Pierścień Nibelunga jest dziełem totalnym na równi z takimi dziełami literatury światowej jak Iliada Homera czy Divina commedia Dantego. Zadziwiające, jak jednorodne wydaje się nam to dzieło, które powstawało przez 25 lat i w złożonym procesie rozwoju. Zmierzch bogów (Götterdämmerung) jest operą o wielkich obrazach i zamyka to dzieło gigantycznym finałem.
Pierścień Nibelunga jest dziełem totalnym na równi z takimi dziełami literatury światowej jak Iliada Homera czy Divina commedia Dantego. Zadziwiające jest, jak jednorodne wydaje się nam to dzieło, które powstawało przez 25 lat i w złożonym procesie rozwoju. “Zygfryd” to wielki epos heroiczny o rewolucjoniście. Kończy się jedną z wielkich apoteoz miłosnych gatunku operowego.
“Walkiria” oferuje bogactwo wspaniałych scen, które należą do największych w całej literaturze operowej. Przede wszystkim scena pożegnania Wotana oraz szczęście zakochanych Sieglinde i Siegmunda.
W “Złocie Renu” Wagner za pomocą mistrzowskich środków muzycznych przedstawia światy Reniferów i bogów, podziemny świat Nibelungów i zamek Valhalla. Po prawie sześcioletniej przerwie kompozytorskiej 40-latka eksplodowała kreatywność i w ciągu sześciu miesięcy skomponował ten barwny świat. To niepojęte, że “Złoto Renu”, gdy po raz pierwszy zabrzmiał 23 lata później w kontekście przedstawienia Pierścienia w Bayreuth, wciąż przekonywał jako dzieło wizjonerskie.
Dzięki “Latającemu Holendrowi” Wagnerowi udało się stworzyć swoje pierwsze arcydzieło. Doskonały język orkiestrowy, pełne rozmachu motywy przewodnie i wspaniałe sceny chóralne sprawiają, że dzieło to zaliczane jest do najlepszych dzieł niemieckiego kompozytora.
Czytaj dalej
Ambicją Wagnera było skomponowanie najwspanialszej muzyki miłosnej, jaką kiedykolwiek słyszano. Aby tego dokonać, musiał wymyślić nowy język muzyczny dla “Tristana i Izoldy”. Sprostał temu zadaniu i skomponował dzieło, które ze swoją zmysłową, poruszającą chromatyką miało wywrzeć ogromny wpływ na świat muzyki klasycznej przez następne prawie 100 lat.
Podobnie jak “Falstaff” Verdiego i “Turandot” Pucciniego, “Parsifal” należy do ostatnich, wiekopomnych słów mistrza. W “Parsifalu” Wagner dążył do czegoś uniwersalnego, co podniosłoby uprawianie sztuki do rangi święta, do “sceniczno-festiwalowej sztuki konsekracyjnej”, według słów Wagnera. W ten sposób powstało dzieło jedyne w swoim rodzaju, które do dziś urzeka słuchacza mityczno-religijną tematyką oraz duchową i muzyczną treścią.
Mozart miał napisać Singspiel dla cesarza Józefa II. Spełnił swoje życzenie i napisał pierwsze prawdziwie wielkie dzieło tego gatunku. Jednocześnie wykroczył poza nie i napisał jedno ze swoich wielkich arcydzieł. Stało się ono jednym z jego największych sukcesów w słonecznym okresie jego życia.
Kiedy Mozart pisał “Cosi fan tutte” w 1790 roku, był ekonomicznie zdruzgotany. Napisał tę operę w niewiarygodnym czasie 2 miesięcy, w przedostatnim roku swojej śmierci. Mozart ponownie oferuje nam obfitość melodii. Szczególnie sceny zespołowe, takie jak duety miłosne “soave sia il vento” lub “il mio cor vi dono” pozostają nieśmiertelne.
To, że Da Ponte i Mozart potrafili z tej zawiłej komedii stworzyć arcydzieło, zakrawa na cud. Z “Le nozze di figaro” Mozart nie tylko napisał wspaniałą komedię sytuacyjną z oszałamiającą muzyką, ale także pięć nieśmiertelnych portretów ról dla głównych bohaterów. Czytaj dalej
