Krótkie biografie i najlepsze filmy na YouTube o śpiewakach muzyki operowej

1597 – 1700 Początki opery (Włochy) Monteverdi, Purcell

1670 – 1750 Tragédie lyrique (Francja) Rameau, Lully

1700 – 1790 Opera seria (Włochy, Europa), Händel, Gluck, Mozart

1700 – 1790 Opera buffa (Włochy) Paisiello, Cimarosa

1780 – 1850 Singspiel (Niemcy, Austria) Mozart, von Weber, Lortzing

1792 – 1890 Opéra comique (Francja) Massenet, Auber, Bizet

1800 – 1850 Belcanto (Włochy) Rossini, Donizetti, Bellini

1822 – 1870 Grand Opéra (Włochy) Meyerbeer, Auber, Rossini

1842 – 1889 Dramat muzyczny Verdiego i Wagnera (Europa) Wagner, Verdi

1890 – 1926 Dramat muzyczny Verdiego i Pucciniego (Włochy) Puccini, Giordano, Cilea, Leoncavallo, Mascagni

1902 – 1945 Późny romantyzm i modernizm (Europa) Strauss, Berg, Debussy

Florencja jest powszechnie uważana za miejsce narodzin nowoczesnej opery. W tzw. Florenckiej Cameracie (Camerata fiorentina) w latach 70. XV wieku zaczęły spotykać się elity sztuki i szlachty, których celem było ożywienie sztuki starożytnej. Chodziło przede wszystkim o propagowanie zrozumiałości tekstowej muzyki wokalnej. Hasłem przewodnim było: prima le parole, poi la musica (najpierw tekst, potem muzyka). Muzyka powinna dostosowywać się do słów, a nie je przesłaniać. Celem nie były kunsztowne melodie i utalentowane pomysły, ale styl śpiewu przypominający mowę (cantar recitando). Te wysiłki dały początek oryginalnej formie opery. Jej pierwszym twórcą był Jacopo Peri.

To dzięki geniuszowi Claudio Monteverdiego ta dość beznamiętna aranżacja przerodziła się w dramma per musica z żywymi ludźmi i wprowadziła namiętności do sztuki operowej (stile concitato). Z L’incoronazione di Poppea napisał największe arcydzieło i pierwszą operę z castrati w rolach głównych.

Stopniowo forma sztuki docierała do innych części Włoch (Neapol: Scarlatti) i Europy Północnej (Niemcy: Schütz, Anglia: Purcell). We Francji rozwinął się 70 lat później wariant francuski – tragédie lyrique

Dominującą świecką formą sztuki poprzedzającej XVI wiek był madrigal, rozbudowany, polifoniczny utwór wokalny. Ze względu na jego rozbudowany kontrapunkt i polifonię (wielogłosowość), zrozumiałość tekstu była niezwykle niska Camerata chciała przezwyciężyć tę wadę madrygału i stworzyć nową formę sztuki.

1576 Założenie Cameraty Florenckiej
1598 Pierwsza opera: Dafne, autorstwa Jacopo Peri
1607 Pierwszy dramma per musica i arcydzieło: Orfeusz, autorstwa Claudia Monteverdiego
1637 Pierwsza scena operowa, Teatro San Cassiano w Wenecji,
163x Nowe opery komiczne zostały napisane na okres karnawału
1643 Castrati pojawiają się w głównych rolach: L’incoronazione di Poppea
1678 Pierwsza opera w Niemczech (Hamburg, Oper am Gänsemarkt)
1689 Największe arcydzieło początków poza Włochami: Dido i Eneasz Purcella

Recitar cantando: Zrozumiała tekstowo partia wokalna, oszczędnie uzupełniana przez basso continuo.
Ritornello: Sekcje solowe zestawione są z kontrastującymi chórami orkiestry
Monodia: To śpiew solowy (monofoniczny), akompaniament akordowy, wysoka zrozumiałość tekstu, przeciwieństwo polifonii (kilka głosów)
Seconda pratica: Kontrast z polifoniczną, tradycyjną prima pratica. Monteverdi używał terminu seconda pratica, dla swoich zrozumiałych tekstowo, namiętnych, dysonansowych arii.
Lamento: Ekspresyjny lament (zobacz więcej: lamento)
Stile concitato: Monteverdi nazwał fragmenty skomponowane w stylu wzburzonym stile concitato.

1607 L’Orfeo (Monteverdi)
1640 Il ritorno d’Ulisse in patria (Monteverdi)
1642 L’incoronazione di Poppea (Monteverdi).
1683 Dido i Eneasz (Henry Purcell).
1692 The Fairy-Queen (Purcell)

Pur ti miro, pur ti godo (L’incoronazione di Poppea)
Kiedy zostanę położony w ziemi (Dydona i Eneasz)

Lully (1632-1687) uważany jest za twórcę tragédie lyrique i opery francuskiej. Urodzony we Florencji, został przywieziony do Paryża do domu szlacheckiego jako 14-letni garcon de chambre. To on był odpowiedzialny za to, że droga, jaką obrała opera francuska, bardzo różniła się od tej we Włoszech (a później w reszcie Europy).

Lully był utalentowanym muzykiem i bardzo dobrym tancerzem, kiedy w wieku 20 lat spotkał 14-letniego przyszłego Króla Słońce, Ludwika XIV. Ludwik był również miłośnikiem tańca i między nimi rozwinęła się przyjaźń.

Ze względu na pretensje Ludwika XIV do wielkości, tragédie lyrique rozwinęła kompleksowe ambicje artystyczne, które wiązały się z wykorzystaniem wielkich środków, aby zapewnić wielkie widowisko dla dworu. Lully we współpracy z Molierem skomponował najpierw popularne komedie, a następnie, we współpracy z Quinaultem, pierwsze opery, tzw. “tragédies lyrique”, w których ważną rolę odgrywał chór i balet, ale bez kastratów (jak to było w zwyczaju w ówczesnych Włoszech).

