Po muzyczno-dramatycznych operach „Makbet” i „Simon Boccanegra”, Verdi powrócił do belcantystycznej opery numerycznej z „Un ballo in maschera”. Z tym dziełem Verdi oferuje słuchaczowi pięć genialnych części i wspaniałych scen. Już premiera była jednym z najbardziej błyskotliwych sukcesów w karierze Verdiego, a dzieło rozpoczęło swój triumfalny pochód po całym świecie.
Czytaj dalej
Don Carlos to opera na wielkie głosy. Każda z sześciu głównych postaci otrzymuje przekonujący fundament dramatyczny i rozwój, a każdy śpiewak ma wspaniałe akcenty muzyczne. Schiller napisał genialny model literacki w swojej powieści „Don Karlos”. Jest to sztuka o wolności i godności człowieka epoki oświecenia, która rozpaliła iskrę natchnienia u Verdiego. Żadne inne dzieło Verdiego nie ma tak daleko idącej fabuły i potęgi pięciu aktów.
Gdyby o sukcesie opery decydowała jej wielkość, Makbet znalazłby się w czołówce ulubionych dzieł operomanów. Być może to właśnie brak wątku miłosnego (Włosi nazywają Makbeta Verdiego „l’opera senza amore”) stoi na przeszkodzie popularności tego dzieła. Nie może to być jednak muzyka. Dzieło nie ma słabej minuty i porywa słuchacza od początku do końca. Muzycznie i artystycznie dorównuje dwóm innym szekspirowskim dziełom Verdiego – Otello i Falstaffowi.
La forza del destino jest jedną z trzech hiszpańskich oper (Don Carlo, Forza del destino, Il Trovatore) Verdiego, które wkraczają w heroiczno-historyczny świat wielkiej opery. Można ją słusznie zaliczyć do wielkich dzieł Verdiego. Wiele wspaniałych duetów między Alvaro i Caro, sceny religijne Leonory oraz barwne role drugoplanowe Preziosilli, Guardiano i Fra Melitone charakteryzują tę operę. Tematy muzyczne Verdiego są pełne rozmachu i po raz pierwszy wykorzystuje je jako motywy przewodnie w całej operze.
Główną rolą Szymona Boccanegry Verdi stworzył portret wielkiej roli. Nieco zagmatwana fabuła pozostawiła kompozytorowi miejsce na wielkie sceny. Podobnie jak Makbet, Simon Boccanegra jest niewątpliwie arcydziełem, ale mimo to pozostaje operą dla koneserów.
„La fille de régiment” jest fajerwerkiem głosów i wymaga dwóch wielkich interpretatorów głównych ról. Główna rola kobieca, Marie, wymaga wielkiego głosu o niezwykłej osobowości teatralnej, a główna rola męska wymaga tenoralnego tour de force 9 wysokich C w „Pour mon ame”.
Nabucco to pierwsze dzieło Verdiego dla Olimpu. Po gorzkich latach 1838-40, przyćmionych kryzysami, był to powrót Verdiego do światła. Verdi pokazał w „Nabucco” gigantyczne bogactwo pomysłów, a dzieło stało się sensacyjnym sukcesem. Siedemnastoletni szał twórczy, który w nim zapanował, nazwał później „swoimi latami galeryjnymi”. Czytaj dalej
Ta opera Giuseppe Verdiego uważana jest za genialne dzieło na temat wkładu Szekspira do literatury światowej. Dla wielu tenorów rola Otella jest ukoronowaniem ich kariery.
Czytaj dalej
