Norma is een effectieve opera geschreven in de heroïsche geest van zijn tijd. Een verhaal vol hartstochten en met een tragisch einde. Wat Lucia di Lammermoor was voor Donizetti is Norma voor Bellini, het is zijn signatuurwerk en misschien wel het grootste werk uit het bel canto-tijdperk.
Norma’s beroemde aria “Casta Diva”
De aria speelt zich af in een maanverlichte nacht. Bellini’s orkestbegeleiding is eenvoudig, elk woord verstaanbaar door de terughoudendheid van de orkestratie, waardoor dramatische betekenis wordt gegeven aan de betekenis van de tekst en daarmee aan het ritueel van de Druïden.
De aria werd geschreven in nauwe samenwerking met Giuditta Pasta, de zangeres in de première. Bellini zou niet minder dan negen kladjes hebben geschreven. De rol van Amina in “La sonnambula” had hij al samen met Pasta ontwikkeld. Oorspronkelijk schreef Bellini de aria in G groot. Maar Pasta wilde het iets lager. Sindsdien wordt ze meestal gezongen in de F-groot variant (dus een toon lager).
Bellini schreef een begeleiding met een vast begeleidingspatroon. Een golvende 12/8-maat geeft de zangstem de vrijheid van rubato, de stem zweeft boven het orkest, en de zangeres kan zo haar stempel op de aria zetten. Verdi sprak van Bellini’s “lange melodie”, die een perfect legato en de lange adem van de zanger vereist. Van Bellini’s stijl is bekend dat hij Chopin inspireerde. Veel van zijn nocturnes zijn precies in deze stijl geschreven:
Casta Diva werd een van de grootste en belangrijkste aria’s van het bel canto. De combinatie van een breed crescendo en een stijgende melodie ontroeren de luisteraar en creëren samen met de magie van de maanverlichte nacht een samenhangend en aangrijpend klankschilderij.
De opname is van Maria Callas uit de complete opname met dirigent Votto, een live-opname. De cantilena stroomt over, en de hoge B is prachtig gezongen.
Casta Diva – Callas
Het grote trio met een stem als een brandende pijl
In Norma hebben versieringen van de zangpartij niet de virtuositeit als doel (zoals bij Rossini), maar zijn ze voertuigen van emotie. In dit deel is dat Norma’s woede. Interessant is dat Giuditta Pasta haar fioritures ook spaarzaam zou gebruiken, alleen als ze een dramatisch doel dienden.
De rol van Pollione is ook een van de meer veeleisende partijen vanwege de moeilijke versieringen en vereist een verbluffende zangtechniek.
Het grote tercet van het slot van de akte horen we met drie grote stemmen in de Callas-opname van 1954. Luister naar het glinsterende vuurwerk van Callas vanaf 2.30. Het is een geluid als een vurige pijl, uniek zoals alleen Callas dat kon. Als je ernaar luistert, voel je hoe ze haar stem letterlijk verbrandde.
Perfido! Vanne si, mi lascia indegno – Callas / Simionato / del Monaco.
‘ mobile_image=” attachment=”’ attachment_size=” format=’16-9′ width=’16’ height=’9” conditional_play=” av_uid=”]
Het grote duet van Norma en Adalgisa – “Mira, o Norma”
Mira o Norma: Het is misschien wel Bellini’s mooiste en beroemdste duet, gezongen door de twee vrouwenstemmen Norma en Adalgisa. Ook hier laat Bellini het orkest in het eerste deel een wiegende begeleiding spelen en een intieme melodie ontroert de luisteraar. Dan zingen de twee priesteressen de stemmen met prachtige versieringen in het betoverende tertsinterval. In het tweede, snelle deel syncoppeert Bellini de stemmen en voegt een lieflijk effect toe met de stijgende gestippelde achtste-noten-toonladders.
We horen een sympathiek paar in de opname van Marylin Horne en Joan Sutherland. John Steane, de beroemde Engelse criticus, zei over de twee: “Het partnerschap van Horne en Sutherland is het meest briljante in de geschiedenis van de grammofoonplaat”. Kesting zei het volgende over deze opname: “In de strakheid van de stemmen ervaren we een virtuositeit die na de oorlog ongeëvenaard is.” Luister, bijvoorbeeld, naar het einde dat begint op 5:14!
Mira, o Norma – Sutherland / Horne
Plaats een Reactie
Meepraten?Draag gerust bij!