Wraz ze śmiercią Lully’ego forma sztuki zamarła, dopiero geniusz Rameau był w stanie reanimować Tragédie lyrique za pomocą tzw. Baletów Opéra i virtuozowskich utworów orkiestrowych, które zaludniały jego opery. Ale w 1750 roku czas się skończył, spór bufonistów, a później pikinistów ugruntował operę seria i wpływ opery włoskiej.

Lully świadomie odszedł od wczesnej opery włoskiej, z jej koncentracją na arii i recytatywie. Postrzegał operę jako całościową formę sztuki ze śpiewem, chórem, tańcem, aktorstwem, muzyką orkiestrową i dekoracją sceny. W rezultacie elementy te nabrały większej wagi i stały się częściami obowiązkowymi (np. uwertura, balet, efekty sceniczne itp.). Rameau ostatecznie ustanowił balet w operze francuskiej, który nigdy nie odgrywał roli w operze włoskiej i niemieckiej.

1673 Lully pisze pierwszą tragédie lyrique (Cadmus et Hermione)
1674 Lully pisze pierwsze arcydzieło (Armide)
1687 Lully umiera
1735 Najsłynniejsza opera baletowa Les Indes galantes (Rameau)
1750 Tzw. kontrowersja bufonistyczna między zwolennikami opery włoskiej i francuskiej

Otrawa francuska: składa się z szybkiej części środkowej obramowanej odcinkami grobowymi o rytmach kropkowanych.
Ballet de cour, Ballet opéra: duże znaczenie w tym gatunku miał balet (Lully i Ludwik XIV: Ballet de cour). Kulminację osiągnęły interludia baletowe Les Indes galantes (Ballet opéra) (Rameau).
Haut-contre: W związku z rezygnacją z kastratów w tragédie lyrique rozwinął się zakres wokalny tenora z wysokim rejestrem.
Prosody: W interludiach solowych (mieszanka między recytatywem a arią) wysoko ceniona jest sztuka recytacji słowa.

Alceste (Jean-Baptiste Lully)
Armide (Jean-Baptiste Lully)
Les Indes galantes (Jean-Philippe Rameau)

130 lat po początkach opery, ta forma sztuki rozwinęła się w sceniczną i muzyczną dowolność. To, że opera seria była w stanie rozwinąć się w potężną formę sztuki zawdzięcza (nieco upraszczając) trzem mężczyznom:

Niemiec Handel ustanowił castrati jako primi uomini i coloratura sopranos jako prime donne. Po trzech latach nauki i podróży po Włoszech, postanowił na własne ryzyko szukać szczęścia w Londynie. Aby jego zespół operowy rozkwitł, wykorzystał zasadę gwiazd (kastratów i primadonny), aby przyciągnąć do swoich teatrów szlachtę i bogaczy. Ich bronią była da capo aria, która pozwalała im popisać się wirtuozerią z koloraturą, kadencjami i ornamentyką.

Włoch Metastasio zreformował poezję opery seria, a jego libretti stały się schematami. Oczyścił fabułę i ustalił stałe formuły. Jego bohaterami byli bogowie, rycerze i szlachta. Żaden inny librecista w całej historii opery nie oprawił muzycznie większej liczby dzieł. Wraz z przeprowadzką do Wiednia stał się również wpływowy dla niemieckojęzycznej Europy.

Wreszcie, 30 lat po Händlu, to na Glucka spadł obowiązek zreformowania opery seria i doprowadzenia jej do srebrnego rozkwitu. Swoimi tak zwanymi operami reformowanymi udomowił gwiazdy. Już nie puste afekty, ale szlachetne uczucia powinny przemawiać do widza operowego.

Mozart był ostatnim wielkim, który napisał dzieła na potrzeby opery seria, sam zaliczał swojego Idomeneo do największych, jakie stworzył.

Opera seria otworzyła się na mieszczańską publiczność, przez co muzyka stała się bardziej międzynarodowa i wynaleziono zasadę gwiazdy. Wirtuozeria stała się rzeczą główną, a literatura drugorzędną.

1709 Handel pisze swoje pierwsze i największe arcydzieło opera seria (Rinaldo) w wieku 24 lat.
1722 Kastrat Farinelli staje się pierwszą megagwiazdą śpiewu.
1723 Początek wielkiej sławy operowej Haendla w Londynie z Cuzzoni (sopran) i Senesino (kastrat)
1724 Metastasio pisze swoje pierwsze libretto
1726 Wojna div Cuzzoni i Bordoni w Operze Handla w Londynie
1730 Metastasio przenosi się do Wiednia
1735 Handel komponuje Semele, swoje ostatnie arcydzieło w gatunku opery
1762 Gluck komponuje swoją reformowaną operę Orfeusz i Eurydyka
1781 Mozart pisze Idomeneo, swoje pierwsze arcydzieło w gatunku opery
1791 Ostatnie arcydzieło opery seria: La clemenza di Tito autorstwa Mozarta

Aria da capo: Aria da capo (da capo oznacza powtórzenie) jest napisana w trzech częściach A-B-A’. Zazwyczaj część A’ jest upiększana przez wykonawcę koloraturą itp.
Koloratura: Duże znaczenie w tym gatunku miał balet (Lully i Ludwik XIV: Ballet de cour). Kulminację osiągnęły interludia baletowe Les Indes galantes (Ballet opéra) (Rameau).
Castrato: Kastrat to męski głos wokalny odpowiadający głosowi sopranu lub mezzosopranu. Głos ten powstaje w wyniku kastracji śpiewaka przed okresem dojrzewania,

