W KRAINIE PIEKŁA (IN FERNEM LAND) – aria z opery Lohengrin

Przewodnik operowy online po arii Wagnera IN FERNEM LAND

Przeczytaj ciekawe fakty i posłuchaj wspaniałych filmów na YouTube o słynnej arii “IN FERNEM LAND”.

Jeśli chcesz dowiedzieć się więcej o operze LOHENGRIN, kliknij na link do portretu opery

Aria – streszczenie &Tło

Synopsis: Król niemiecki Heinrich przybył do Brabancji. Chce zobowiązać tę część swojego imperium do służby przeciwko węgierskim napastnikom. Elsa została oskarżona o zabicie swojego brata. Teraz król ma sądzić przed drzewem sądowym. Elsa ma możliwość bronić się przed sądem. Ale zamiast bronić się, Elsa opowiada o swoim żalu z powodu śmierci brata i o śnie, że pojawi się rycerz, który będzie walczył za nią i udowodni jej niewinność. Lohengrin pojawia się i obiecuje walczyć za nią, ale tylko pod warunkiem, że nigdy nie zapyta go o jego imię ani pochodzenie. Po intrygach Ortrudów i Telramundów, Elsa zadaje mu to pytanie w noc poślubną. Zaklęcie zostaje złamane i Lohengrin uroczyście ogłasza wszystkim swoje pochodzenie. Jest on rycerzem Świętego Graala, który przybył z zamku Montsalvat. Jego ojcem jest Parzival. On sam jest jego rycerzem, nazywa się Lohengrin. Został on wysłany przez Graala, aby walczyć ze złem i chronić cnotę.

Podobnie jak w Tannhäuser z rzymską opowieścią w ostatnim akcie, tenor musi zaśpiewać swoją najważniejszą sekcję na końcu opery. Oznacza to, że śpiewak musi mieć wystarczającą moc wokalną, aby doprowadzić tę sekcję do punktu kulminacyjnego wieczoru. W Lohengrinie zadanie to jest “łatwiejsze” niż w Tannhäuserze, gdyż narracja Graala (“In fernem Land”) i jego pożegnanie (“Mein lieber Schwan”) to utwory liryczne o charakterze niemal belcantowym, podczas gdy Opowieść Rzymska wymaga głosu dramatycznego.

Opowieść Lohengrina toczy się w uroczystym, miarowym tempie. Głos musi być dostojny, a zarazem lekki, błyskotliwy i tajemniczy, daleki od patetyczności i heroiczności. Utwór wprowadza orkiestra. W pianissimo rozbrzmiewa migotliwe A-dur. Tenor zaczyna bez wysiłku, na nucie nieakcentowanej.

Intensywność wzrasta. Lohengrin z dumą śpiewa o Graalu “ein Gefäss von wunderthätgem Segen” (“w nim jest naczynie cudownego błogosławieństwa”).

Podniosłym głosem wyśpiewuje pochwałę corocznego cudu “Alljährlich naht vom Himmel eine Taube um neu zu stärken seine Wunderkraft. Es heisst der Gral” (“co roku z nieba zstępuje gołąb, by umocnić swą cudowną moc. To się nazywa Graal”). Piękne miękkie forte w A błyszczy ponad brzęczącym brzmieniem skrzypiec.

Wysoka tessitura poniższego fragmentu utrzymuje dramaturgię i powagę na wysokim poziomie. Jest to wymagające przejście dla tenora, aby utrzymać wysoką moc wokalną bez przeciążania głosu.

Na koniec Lohengrin wyjawia swoje imię. Teraz głos się zmienia, staje się wspaniały, chwalebny i heroiczny, bynajmniej nie pusty, ale szlachetny. Jest to punkt kulminacyjny i kluczowy opery.

Narracja o Graalu kończy się uroczystym, orkiestrowym finałem.

Aria – tekst IN FERNEM LAND

In fernem Land, unnahbar euren Schritten,
Liegt eine Burg, die Montsalvat genannt;
Ein lichter Tempel stehet dort inmitten,
So kostbar, als auf Erden nichts bekannt;
Drin ein Gefäß von wundertät’gem Segen
Wird dort als höchstes Heiligtum bewacht:
Es ward, daß sein der Menschen reinste pflegen,
Herab von einer Engelschar gebracht;

Alljährlich naht vom Himmel eine taube,
Um neu zu stärken seine Wunderkraft:
Es heißt der Gral, und selig reinster Glaube
Erteilt durch ihn sich seiner Ritterschaft.

Wer nun dem Gral zu dienen ist erkoren,
Den rüstet er mit überird’scher Macht;
An dem ist jedes bösen Trug verloren,
Wenn ihn er sieht, weicht dem des Todes Nacht.

Selbst wer von ihm in ferne Land’ entsendet,
Zum Streiter für der Tugend recht ernannt,
Dem wird nicht seine heil’ge Kraft entwendet,
Bleibt als sein Ritter dort er unerkannt.
So hehrer Art doch ist des Grales Segen,
Enthüllt – muß er des Laien Auge fliehn;
Des Ritters drum sollt Zweifel ihr nicht hegen,
Erkennt ihr ihn – dann muß er von euch ziehn.
Nun hört, wie ich verbotner Frage lohne!
Vom Gral ward ich zu euch daher gesandt:
Mein Vater Parzival trägt seine Krone,
Sein Ritter ich – bin Lohengrin genannt.

Naczynie cudownego błogosławieństwa

Jest strzeżone wewnątrz jako najwyższe sanktuarium.

