3 onsterfelijke stukken uit Gounod’s FAUST – de beste interpretaties op YouTube

Gounod’s Faust is een van de allergrootste opera’s. Het is een meesterwerk met veel stukken die beroemd zijn geworden. De rol van Margarethe is een van de mooiste en meest veeleisende rollen in de opera literatuur.

Faust’s grote aria ” Salut! demeure chaste et pure”

Kenmerkend voor deze beroemde aria is dat de tenor wordt begeleid door een soloviool, die gedurende het hele stuk om zijn stem heen speelt. Berlioz vond dat deze kunstgreep van Gounod “het geheel meer kwaad dan goed doet, en ik denk dat de zanger Duprez gelijk had, die op een dag, toen een instrumentale solo in het orkest hem begeleidde in een romance, zei: “Dit instrument van de duivel, met zijn loopjes en variaties, irriteert me als een vlieg die rond mijn hoofd zoemt en op mijn neus wil zitten. ”

Conde stelde daar tegenover dat Gounod de viool gebruikte om te zeggen wat de woorden maar half konden zeggen (“ ce que les mots ne disent qu’à demi “).

Fausts woorden zijn spiritueel en expressief. Woorden als “innocente et divine” of “Que de richesse” geven de zanger de gelegenheid de subtiliteit en de rijkdom van zijn stem te tonen. De intensiteit neemt gestadig toe tot de climax van de aria met de spectaculaire hoge C, die smaakvol moet worden gezongen en in geen geval grof en applaudisserend mag worden gemaakt, want dat zou de stemming van dit stuk teniet doen. Het stuk eindigt prachtig met de soloviool in het Adagio.

Björling’s interpretatie is misschien wel onovertroffen. Hij heeft deze aria herhaaldelijk opgenomen. In deze opname zien we hem in een televisie produktie. Aan het begin zien we een onzekere blik, maar dan betovert Björling de luisteraar vanaf de eerste seconde. Hij verandert in een tedere, romantische minnaar. Zijn zang en spel zijn van grote natuurlijkheid, evenals de hoge C van het slot. Deze uitvoering, samen met Caruso’s interpretatie, is en was de blauwdruk voor alle tenoren die na hen kwamen.

Salut, demeure chaste et pure – Björling

Margarete ziet de juwelen – de beroemde juwelenaria

Dit stuk vereist het stembereik van een lyrische coloratuursopraan. Het grootste deel van de opera is geschreven voor een lirico-spinto, dramatische sopraan die op geloofwaardige wijze het volledige scala aan emoties kan weergeven: Zij moet de onschuld van de jonge vrouw uitbeelden, dan de minnaar van Faust zijn, dan de vrome kerkganger, later de tragisch verlatene, en tenslotte de krankzinnige, opgeslotene. In deze aria wordt nu de muziek van de kokette jonge vrouw, doorspekt met versieringen, toegevoegd.

Deze brede waaier van eisen maakt Margarete tot een van de meest veeleisende rollen in de operaliteratuur en bijgevolg moeilijk te casten. De beroemde Britse zangerscriticus John Stean schreef in 1971 dat in de door platen gedocumenteerde geschiedenis slechts vier zangeressen dit hele vocale spectrum konden bestrijken: Lili Lehmann, Rosa Ponselle, Maria Callas en Montserrat Caballé. Er zijn opnamen van deze opera door twee van deze zangeressen.
Met grote, speelse speelsheid en prachtige stem, horen we Angela Gheorghiu.

Ah! je ris de me voir – Gheorghiu

Het grandioze tercet van de kerkerscène

Dit tercet is een van de mooiste passages uit de opera. Als men vergelijkbare scènes uit andere werken als maatstaf neemt (b.v. de kerkerscène van Trovatore of van werken van de Grand Opéra), dan is de beknoptheid van deze passage verbluffend. Gounod componeert deze passage compact en dramatisch. Het refrein “Anges pures, anges radieux” wordt verschillende malen herhaald, steeds een halve toon hoger, waardoor een griezelig dramatisch effect ontstaat.
In de grote apotheose met koor die volgt, oordeelt de aartsengel over de duivel.

De interpretatie van dit tercet bewijst letterlijk het dramatische karakter van deze passage, en dat het een van de meest dramatische passages in een opera is. De prestatie van de drie zangers is formidabel en de finale B door tenor en sopraan geweldig.

A l’étude mon maître – Björling / Moore / Dickson