1711 Rinaldo (Handel)
1724 Giulio Cesare (Handel)
1735 Alcina (Handel)
1744 Semele (Handel)
1762 Orfeo ed Euridice (Gluck)
1779 Ifigénie en Tauride (Gluck)
1781 Idomeneo (Mozart)
1791 La clemenza di Tito (Mozart)

Venti turbini, Rinaldo (Handel)
Unis dès la plus tendre enfance Iphigénie en Tauride, (Gluck)
Fuor del mar ho un mar nel seno, Idomeneo (Mozart)

Opera buffa była operą ludu w XVIII wieku. Opierała się na commedii dell’arte i była przeciwieństwem arystokratycznej opery seria we Włoszech. Najbardziej znanym dziełem jest La serva del padrone, 50-minutowy utwór Paisiella, który służył jako intermezzo między dwoma aktami opery seria.

Choć twórczość opery buffo jest dziś prawie wymarła, jej wpływ był niebagatelny.

Komedie Rossiniego są nie do pomyślenia bez opera buffa, a nawet Mozart narażony był na wpływ opera buffa za pośrednictwem Włocha da Ponte (świadczą o tym Don Giovanni, Le nozze di Figaro i Cosi fan tutte), nawet jeśli jako dzieła przekrojowe nie są zaliczane do gatunku. W szczególności klasyczny temat różnicy statusu opery buffa był dla Mozarta bardzo istotny.

Bufonistyczna kontrowersja w Paryżu między operą włoską i francuską została również wywołana przez włoskie zespoły objazdowe opery buffa. Rousseau w szczególności odniósł się do “naturalności” włoskiej opery w kontraście do “sztuczności” tragédie lyrique

Wraz z pojawieniem się arystokratycznej opery seria, opera popularna straciła swoje miejsce. Oparta na commedii dell’arte, została ponownie wymyślona jako 0pera buffa na rynkach, a później w teatrach. Muzyka jest uproszczona, a dialogi są skąpe, czasem pisane w dialekcie. Codzienne tematy i różnice klasowe tworzą fabuły w przeciwieństwie do mitologicznego świata opery seria.

170x Pierwsze teatry w Neapolu z dziełami opera buffa.
1724 Paisiello komponuje la serva padrone jako intermezzo
1752 Buffonistyczna kontrowersja w Paryżu
1792 Cimarosa komponuje z il matrimonio segreto ostatnie ważne dzieło

Parlando: szybki śpiew z dobrze wyartykułowaną wymową i lekką intonacją, zwracający baczną uwagę na rytm.
Intermezzo: przerwa między dwoma aktami opery seria.
Kastrat: kastrat to męski głos śpiewaczy odpowiadający sopranowi lub mezzosopranowi. Głos ten powstaje w wyniku kastracji śpiewaka przed okresem dojrzewania.

1724 La serva padrone (Paisiello) skomponowana jako intermezzo
1792 Il matrimonio segreto (Cimarosa)

Lo conosco a quegli occhietti, (La serva padrone)

Popularny Singspiel istniał w krajach niemieckojęzycznych od początku XVIII wieku. Kiedy cesarz austriacki zaczął promować Singspiel jako przeciwwagę dla opery włoskiej, rozwinął się rozbudowany gatunek, który przyciągał najlepszych niemieckojęzycznych kompozytorów. W ten sposób otworzył operę na teatr muzyczny z dialogiem mówionym i lieder (pieśni ludowe).

Mozart napisał Entführung aus dem Serail, pierwsze arcydzieło, do którego cesarz osobiście go zaprosił. Niecałe 10 lat później Mozart kontynuował dzieło Czarodziejskim fletem.
Fidelio jest również klasyfikowany jako Singspiel, choć ściśle rzecz biorąc dotyczy to tylko pierwszej części. Wraz z nastaniem niemieckiego wczesnego romantyzmu (epoka biedermeieru) nastał wielki czas Singspielu. Weberowski Freischütz zainspirował całe pokolenie kompozytorów, a wraz z Die lustigen Weiber von Windsor Singspiel znalazł godne, ostatnie zwieńczenie.

Singspiel kontrastuje z operą włoską i arystokratyczną. Różni się mówionymi dialogami (zamiast towarzyszącego im recytatywu), wykorzystaniem pieśni (zamiast rozbudowanych arii) i popularnych opowieści (np. bajek). W czołowych dziełach Singspielu (np. Zauberflöte, Fidelio, Freischütz) poziom artystyczny jest bardzo wysoki.

1766 Cesarz Józef II ogłasza wiedeński Burgtheater miejscem rozgrywania niemieckiego Singspielu
1782 Cesarz Józef osobiście zleca Mozartowi skomponowanie Uprowadzenia z Seraju
1811 Pierwsze wykonanie Wolnego strzelca
1849 Ostatnie arcydzieło Singspielu (Die lustigen Weiber von Windsor)

Lied: Utwór solowy z prostymi melodiami i refrenem.

