w towarzystwie Mefista. Mefisto odchodzi, by zdobyć prezent dla Małgorzaty. Tymczasem Faust jest sam, a jego oczekiwanie na ponowne spotkanie z Małgorzatą jest wielkie.

Cechą charakterystyczną tej słynnej arii jest to, że tenorowi towarzyszą skrzypce solo, które grają wokół jego głosu przez cały utwór. Berlioz uważał, że ta sztuczność Gounoda “robi dużo więcej szkody niż pożytku dla całości, i myślę, że rację miał śpiewak Duprez, który pewnego dnia, gdy instrumentalne solo w orkiestrze towarzyszyło mu w romansie, powiedział: “Ten diabelski instrument, z jego biegami i wariacjami, drażni mnie jak mucha brzęcząca wokół mojej głowy i próbująca usiąść na moim nosie”. Conde odparł, że Gounod mówił za pomocą skrzypiec to, co słowa mogły powiedzieć tylko w połowie: “ce que les mots ne disent qu’a demi”. Słowa Fausta są uduchowione i ekspresyjne. Słowa takie jak “Innocente et divine” czy “Que de richesse” dają śpiewakowi możliwość pokazania subtelności i bogactwa głosu. Intensywność wzrasta systematycznie aż do kulminacyjnego punktu arii z efektownym wysokim C, które powinno być zaśpiewane gustownie i w żaden sposób nie może być zgrzebne i oklaskowe, co zniszczyłoby nastrój tego utworu. Utwór pięknie kończą skrzypce solo w Adagio.

Interpretacja Björlinga jest chyba bezkonkurencyjna. Nagrywał tę arię wielokrotnie. Posłuchajcie i obejrzyjcie nagranie z produkcji telewizyjnej. Zauważamy niepewne spojrzenie na początku, ale potem Björling oczarowuje słuchacza od pierwszej sekundy. Przeobraża się w czułego, romantycznego kochanka. Jego śpiew i gra są bardzo naturalne, podobnie jak wysokie C w zakończeniu. To wykonanie, wraz z interpretacją Caruso, jest i było wzorem dla wszystkich następnych tenorów.

Streszczenie: Don Giovanni przebywał w sypialni Donny Anny. Kiedy Don Giovanni chce wyjść z pokoju, Donna Anna próbuje mu przeszkodzić. Chce poznać jego imię. Hałas budzi dowódcę, ojca Donny Anny. Ten orientuje się w sytuacji i atakuje uwodziciela swoim mieczem. W pojedynku Don Giovanni dźga Komandora. Donna Anna wyrusza wraz z narzeczonym Don Ottavio na poszukiwanie mordercy. Don Ottavio pociesza swoją ukochaną i chce pomścić śmierć jej ojca.

Jedna ze słynnych arii tenorowych Mozarta. Don Ottavia charakteryzują dwa uczucia, z jednej strony obowiązek zemsty, a z drugiej miłość do Donny Anny. Uczucia te muszą być wyśpiewane z arystokratyczną godnością. Aria rozpoczyna się ciepłym, ekspresyjnym tematem dolce e espressivo, któremu towarzyszy piękny motyw w smyczkach. Druga część arii poświęcona jest zemście. Muzyka staje się bardziej wzburzona. Wirtuozowski bieg ukazuje wzburzonego i zdeterminowanego Don Ottavia. Ta aria to kamień milowy dla tenorów. Wymaga niekończącego się oddechu, umiejętności koloraturowych i zdolności do wielkich skoków tonalnych. Wszystkie te elementy sprawiają, że nawet wytrawni śpiewacy mogą się spocić.

Dla wielu interpretacja tej arii przez Mc Cormacka z 1916 roku była złotym standardem. Kesting zalicza ją do najwspanialszych nagrań: “Każdy, kto chce zrozumieć, na przykład, że bezpiecznie wyśrodkowane, zaokrąglone F’ w głosie tenorowym jest ważniejsze niż C”, jakkolwiek dźwięczne, niech posłucha trzymanych przez Mc Cormacka nut, uderzanych z rezonansem dzwonu. Mc Cormack przewyższa w tej arii wszystkich innych śpiewaków.”

Streszczenie: Nadszedł dzień konkursu śpiewu. Beckmesser i Walther von Stoltzing prezentują swoją pieśń-nagrodę. Śpiewakowi przypada w udziale ręka Ewy. Walther rozpoczyna swoją pieśń. Już po pierwszej zwrotce przez widownię i tłum Meistersingera przechodzi szmer zdumienia, który nasila się po drugiej zwrotce. Po trzeciej zwrotce nie ma już wątpliwości co do zwycięzcy.

W kołyszącym się rytmie, przy akompaniamencie czułego pizzicato smyczków i pięknych wtrętów instrumentów dętych drewnianych, rozwija się różana aria Zuzanny. Jest ona pięknym, lirycznym wyznaniem miłości do przyszłego męża Figara i utopią świata, w którym nie istnieją już różnice klasowe. Aria ta jest ważnym punktem zwrotnym w operze.

Preislied składa się z trzech strof, które nieustannie zwiększają tempo, objętość i intensywność. Jest to pilna i romantyczna aria Heldentenora, która musi być zaśpiewana w najpiękniejszym legato i czerpie swe piękno nie tylko ze wspaniałego akompaniamentu.

Usłysz Placido Domingo w tym efektownym utworze w nagraniu pod dyrekcją Eugena Jochuma. Hiszpańskojęzyczny tenor nie był idealnym Waltherem z idiomatycznego punktu widzenia, ale żaden tenor nie mógł się równać z pięknem i blaskiem jego interpretacji Preislied.