Zostało sprowadzone przez zastępy aniołów,

Aby opiekowały się nim najczystsze istoty ludzkie.

Co roku zbliża się gołąb z góry

Aby wzmocnić jej cudowną moc

Nazywa się Sangrail i udziela błogiej, najczystszej wiary

Do jego rycerstwa.

Kto jest predestynowany do służenia Sangrailowi

Do jego rycerstwa.

Przygotowuje się z nadprzyrodzoną mocą;

Każde oszustwo zła jest dla niego stracone,

Kiedy go widzi, moc śmierci znika;

Nawet dla tego, który jest przez nią wysyłany do obcych krain,

Powołany na bojownika o sprawiedliwość cnoty,

Jego święta moc nie zostanie odebrana,

Jeśli pójdzie tam nierozpoznany jako jej rycerz.

Niech błogosławieństwo Sangraila będzie kiedykolwiek tak szlachetne,

Musi uciec oczom laika, gdy jest odsłonięte.

Dlatego nie wolno ci wątpić w rycerza,

Jeśli go rozpoznasz – musi cię opuścić.

Pisane dla Heldentenora

Rola Lohengrina jest napisana dla “Heldentenora”. Fach ten może być opanowany tylko przez kilku tenorów. Role te zarezerwowane są dla doświadczonych śpiewaków, gdyż młody głos może szybko ulec uszkodzeniu. Wymagania fizyczne wobec śpiewaka są ogromne. Czas trwania opery jest zazwyczaj bardzo długi, a akompaniament orkiestry głośny i gęsty. Liczba wybitnych przedstawicieli tego fachu jest niewielka, a artyści są poszukiwani i zazwyczaj rezerwowani z wieloletnim wyprzedzeniem.

Słynne interpretacje IN FERNEM LAND

Słyszymy ten utwór w różnych interpretacjach. Zaczynamy od Jussi Björlinga.

“Kilka tygodni przed śmiercią Björling po raz pierwszy i ostatni publicznie wyśpiewał historię o Graalu. Nawet jeśli język szwedzki niekoniecznie nadaje się do Lohengrina, nawet jeśli pod względem interpretacji jest on jeszcze na początku, jest śpiewany zbyt burschikos i zawiera też błąd muzyczny – oto jest, idealny głos Lohengrina. Björlings jest chyba największą stratą dla śpiewu Wagnera, jaką można sobie wyobrazić: Dystans i oddalenie od świata oraz boleśnie zabarwiona zmysłowość”. (Fischer, Głosy wielkie). Na przykład jego crescendo (1:55) zapiera dech w piersiach, a unosząca się nad interpretacją melancholia jest niewiarygodnie harmonijna.

In fernem Land – Björling

Drugie nagranie z 1940 roku słyszymy od innego Skandynawa. Duńczyk Lauritz Melchior był być może największym wagnerowskim tenorem w historii. Jego rezerwy wokalne wydają się niewyczerpane, a dykcja doskonała, pochodząca zapewne jeszcze z czasów Bayreuth, kiedy to próbował tej roli z Cosimą Wagner.

In fernem Land – Melchior

W kolejnym nagraniu słyszymy Franza Völkersa. Völkers Lohengrin jest jednym z największych wagnerowskich śpiewaków. Kesting: “Jego Lohengrin pod dyrekcją Tietjena należy do spełnionych momentów wagnerowskiego śpiewu. Urzeka ekspresyjnym frazowaniem i tonem o lirycznej magii”. Fischer (wielkie głosy): “W latach trzydziestych Völker ustanowił standardy Lohengrina, które do dziś nie zostały przekroczone. Jego połączenie heroicznej barytonalnej siły i lirycznej wrażliwości było balsamem dla dusz i uszu tych Wagnerian, którzy mieli dość “Bell-Canto”. (Bell to po niemiecku “szczekanie psa”).

In fernem Land – Völkers

Nicolai Gedda śpiewa zachwycający monolog.

In fernem Land – Gedda

Aureliano Pertile śpiewał ten utwór w stylu Belcanto. To nagranie z lat 20-tych jest śpiewane w języku włoskim. Pertile był ulubionym śpiewakiem Toscaniniego. Interpretacja jest nieco nietypowa w porównaniu z wersją Melchiora, ale cieszy się dużym uznaniem w kręgach zawodowych.

In fernem Land – Pertile

Domingo zaśpiewał Lohengrina po raz pierwszy w 1968 roku, ale widział, że nie jest jeszcze gotowy. Głos cierpiał z powodu przeciążenia. I dopiero 15 lat później zaśpiewał go ponownie. Z dużą dozą bel canta spełnia postulat Franciszka Liszta.

Krytycy byli zgodni, że Lohengrin w wykonaniu Domino jest wielkim atutem. Wspaniałość jego głosu i liryczne bel canto tworzą porywający, harmonijny obraz i zachwycają słuchacza.

Dyskusje dotyczyły jedynie artykulacji. Jego niemiecka wymowa ma duże słabości. Większości krytyków to nie przeszkadzało, Arnold Whittal stwierdził nawet kpiąco, że “przecież Lohengrin jest obcy w Brabancji, a Monsalvatowi bliżej do Madrytu niż do jakiegokolwiek północnego miasta”. Oczywiście, byli też puryści, którzy określali ten akcent jako no-go.

In fernem Land – Domingo

Peter Lutz, opera-inside, internetowy przewodnik operowy po arii “IN FERNEM LAND” z opery Lohengrin Richarda Wagnera.