1782 Die Entführung aus dem Serail (Mozart)

1791 Die Zauberflöte (Mozart)

1805 Fidelio (Beethoven)

1811 Der Freischütz (von Weber)

1837 Zar und Zimmermann (Lortzing)

1849 Die lustigen Weiber von Windsor (Nicolai)

Der Vogelsänger bin ich ja (Zauberflöte)

Der Hölle Rache (Zauberflöte)

Wolfschluchtszene (Der Freischütz)

Durch die Wälder durch die Auen (Der Freischütz)

Leise, leise fromme Weise (Der Freischütz)

Horch, die Lerche singt im Hain (Die lustigen Weiber von Windsor)

Belcanto opisuje włoską technikę wokalną przed 1900 rokiem, która obejmuje czystość i delikatność tonu, przepływ (legato), śpiew z oddechem (canto sul fiato), a także dalszą dynamiczną elastyczność (messa di voce) i zwinność w ornamentacji. Słynnymi (klasycznymi) kompozytorami bel canto byli Donizetti, Bellini i Rossini, ale również Verdi komponował głównie w stylu bel canto.
Ten styl bel canto został udoskonalony przez kastratów w XVIII wieku (zobacz rozdział opera seria). W tych rozdziałach mówimy o klasycznym belcanto, które od 1800 roku kojarzy się głównie z Donizettim, Bellinim i Rossinim i jest uważane za szczyt kultury belcantowej. Verdi również komponował głównie w stylu bel canto, ale pod względem historii muzyki można go przypisać do okresu wysokiego romantyzmu.

W epoce klasycznego bel canto gwiazdą nie był już kastrat, ale sopran koloraturowy (mezzo) Kompozytorzy belcanta pisali arie w gardle primadonny, która w ten sposób weszła do historii. Nazwiska takie jak Isabella Colbran (która przez pewien czas była żoną Rossiniego), Giuditta Pasta (przez pewien czas kochanka Belliniego) czy Giuditta Grisi do dziś kojarzone są z dziełami wielkiej trójki.

Obok Neapolu, Rzymu i Mediolanu, Paryż wyrósł na międzynarodowe centrum operowe Wszyscy trzej wielcy włoscy kompozytorzy belcanta przenieśli się do Paryża i napisali dla stolicy Francji swoje późne dzieła (np. Guillaume Tell, Don Pasquale, I puritani).

Przełom nastąpił na początku lat trzydziestych. Tenore di grazia (tenor liryczny) i sopran koloraturowy epoki belcanta zostały zastąpione przez tenora dramatycznego spinto i mezzosopran dramatyczny. Wraz z większymi teatrami (Grand Opera, La Fenice, La Scale, etc.), przenikliwa siła głosu i potencjał dramatyczny stały się kryterium numer jeden dla kompozytorów takich jak Verdi i Wagner.

Zniesiony został podział na operę buffa i operę seria z XVIII wieku. W stylu bel canto kompozytorzy serwowali oba gatunki na równi. Aria została przekomponowana (zniknęły swobody arii da capo), a miarą stała się piękna melodia. Kompozytorzy nie byli już bowiem pracownikami książąt, ale pracownikami impresariów, które chciały zapełnić swoje teatry.

1813 Barbaja, pierwszy nowoczesny impresario teatralny zamienia neapolitańską operę San Carlo w kasyno hazardowe. Rossini zostaje dyrektorem artystycznym i ma przyciągnąć gości muzyką. 1815 Rossini wymyśla na nowo komedię operową z L’Italiana in Algeri, sopran koloraturowy staje się gwiazdą.
1815 Rossini komponuje Cyrulika sewilskiego, komedię muzyczną par excellence.
1829 Rossini pisze swoją ostatnią operę, Guillaume Tell, i milknie w wieku 37 lat.
1831 W premierze Sonnambuli, Battista Rubini i Giuditta Pasta ustanawiają romantyczną parę miłosną. Bellini podwaja się krótko później z Normą, pisząc dzieło sygnaturowe epoki bel canto.
1835 Donizetti pisze Szaloną scenę Łucji z Lammermooru, ikoniczny utwór literatury operowej, który wpłynął na całe pokolenie kompozytorów.
1837 Francuski tenor Duprez śpiewa wysokie C w Guillaume Tell z klatki piersiowej (a nie w głosie głowowym), zapoczątkowując erę tenora dramatycznego.

Scena ed aria: Tak zwana scena ed aria to element strukturalny z klasycznej opery włoskiej, który opisuje bardzo schematyczną scenę z poszczególnymi postaciami. Sekwencja sceny ed aria to: recytatyw (tempo d’attacco), wolna aria (cavatina), recytatyw (tempo di mezzo), szybka aria (cabaletta) i ewentualnie stretta na końcu. Scena ed Aria pozwalała librecistom na pisanie scen według ustalonego schematu bez konieczności długiej koordynacji z kompozytorem. Forma Scena ed Aria została udoskonalona przez Rossiniego, a przyjęta przez Donizettiego, Belliniego i Verdiego.

Coloratura: W muzyce operowej koloratura odnosi się do fragmentu wymagającego szczególnej zręczności, zwłaszcza w wysokim rejestrze. Obejmuje to przede wszystkim śpiewanie długich sekwencji nut z trylami i innymi ornamentami.

1813 L’italiana in Algeri (Rossini)
1813 Tancredi (Rossini)
1816 Il barbiere di Siviglia (Rossini)
1829 Guillaume Tell (Rossini)
1831 La sonnambula (Bellini)
1831 Norma (Bellini)
1832 L’elisir d’amore (Donizetti)
1835 I puritani (Bellini)
1835 Lucia di Lammermoor (Donizetti)
1840 La fille du régiment (Donizetti)
1843 Don Pasquale (Donizetti)

Mira o Normie (Norma)

Casta Diva (Norma)

Il dolce suono (Łucja z Lammermooru)

Una furtiva lagrima (L’Elisir d’amore)

Largo al factotum (Cyrulik sewilski)

Asile héréditaire włoski: o muto asil del pianto (Guillaume Tell)

Naqui all’affanno … non più mesta (Cenerentola)

Termin “Opéra Comique” jest nieco mylący. Został wymyślony na początku XVIII wieku, aby odróżnić ją od tragédie lyrique, z bogami i szlachtą w rolach głównych. Choć rzeczywiście miała ona komediowy rdzeń (np. wodewile), to jednak fala odwróciła się i opéra comique zwróciła się w stronę nowej, artystycznie lepszej opéra comique. Narodziny “klasycznej” opéra comique nastąpiły 3 lata po Rewolucji Francuskiej.

Napoleon osobiście określił dekretem gatunek opéra comique: “Komedia lub dramat mieszany z wierszami, arietami lub utworami zespołowymi (comédie ou drame mêlés de couplets, d’ariettes ou de morceaux d’ensemble). ”

Stała się operą mieszczaństwa i ludu, a najważniejszym elementem stylistycznym były dialogi mówione (zamiast recytatywów z towarzyszeniem muzyki). Spektrum wahało się od komedii do dramatów o maksymalnej liczbie trzech aktów. Pierwszym arcydziełem była opera Frau Diavolo autorstwa Aubera.

Najważniejszym źródłem libretta stał się Eugène Scribe i jego zakład pisarski, który stworzył prawie 500 librett. Scribe łączył sentymentalną intrygę przede wszystkim z mieszczańskimi konwencjami, patriotyzmem i satyrą współczesnych.

Od 1850 roku rozróżnienie z grand opéra zaczęło się zacierać, powstały największe dzieła tego gatunku (Carmen, Les contes d’Hoffmann, Faust, Manon). Wszystkie one były dziełami dostosowanymi do konwencji opéra comique.

Termin “Opéra Comique” odnosi się nie tylko do gatunku, ale także do miejsca w Paryżu i do dziś pozostaje francuską instytucją. Dzisiejsza Opéra comique (znana również w Paryżu jako Salle Favart) jest pięknym, zabytkowym teatrem i pochodzi z 1898 roku. Dwa poprzednie teatry spłonęły, w tym premierowy teatr “Carmen”; pożar miał miejsce w 1887 roku i kosztował życie około 100 osób.

Opéra comique różniła się znacznie od bombastycznej, pięcioaktowej tragédie lyrique. Do głównych form opéra comique należały: użycie języka francuskiego, 3 akty, dialog mówiony, realistyczne (czyli nie mitologiczne itp.) tematy. Do wielu oper komponowano później recytatywy w celu ich adaptacji na inne sceny operowe (np. Carmen).

1793 Napoléon Bonaparte dekretuje nową Opéra comique
1797 Premiera głównego dzieła tzw. opery ratunkowej, Médée autorstwa Cherubiniego
1830 Pojawia się Fra Diavolo Aubera, librecistą jest Eugene Scribe
1840 Donizetti zdobywa opéra comique dzięki La fille du régiment
1850 Otwarcie na dramat: Opéra comique staje się “małą Grand Opéra”.
1850 Gatunek komediowy nie jest już częścią opéra comique i zwraca się ku operetce
1875 Opera Carmen wywołuje skandal teatralny w Opéra comique.
1887 Pożar drugiej Salle Favart podczas przedstawienia, powoduje śmierć 100 osób

Kulet: Termin pochodzi z opery francuskiej. Kuplet to wielostrofowa, radosna pieśń z charakterystycznym refrenem na wzór ronda, z powtarzającym się refrenem. Przykładem jest Chacun le sait, chacun le dit z opery La fille du régiment.
Rescue opera: Opera ratunkowa (comédie héroique) stała się popularna po rewolucji. “Ratowanie z opresji” połączone z historią miłosną to schemat jej fabuł, najsłynniejsze dzieła to Medée (Cherubini) i Singspiel Fidelio (Beethoven)
Do głównych form opéra comique należały: użycie języka francuskiego, 3 akty, dialogi mówione, realistyczne (czyli nie mitologiczne itp.) tematy.

1797 Medea (Cherubini)
1826 Fra Diavolo (Auber)
1840 La fille du régiment (Donizetti)
1859 Faust (Gounod)
1875 Carmen (Bizet)
1881 Les contes d’Hoffmann (Offenbach)
1884 Manon (Massenet)

Salut la France (La fille du regiment)
L’amour est un oiseau rebelle (Carmen)
Ah, fuyez douce images (Faust)
Les oiseaux de la charmille (Les contes d’Hoffmann)

Grand Opéra (francuski) to nazwa dla gatunku opery, która powstała w Paryżu po rewolucji francuskiej. Grand Opéra opierała się na tradycji opery reformowanej Glucka i Opéra Comique.

“Guillaume Tell” Rossiniego (1829), wraz z “Muette de Portici” Aubera (1828) i “Robert le diable” Meyerbeera (1831), tworzyły prototyp tego nowego typu wystawnej opery z tematami historyzującymi, które twierdziły, że łączą gatunki sztuki muzyki, literatury, tańca, dekoracji i malarstwa. Wyspecjalizowane komisje dla każdego gatunku sztuki zajmowały się dopracowaniem szczegółów, a niekończące się próby odsłaniały słabe punkty, które z kolei prowadziły do zmian w kompozycji.

Produkcje Grand Opéra wymagały od artystów stworzenia materiału historycznego o autentycznym kolorycie. Na przykład do produkcji Guillaume Tell Rossiniego scenograf Cicéri został wysłany do centralnej Szwajcarii, gdzie wykonał szkice scenografii.

Sztuka w czasach swojej świetności była wystawiana w Salle Pelletier, która padła ofiarą pożaru w 1873 roku. Dzieła Grand Opéra mają pięć aktów i zawierają rozbudowany balet Opery były misternie planowane i wystawiane przy gigantycznych nakładach. Na przykład do Don Carlo, który został wystawiony podczas paryskich targów światowych w 1867 roku, trzeba było uszyć 355 kostiumów.

Giacomo Meyerbeer jest uważany za najbardziej udanego kompozytora Grand Opéra. Richard Wagner przez wiele lat próbował odnieść sukces z grand opéra, ale nie udało mu się to z jego Tannhäuserem w fiasku, które przeszło do historii. Większość dzieł tego gatunku jest dziś rzadko wykonywana ze względu na gigantyczne koszty (np. Les Huguenots czy L’Africaine).

Grand opera zaadoptowała rozwijającą się wielkość i wiele form tragédie lyrique, ale otworzyła się na mieszczańską publiczność z historyzującymi tematami i bardziej chwytliwą muzyką.

1828 La muette de portici jest podana jako pierwsze dzieło Grand Opéra w Salle Pelletier
1829 Rossinis komponuje Guillaume Tell dla Grand Opéra
1830 Meyerbeer podbija Grand Opéra z Robertem Diabłem i dominuje w niej przez następne 20 lat
1855 Verdi również zwraca się do Gran Opéra z Vepres siciliennes, a później Don Carlo
1865 Meyerbeer pisze swoją ostatnią operę (L’Africaine)
1873 Salle Pelletier płonie, a nowym miejscem staje się Palais Garnier, ale następuje upadek

1828 La muette de portici (Auber)
1829 Guillaume Tell (Rossini)
1830 Robert le diable (Meyerbeer)
1835 La Juive (Halévy)
1836 Hugenoci (Meyerbeer)
1865 Don Carlos (Verdi)

O Paradis (L’Africaine)

Spuntato ecco il dí d’esultanza

Verdi:

W czasie, gdy Verdi pisał swoje pierwsze arcydzieło, Rossini już zamilkł, Bellini zmarł, a Donizetti miał jeszcze przyznane kilka lat. Głównym działaniem Verdiego było teraz dramatyzowanie muzyki bel canto Role śpiewaków stały się bardziej dramatyczne, chóry ważniejsze, a muzyka trudniejsza. Nabucco był wzorem tego nowego stylu; nigdy Verdi nie komponował głośniej i bardziej wojowniczo.

Verdi zawsze postępował strategicznie w swoich kompozycjach. Przed rozpoczęciem procesu komponowania określał muzyczny styl opery. Każde dzieło od Nabucco miało mieć teraz swój własny odcisk palca. Nazwał to Tinta musicale.

Konsekwentnie podążał drogą dramatu i napisał swoje pierwsze dramaty muzyczne Makbet i Simon Boccanegra. Nie przeszkodziło to jednak Verdiemu pisać wciąż na nowo klasycznych oper numerycznych, zwłaszcza triologia popolare z lat galerniczych (Il trovatore, La Traviata i Rigoletto), a nawet jego późne dzieło Aida było operą numeryczną.

Był geniuszem i pracowitym człowiekiem. Dwadzieścia jego dzieł jest nadal regularnie wystawianych w teatrach i stanowi kręgosłup repertuaru operowego Verdi zrewolucjonizował relacje między impresariem a kompozytorem. Wymusił, by prawa do eksploatacji pozostały przy kompozytorze i by nie musiał on już produkować dzieł bez przerwy.

Dwa ostatnie dzieła (Otello, Falstaff) stały się kompozycyjnymi dramatami muzycznymi par excellence, które skomponował na podstawie utworów swojego ulubionego dramaturga, Szekspira.

Wagner:

Punktem wyjścia dla Wagnera był Singspiel; on sam jako fundament swojej opery podawał Fidelio, które obejrzał jako 16-latek z udziałem Schrödera Devrienta, oraz Freischütz.

Nie należy lekceważyć wpływu grand opéra i belcanta ; Wagner cenił muzykę Belliniego, którą dokładnie poznał jako dyrygent. Nawet Lohengrin, którego napisał w wieku 37 lat, tchnie jeszcze włoską sztuką wokalną. Ale już w Der fliegende Holländer obrał nieodwołalnie drogę dramatu, którą konsekwentnie rozwijał, aż wylądował na niej w Tristanie i Izoldzie.

Trzon jego dramatu stanowiły wysoko dramatyczne role sopranowe (Brünnhilde, Izolda) i Heldentenor (Zygfryd, Tristan, Tannhäuser). Wymagania wobec śpiewaków były tak wysokie, że Wagner potrzebował sześciu lat na znalezienie śpiewaków do swojej opery Tristan und Isolde. W tenorze Ludwigu Schnorr von Carolsfeld znalazł Tristana, którego długo szukał. Schnorr zachwycił publiczność na premierze w Monachium, ale zmarł osiem dni po czwartym przedstawieniu w młodym wieku 29 lat. Czwarte przedstawienie zaśpiewał chory i według powszechnej opinii zmarł z powodu morderczej partii.

Coraz bardziej leitmotifs stawały się dominującą zasadą kompozycyjną, aż w Pierścieniu stały się zasadą konstrukcyjną narracji. U Wagnera orkiestra doświadczyła niesłychanego bogactwa barw , a jego uwertury, muzyka transformacyjna i nowe harmonie inspirowały kilka pokoleń kompozytorów (patrz też: akord Tristana).

Dzieło jego życia jest bezsprzecznie gigantyczne; oprócz wielkości jako muzyka był także własnym librecistą Dzieło swojego życia zwieńczył własnym teatrem i festiwalem w Bayreuth, który trwa do dziś. Dzięki Pierścieniowi dramat muzyczny stał się całościowym dziełem sztuki

Żaden muzyk przed nim ani po nim nie miał tak wielkiego wpływu na swoich następców jak Richard Wagner. Mahler, Strauss, Puccini, Korngold, Leoncavallo, Debussy i Humperdinck – wszyscy odwoływali się do mistrza.

Muzyka stała się bardziej dramatyczna i pojawiły się nowe typy głosów: sopran dramatyczny, tenor spinto, tenor heroiczny i sopran wysoce dramatyczny (Hochdramatische).

Orkiestra i chór zyskały na znaczeniu i barwie, stając się postaciami samymi w sobie. Dramat wyewoluował z belcantystycznej opery numerycznej.

1842 Verdi odnosi sukces z Nabucco, swoim pierwszym arcydziełem
1843 Wagner odnosi sukces z Der fliegende Holländer, swoim pierwszym arcydziełem
1850 Wagner rozpoczyna pracę nad Pierścieniem, która trwa 25 lat
1847 Verdi pisze swój pierwszy dramat muzyczny, Makbeta.
1851 Verdi pisze Rigoletto, pierwsze dzieło triologii popolare
1865 Dzięki Tristanowi i Izoldzie Wagner na zawsze zmienia europejski krajobraz muzyczny
1876 Pierwsze przedstawienie Pierścienia Nibelungów w Bayreuth
1882 Światowa premiera Parsifala w Bayreuth, która pozostała jedynym miejscem wystawiania tej opery przez następne 30 lat.
1887 74-letni Verdi pisze swoje najważniejsze dzieło w zakresie dramatu muzycznego – “Otella

Dramat muzyczny : Muzyka nie dzieli się już na sceny i numery (“opera numeryczna”), ale sceny tworzą nierozerwalną całość. Charakterystyczne, że sceny i ich muzyka są skomponowane na wskroś, bez przerw takich jak tercety, finały, recytatywy itp.)
Heldentenor: Tenor heroiczny. Głos tenorowy o promienistej mocy w dramatycznym zakresie wokalnym. Wymagania fizyczne wobec śpiewaka są ogromne. Czas trwania opery jest zazwyczaj bardzo długi, a akompaniament orkiestry głośny i gęsty. Tannhäuser jest prawdopodobnie najtrudniejszą partią Heldentenora.
Sopran wysokodramatyczny: Sopran wysokodramatyczny jest żeńskim odpowiednikiem Heldentenora. Jest to głos sopranowy o promienistej mocy. Musi on również śpiewać role z ekstremalnymi wybuchami emocjonalnymi. Typowe role to Salome (Strauss), Elektra (Elektra), Brünnhilde (Götterdämmerung) i Izolda (Tristan und Isolde).
Leitmotif: urządzenie artystyczne wykorzystywane wielokrotnie jako motyw muzyczny w utworze.
Spinto tenor: nieco cięższy głos tenorowy. Leży pomiędzy tenorem lirycznym a tenorem bohaterskim. Głos tenorowy spinto jest potężny i błyskotliwy w wysokich tonach. Role tenorowe u Verdiego to zazwyczaj role spinto (Manrico, Riccardo, Radames itp.).

1847 Nabucco (Verdi)
1847 Makbet (Verdi)
1853 La Traviata (Verdi)
1851 Rigoletto (Verdi)
1871 Aida (Verdi)
1887 Otello (Verdi)
1850 Lohengrin (Wagner)
1865 Tristan i Izolda (Wagner)
1868 Die Meistersinger von Nürnberg (Wagner)
Div. Pierścień Nibelunga (Wagner)
1882 Parsifal (Wagner)

Va pensiero (Nabucco)
Di quella pira (Il Trovatore)
Bella figlia d’amore (Rigoletto)
Vieni! t’affretta accendere… Albo tutti sorgete (Makbet)
In fernem Land (Lohengrin)
Mild und Leise (Tristan i Izolda)
Ride of the Valkyries (Die Walküre)

Verismo:

Weryzm to włoski odpowiednik późnego romantyzmu z końca XIX wieku w północnej części Europy. Cavalleria rusticana Mascagniego była pierwszym dziełem muzycznym w tym stylu i stała się wzorem do naśladowania dla weryzmu.

Gatunek weryzmu łączył realistyczny teatr z surową, emocjonalną muzyką Aby osiągnąć jak największy efekt, muzyka dążyła do wyrażenia zaciętych namiętności i intensywnych emocji. Miała dotykać serca słuchacza i przemawiać do jego wrażliwej strony. Porzucono “sztuczne”, upiększone brzmienie bel canto na rzecz dramatycznych linii wokalnych

Nie ma formalnej definicji weryzmu, ale w drugim wielkim dziele weryzmu, Pagliaccio, kompozytor Leoncavallo kazał Tonio wypowiedzieć w prologu charakterystyczne zdanie: ludzie na scenie są “ciałem i krwią” – tekst prologu stał się programem weryzmu.

Za akuszera weryzmu uważa się mediolańskiego wydawcę Edoardo Sonzogno Chcąc promować nowe talenty, kilkakrotnie ogłaszał konkursy kompozycyjne na jednoaktówki. Już w drugiej edycji zwycięzcą okazał się Mascagni z Cavalleria rusticana. Sonzogno został wydawcą werystów.

Puccini:

Puccini był ostatnim romantykiem w historii opery i stał się twórcą wielkich emocji w postaci niezapomnianych postaci kobiecych, takich jak Butterfly, Mimi czy Tosca. Swoją energię życiową i twórczość zawodową czerpał w dużej mierze z wielkich uczuć namiętności, których w realnym życiu szukał w licznych miłościach.

Jego orkiestrowy język jest niezmiernie barwny, jego orkiestrowe sceny La boheme (barrière d’enfer, uliczna scena przed restauracją Domus) czy Turandot (sceny mszalne) stają się późnoromantycznymi arcydziełami.

Podobnie jak Verdi, Puccini nadał każdej operze własny ślad i stale rozwijał swój styl. Najbliżej weryzmu był w Tosce, a najbliżej późnego romantyzmu – w Turandot.

Podobnie jak Verdi, zawsze pozostawał zobowiązany do melodii i napisał niesamowitą ilość nieśmiertelnych przebojów.

Wraz z weryzmem częściowo porzucono podstawy techniki śpiewu bel canto. Wybuchy emocjonalne i gwałtowność wymagały nowego stylu śpiewaków. Realizm sprawił, że sceny rozgrywały się w niższym społecznie środowisku, a język i środki stylistyczne stały się ostrzejsze. Szloch Pagliaccio (Vesti la giubba) stał się ikonicznym gestem weryzmu.

1881 Ramon Varga inspiruje muzyków swoją pierwszą powieścią Verismo.
1883 Sonzogno uruchamia pierwszy konkurs kompozytorski dla jednoaktowych oper.
1890 Mascagni wygrywa drugi konkurs Sonzogno z Cavalleria rusticana (na podstawie powieści Vargi). Premiera staje się jednym z największych triumfów w historii opery. Jednoaktowa opera staje się wzorem muzycznego weryzmu.
1893 Puccini osiąga swój przełom dzięki Manon Lescaut.
1896 Umberto Giordano zdobywa nagłą sławę jako zupełnie nieznany muzyk swoim arcydziełem “Andréa Chenier”
1904 Pojawiają się pierwsze gramofonowe nagrania Enrico Caruso. Jego “Vesti la giubba” (Pagliacci) staje się pierwszym milionowym hitem przemysłu płytowego.
1910 Puccini zwrócił się do Stanów Zjednoczonych i po raz pierwszy w historii opery premiera ważnego dzieła odbywa się w Stanach Zjednoczonych (La fanciulla del West).
1921 Puccini umiera, jego ostatnia opera Turandot zostaje wykonana pośmiertnie

Intermezzo: muzyka międzyaktowa, która stała się ikonicznym utworem w operze werystycznej. 3 Intermezzi zyskały światową sławę (Cavalleria rusticana, Pagliaccio, Manon Lescaut). Dramaturgicznie często służyło jako preludium do kulminacyjnej katastrofy.
Opera jednoaktowa: Do konkursu kompozytorskiego Sonzogno dopuszczano tylko opery jednoaktowe. W ten sposób typ ten wszedł w modę we Włoszech. Puccini w swoim tryptyku skomponował trzy jednoaktówki.

1890 Cavalleria rusticana (Mascagni)
1892 Pagliacci (Leoncavallo)
1896 Andrea Chénier (Giordano)
1926 Tosca (Puccini)
1902 Adriana Lecouvreur (Cilea)
1926 Turandot (Puccini)

Vesti la giubba (Pagliacci)
Intermezzo (Cavalleria rusticana)
Vicino a te (Andrea Chénier)
E lucevan le stelle (Tosca)
Nessun dorma (Turandot)

Późny romantyzm:

Ważną cechą było znaczne zwiększenie rozmiarów orkiestry Dodatkowe instrumenty, takie jak czelesta, dodały orkiestrze nowych barw. Rozszerzono tonalność, inspirowaną wzorcową harmonią Tristana, ale muzyka pozostała tonalna. Pismo orkiestrowe stało się bardziej złożone z ogromną gęstością motywów, bardziej złożonymi rytmami i harmoniami.

Modernizm / ekspresjonizm:

Modernizm wyzyskał środki polytonalności i atonalności Co istotne, Berg miał jasny pogląd na to, jak śpiewacy mają śpiewać, jego instrukcje brzmiały: “Bynajmniej nie śpiewać! Ale mimo to wysokość dźwięku ma być wskazana i zapisana w wysokości śpiewu (dokładnie według nut); ten ostatni jednak z rezonansem mowy.”

Polytonalność, dysonans i atonalność zastąpiły melodię jako dominujący aparat stylistyczny.
W dobie modernizmu sztuka śpiewu bel canto była ostatecznie passé, głos śpiewający zbliżył się do głosu mówiącego.

1902 Światowa premiera “Pelléas et Mélisande
1905 Światowa premiera Salomei, Strauss staje się kompozytorem awangardowym
1909 Światowa premiera Elektry, pierwszego dzieła modernizmu
1909 Schönberg pisze jednoaktową operę Erwartung, pierwszą operę atonalną
1911 Jako niespodzianka Strauss staje się konserwatystą z Der Rosenkavalier
1920 Światowa premiera Die tote Stadt Korngolda
1925 Światowa premiera Wozzecka
1934 Korngold emigruje do Hollywood i inspiruje przemysł filmowy późnoromantycznym językiem muzycznym
1949 Śmierć Richarda Straussa

Timbres orkiestry: W Salome Strauss skomponował na orkiestrę liczącą ponad 100 muzyków. Piętnastoosobowa sekcja dęta, wraz z nietypowymi wówczas instrumentami orkiestrowymi, takimi jak czelesta, fisharmonia i organy, zapewniają charakterystyczne barwy tonalne.
Atonalność: muzyka, której harmonie i melodie nie są przytwierdzone do centrum tonalnego lub tonacji.

1902 Pelléas et Mélisande (Debussy)
1905 Salome (Strauss)
1909 Elektra (Strauss)
1911 Rosenkavalier (Strauss)
1920 Die tote Stadt (Korngold)
1925 Wozzeck (Berg)
1937 Lulu (Berg)

Mir ist die Ehre widerfahren (Rosenkavalier)

Ah, du wolltest mich nicht Deinen Mund küssen lassen (Salome)

Ob ich nicht höre (Elektra)

Langsam, Wozzeck, langsam (Wozzeck)